Χωρίς να είναι προσχεδιασμένο, Ελλάδα και Αγκυρα είναι υποχρεωμένες να βαδίσουν, το πρώτο εξάμηνο της χρονιάς που ξεκίνησε, στους ρυθμούς που επιβάλλει η πορεία τής κάθε χώρας προς τις κάλπες της. Κατά κανόνα στις προεκλογικές περιόδους οι πολιτικές ηγεσίες επικεντρώνονται στα θέματα του εσωτερικού μετώπου, που «καίνε» τους ψηφοφόρους, και αφήνουν κατά μέρος τη διπλωματία. Αυτή η φορά όμως φαίνεται ότι αποτελεί εξαίρεση, καθώς η χρονική σύμπτωση των εκλογών προσθέτει περισσότερα σύννεφα αβεβαιότητας και ανησυχίας στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, που με ευθύνη της Αγκυρας διάγουν περίοδο ιδιαίτερα μεγάλης έντασης.
Η αβεβαιότητα δεν έχει να κάνει μόνο με την ελληνική «ιδιοτυπία», του κυβερνητικού κενού δηλαδή που θα προκύψει έως τις δεύτερες κάλπες, αφού θεωρείται βέβαιο ότι λόγω της απλής αναλογικής δεν θα σχηματιστεί κυβέρνηση μετά τις πρώτες. Αλλά κυρίως με τη ρευστότητα και τις αναταράξεις που προκάλεσε διεθνώς η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και τις ειδικές συνθήκες υπό τις οποίες δίνει τη δική του μάχη ο Ερντογάν.
Οι προεδρικές εκλογές για τον Τούρκο πρόεδρο δεν είναι απλώς μια ακόμη δοκιμασία, αλλά κυριολεκτικά μια μάχη επιβίωσης. Ενδεχόμενη ήττα του δεν θα σημάνει μόνο το πολιτικό τέλος, το δικό του και του πλέγματος εξουσίας που έχει χτίσει γύρω από το «Παλάτι», αλλά εκτιμάται ότι μπορεί να έχει και ποινικές συνέπειες για τον ίδιο.
Με τη δεινή οικονομική κρίση να τραυματίζει καίρια τη δημοφιλία του και τη νεότερη γενιά να του έχει στρέψει την πλάτη, ο Ερντογάν ήταν δεδομένο ότι θα συνεχίσει να παίζει μέχρι το τέλος το χαρτί του εθνικισμού, με κύριο στόχο την Αθήνα. Από τη στιγμή μάλιστα που δεν φαίνεται ότι, παρά τις εκτεταμένες παροχές στις οποίες έχει προχωρήσει, μπορεί να συσπειρώσει γύρω του τους ψηφοφόρους με όπλο την οικονομία, το χαρτί του εθνικισμού κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος.
Εως τις αρχές της περασμένης εβδομάδας, πιο πιθανό ήταν το σενάριο να επιχειρήσει να μεταθέσει τις εκλογές μετά τον Ιούνιο, με την επίκληση κατάστασης εκτάκτου ανάγκης. Ωστόσο, τη Δευτέρα ο εκπρόσωπος του κυβερνώντος κόμματος προανήγγειλε στην ουσία πρόωρες εκλογές για τις 30 Απριλίου ή τις 14 Μαΐου, πιθανόν ταυτόχρονα με τις δικές μας. Μία πειστική εξήγηση για την επίσπευση είναι ότι οι αυξήσεις μισθών και η συνταξιοδότηση εκατομμυρίων Τούρκων που ανακοίνωσε ο Ερντογάν καθιστούν μη βιώσιμη επί μακρόν την οικονομική πολιτική του. Μία άλλη, πιο ψαγμένη και καχύποπτη, ότι ο Τούρκος πρόεδρος επιδιώκει να συμπέσει η κλιμάκωση του προεκλογικού αγώνα του με τις δεύτερες εκλογές στην Ελλάδα, που θα έχει, σε μια τέτοια περίπτωση, υπηρεσιακό πρωθυπουργό. Σε κάθε περίπτωση, ο απρόβλεπτος χαρακτήρας του δεν προοιωνίζεται τίποτε καλό και αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να λάβουν υπόψη τους οι κομματικές ηγεσίες στην Ελλάδα.