Γιατί κινείται έτσι ο Αλέξης Τσίπρας; Ισως δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, για λόγους ιδιοσυγκρασίας αλλά και προς τιμήν των ένδοξων –«ανένδοτων»– αγώνων του παρελθόντος που τον εμπνέουν. Ο Τσίπρας και άλλοι της ίδιας αντίληψης θέλουν να προβάλλουν εαυτούς ως συνεχιστές μιας Αριστεράς που αναγκάστηκε να δίνει μάχες μέσα σε ένα εχθρικό πλαίσιο, όπου ενώ ήταν θύμα της ανωμαλίας, η αστάθεια τη βοηθούσε να υπονομεύει τις ανώτερες δυνάμεις του αντίπαλου. Εχοντας κερδίσει τα επαναστατικά γαλόνια του στην εφηβεία σε συνθήκες σταθερότητας και δημοκρατίας, ο Τσίπρας εγκλωβίζεται μέσα στη ρητορική υπερβολή και σε αναχρονιστικές πρακτικές. Γίνεται καρικατούρα αυτών που θαυμάζει, ενώ δεν αντιμετωπίζει τους προσωπικούς κινδύνους που τσάκισαν πολλούς απ’ αυτούς. Φαίνεται να μην αντιλαμβάνεται ότι η αποχή, το μποϊκοτάζ θεσμών, ενίοτε έχει ολέθριες συνέπειες για τους πρωταγωνιστές, για τους θεσμούς και για τη χώρα. Συντάγματα και κανόνες υπάρχουν για να βρίσκουμε τον δρόμο μέσα σε δύσκολες καταστάσεις. Οταν ένας σκίζει τον χάρτη, όλοι χανόμαστε.
Δεν εκπλήσσει, λοιπόν, που ο Τσίπρας παραμένει προσηλωμένος στη μαοϊκή αντίληψη «μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση». Εχει μια λογική αυτή η τακτική, καθώς όσο πιο μεγάλη η αστάθεια, τόσο πιο πολύ ο Τσίπρας θα κατηγορεί τη Νέα Δημοκρατία για την ανωμαλία. Επιπλέον, σαν να βρισκόμαστε στο παρελθόν, αυτός και σύντροφοί του πιστεύουν ότι η ανωμαλία ωφελεί το κόμμα τους. Ισως ευελπιστούν ότι τα παιδιαρίσματα θα πείσουν νέους ψηφοφόρους να κοιτάξουν προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι, ασφαλώς, ένα στοίχημα για το κόμμα να επενδύσει σχεδόν μονοδιάστατα στο σκάνδαλο των παρακολουθήσεων, ελπίζοντας ότι οι αποκαλύψεις και οι κυβερνητικοί χειρισμοί θα τον δικαιώσουν. Ομολογεί προγραμματική πενία, υπογραμμίζει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει κόμμα διαμαρτυρίας που, σε συνθήκες μεγάλης πολιτικής αναταραχής, βρέθηκε στην εξουσία λόγω λαθών των άλλων και δικού του οπορτουνισμού. Ομως, οφείλουμε να αναρωτηθούμε κι εμείς γιατί καταγγέλλουμε, σχεδόν μονόπλευρα, τον ΣΥΡΙΖΑ. Ισως είναι επειδή, ισχυριζόμενος ότι μάχεται υπέρ της δημοκρατίας, ο Τσίπρας υπονομεύει τους κανόνες της. Ισως είναι επειδή ελπίζουμε ότι κάποια μέρα η χώρα θα αποκτήσει αξιωματική αντιπολίτευση με σοβαρή στρατηγική και προτάσεις, με αντίληψη του κόσμου στον οποίο ζούμε.