Το Qatargate, μύτη του παγόβουνου –όπως λέγεται– της δράσης στις Βρυξέλλες των πολυπληθών λόμπι και των κακόβουλων οργάνων αυταρχικών χωρών και ισλαμιστικών καθεστώτων, είναι μια βόμβα στα θεμέλια του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και απλόχερο δώρο σε όσους προωθούν αξίες στον ευρωπαϊκό αντίποδα. Τορπιλίζει την αξιοπιστία διαφανών και ακέραιων θεωρητικά θεσμών, σοσιαλιστικών κομμάτων, ΜΚΟ, συνδικάτων, ρίχνει στο ίδιο τσουβάλι αδιάφθορους και λοξοδρομήσαντες υπέρ συγκεκριμένων αντιευρωπαϊκών συμφερόντων πολιτικούς και ακτιβιστές, γκρεμίζοντας ιδεώδη, εγχειρήματα, επιτεύγματα, κόποις αποκτηθέντα, σταθερά σημεία αναφοράς.
Ομως όχι μόνο. Το Qatargate, ενταγμένο σε μια βεντάλια διαφορετικών ιστοριών διαφθοράς, ενισχύει την τάση ισοπέδωσης και εκμηδένισης των πάντων. Την αντίληψη ότι έχουμε εισέλθει στη ζώνη ενός παρατεταμένου λυκόφωτος, των εκφάνσεων μιας πολυπρόσωπης βαθιάς κρίσης χωρίς τέλος. Πως ο κόσμος μας δεν είναι, όπως πιστεύαμε, προοδευμένος, λιγότερο από άλλοτε πουλημένος, βρώμικος, άπληστος, αδιαφανής, κυνικός, διεστραμμένος, καταστροφικός. Mολονότι έχουμε απομακρυνθεί από τα πρωτόγονα ένστικτα, εν τούτοις παραμένουμε υποτελείς τους· οι αδυναμίες μας υπερισχύουν έναντι των θετικών αποφάσεών μας – μια αρνητική θεώρηση του κόσμου μοιάζει να αναδύεται από βάθη ασύμβατα με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.
Τα απανωτά σκάνδαλα καλλιεργούν έναν επιδερμικό μηδενισμό που απαλλάσσει από τη σε βάθος ενασχόληση με τα κοινά προβλήματα και τη ρίζα τους. Ανέξοδος σκεπτικισμός, εύκολη εναντίωση σε όλα, καταδίκη και απόρριψη κάθε σκοπού («το πιο χρήσιμο σήμερα είναι η απόρριψη», υποστήριζε ο οργισμένος Μπαζάροφ στο «Πατέρες και παιδιά» του Τουργκένιεφ), ελαφρόκαρδη άρνηση κάθε νοήματος, ακόμη και της λογικής τάξης στον κόσμο, άρνηση κάθε ηθικής αξίας. «Ολα επιτρέπονται όταν δεν πιστεύεις σε τίποτα και δεν θεωρείς τίποτα ως σημαντικό», έλεγε ο σκευωρός Ιβάν Καραμαζόφ στους «Αδελφούς Καραμαζόφ» του Ντοστογιέφσκι.
Σήμερα η ισοπέδωση των διαφορών, ο εαυτουλισμός της προσωπικής καλοζωίας εις βάρος των άλλων, ο ευτελισμός κάθε κοινωνικού και πολιτιστικού αποθέματος θα μπορούσε να εξελιχθεί στον μεγαλύτερο κίνδυνο για τις σύγχρονες δημοκρατίες. Οι ηθικά αδιαμόρφωτες έννοιες οδηγούν ενίοτε στο κακό – και σε ολοκαυτώματα. Τίποτα δεν απαγορεύεται, τίποτα δεν συγκλονίζει, τα πάντα είναι ένα παιχνίδι. Ομως, όταν η πολιτική εκπίπτει σε μια μηχανιστική διαδικασία, τότε ο κίνδυνος να γεννηθούν δαίμονες γιγαντώνεται. Ηδη ιδωμένο.