Οταν ήμουν μικρή, η μαμά μου αντί για παραμύθια συχνά μου έλεγε ιστορίες από την Παιδούπολη της Φρειδερίκης, στην οποία μεγάλωσε όσο η γιαγιά μου ήταν εξορία. Ηταν αφηγήσεις συγκινητικές, αλλά προσπαθούσε να τις διανθίσει με χιούμορ, να ηχούν κάπως παιδικές.
Ετσι, συνήθως αφαιρούσε τις ιδεολογικές αποχρώσεις και κρατούσε τον «αναμορφωτικό εξωτισμό» του ιδρύματος: τις κακές δασκάλες που την υποχρέωναν να μάθει κέντημα και οικοκυρικά, τη φρικτή γεύση της ψαρόσουπας, τη νοσταλγία για τη μαμά και τα αδέλφια της, που σχεδόν δεν είχε γνωρίσει.
Οσο μεγάλωνα και παρά τις τραυματικές αυτές εμπειρίες, δεν υπήρχε μίσος στην οικογένεια ούτε για τη Φρειδερίκη ούτε για τον γιο της. Μόνο μια γενικευμένη απαξίωση, αντίστοιχη με αυτήν της ελληνικής κοινωνίας. Ενα κεφάλαιο που έχει κλείσει οριστικά και μια ομάδα απογόνων που περιφέρεται στα κοσμικά στέκια και μοιράζει καρτ βιζίτ με την ιδιότητα «πρίγκιπας». Οι εναπομείναντες φιλοβασιλικοί στη χώρα είχαν στα τέλη του 20ού αιώνα μια χροιά γραφικότητας.
Τα σκεφτόμουν όλα αυτά με αφορμή τον θάνατο του Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ, τη συζήτηση για τον τρόπο και τον τόπο όπου πρέπει να κηδευτεί, αλλά και την αναθεωρητική αποτίμηση της ζωής του από μερίδα της κοινής γνώμης. Αλλοι τον είπαν πρώην αρχηγό κράτους, άλλοι ολυμπιονίκη, άλλοι χαριτωμένο, πλην ελαφρώς ανίκανο νέο, και πάρα πολλοί ισχυρίστηκαν ότι πρέπει να σταματήσουν πλέον οι «μικρότητες» και να μην ταφεί ως ιδιώτης.
Δεν ξέρω πώς προέκυψε όλη αυτή η οπισθοδρόμηση· αν εντάσσεται στο πλαίσιο της μοναρχολαγνείας στην ποπ κουλτούρα με κυριότερα δείγματα την απήχηση της σειράς «Crown» και τη μαζική υστερία που έχουν προκαλέσει το βιβλίο του Χάρι και το ντοκιμαντέρ με τη Μέγκαν Μαρκλ. Είναι όμως, στην καλύτερη περίπτωση, παράδοξη αυτή η τάση.
Δείχνει σε μεγάλο βαθμό και την προβληματική σχέση των Ελλήνων με την ιστορική μνήμη που διαμορφώνεται με ρεβανσιστικούς όρους. Μετά το υποτιθέμενο μεταπολιτευτικό ιδεολογικό μονοπώλιο της αριστερής ιστοριογραφίας, βιώνουμε τώρα τον συντηρητικό αναθεωρητισμό που προχωράει σε «αντίποινα», επαναφέροντας ζητήματα που θεωρούνταν λυμένα. Σε μερικά χρόνια η λήθη θα αποκατασταθεί ξανά και οι βιαστικά ασφαλτωμένοι δρόμοι του Τατοΐου θα γεμίσουν ποδήλατα και ερωτευμένα ζευγαράκια.