Τηλεφωνούν για τοποθέτηση βόμβας σε αεροπλάνο, όπως στο Boeing 738 μετά την απογείωσή του την Κυριακή από το Κατοβίτσε της Πολωνίας, και ενδεχομένως ξεραίνονται στα γέλια με τη σκέψη των πανικόβλητων ανθρώπων στον αέρα και στη γη. Στέλνουν email στο αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος» και σε έξι νοσοκομεία της Αττικής με την προειδοποίηση ότι προσωπικό, ταξιδιώτες, γιατροί, ασθενείς κυκλοφορούν δίπλα σε μασούρια εκρηκτικών και διπλο-ξεκαρδίζονται με το χάος που προκαλούν.
Ή μπορεί και όχι. Η κακόβουλη φάρσα δεν έχει πάντα ως μοναδικό κίνητρο τη διασκέδαση με τον δυνητικό πανικό των άλλων, δεν είναι απλά μια ελαφρόκαρδη επέκταση των ορίων της ψυχαγωγίας εις βάρος της κοινωνικής συνείδησης και της λογικής. Ορισμένοι με δόλο παραπληροφορούν, προκειμένου να τραβήξουν την προσοχή στα κοινωνικά δίκτυα, να αποκομίσουν όφελος μέσω των προβολών της ανάρτησής τους – η διαδικτυακή βιομηχανία της κακοήθους φάρσας ανθεί. Αλλοι επιζητούν να εκδικηθούν για κάποιο λόγο το κράτος, βάζοντας τις υπηρεσίες του άδικα να ταλαιπωρούνται και να αγωνιούν, ή επιχειρούν να προκαλέσουν, με ιδεολογικο-πολιτικά κίνητρα, συναγερμό, ανωμαλία και ανεξέλεγκτες καταστάσεις.
Οι φάρσες παρέχουν έτσι κι αλλιώς στον δράστη μιαν αίσθηση δύναμης και ελέγχου. Ομως οι κακόβουλες δεν οδηγούν τα θύματά τους στην αυτογνωσία, δεν μετριάζουν την έπαρση, δεν διακωμωδούν φόβους ή αποτυχίες, δεν είναι ένας καθρέφτης μέσα στον οποίο τα θύματα βλέπουν το πραγματικό εαυτό τους, δεν ενισχύουν τους κοινωνικούς δεσμούς, δεν αυξάνουν την πνευματική εγρήγορση. Ο τρόμος δεν είναι κάτι ευπρόσδεκτο που κρατάει, όπως ο καφές, το μυαλό ξύπνιο· δεν είναι μια προσομοίωση κρίσης, που ακονίζει τα αντανακλαστικά. Η πρόκληση σοκ είναι μια μορφή ακραίας ψυχολογικής κακοποίησης. Η πυροδότηση αισθημάτων αδυναμίας ή απώλειας του ελέγχου είναι ένα είδος επικίνδυνου μαζικού εκφοβισμού.
Το ζήτημα είναι ότι η φαυλότητα αυτού του τύπου δεν αποτελεί σπάνια εκδήλωση βλακώδους αστεϊσμού, εκδικητικότητας, σαδισμού ή επιθετικότητας ενός εν υπνώσει τρομοκράτη, αλλά μια μάλλον συνηθέστερη συμπεριφορά σε μια κοινωνία που ανέχεται, υπό συνθήκες αποδέχεται, ακόμη και εξυψώνει τον κοινωνικό κυνισμό και τις τάσεις κυριαρχίας, την ηγεμονική αρρενωπότητα ειδώλων τύπου Αντριου Τέιτ, υπέρ της αποφυλάκισης του οποίου διαδήλωσαν και στην Αθήνα. Η ταλαιπωρία ξεχνιέται, εκείνο που μένει είναι ο εθισμός στην αναταραχή και στα ψεύδη.