Πριν από 20 χρόνια σε μια δεξίωση στο Μέγαρο Μαξίμου, επί πρωθυπουργίας Κώστα Σημίτη, για τους καλλιτέχνες είχαν δώσει το «παρών» οι πάντες. Ανθρωποι από όλες τις τέχνες, που είτε συμπαθούσαν τον τότε πρωθυπουργό είτε όχι έδειχναν να τον σέβονται. Ηταν καλοκαίρι και δεν έπεφτε καρφίτσα μέσα και έξω στο έτσι κι αλλιώς μικρό κτίριο που στεγάζει το γραφείο του πρωθυπουργού. Βρέθηκα εκεί από επαγγελματική υποχρέωση, αλλά έμεινα σχεδόν έως το τέλος της βραδιάς από περιέργεια παρακολουθώντας τις συζητήσεις στα πηγαδάκια. Μετά τόσα χρόνια και με αφορμή αυτά που έγιναν εσχάτως με τους καλλιτέχνες, μου ήρθαν στο νου όσα άκουσα εκείνο το βράδυ. Δεν χωράει αμφιβολία ότι οι διάλογοι ήταν ανάλογοι με το μωσαϊκό των ανθρώπων, καθώς υπήρξαν ενδιαφέρουσες συζητήσεις και διατύπωση κλαδικών θεμάτων, ώστε να τύχουν της προσοχής από την τότε κυβέρνηση. Αυτό που προκάλεσε τη μεγαλύτερη εντύπωση και στον κ. Σημίτη, που δεν έκρυψε τη δυσφορία του με σαρδόνιο χαμόγελο, ήταν οι απαιτήσεις διαφόρων για περισσότερες επιδοτήσεις σε πάσης φύσεως «καλλιτεχνικές προτάσεις».
Δεν περιμένει κανείς να αλλάξει στάση ο ΣΥΡΙΖΑ, ασχέτως αν σε αυτή τη διαμάχη στην πραγματικότητα υπερασπίστηκε την ιδιωτική εκπαίδευση.
Ο τότε πρωθυπουργός παρέπεμπε μάλιστα τους ενοχλητικούς σε συνεργάτες του για να αποφύγει τη συνέχιση της συζήτησης. Ενας εξ αυτών των απαιτητικών κι ενώ είχε πάρει τις περισσότερες επιδοτήσεις από κρατικούς φορείς, λίγα χρόνια αργότερα κατακεραύνωνε με ανοίκειες εκφράσεις δημοσίως τον Κώστα Σημίτη, διότι «δεν πρόσεξε τον πολιτισμό». Προφανώς δεν είναι όλοι οι καλλιτέχνες ίδιοι και φυσικά δεν είναι οι πάντες κρατικοδίαιτοι ή «στρατευμένοι».
Ωστόσο, οι τελευταίες αναταράξεις για ένα «τεχνικό» πρόβλημα, όπως είναι η διαβάθμιση των πτυχίων που εξελίχθηκε σε μείζονα αντιπαράθεση για το ποιος είναι με τον πολιτισμό και ποιος με το… σκοτάδι, επαναφέρουν τη συζήτηση στα ουσιώδη. Η κυβέρνηση ενόψει εκλογών υποχώρησε, στέλνοντας λάθος μηνύματα, έστω κι αν υποσχέθηκε διάφορα νεφελώδη, ενώ οι συνδικαλιστές του κλάδου πανηγυρίζουν μια κάποια νίκη. Αθελά τους, όμως, όλοι οι… κήρυκες του πνεύματος έπεσαν στην παγίδα, καθώς επανήλθε στον δημόσιο διάλογο το θεμελιώδες ζητούμενο για την κατάργηση του αναχρονιστικού «άρθρου 16» του Συντάγματος, που απαγορεύει τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που έτσι κι αλλιώς έχει ξεκάθαρη θέση για το θέμα, βρίσκει ανέλπιστους συμμάχους –έστω και από σπόντα– για να ξεκινήσει μετά τις εκλογές τις διαδικασίες για την αναθεώρηση. Ασφαλώς και δεν περιμένει κανείς να αλλάξει στάση ο ΣΥΡΙΖΑ, ασχέτως αν σε αυτή τη διαμάχη στην πραγματικότητα υπερασπίστηκε την ιδιωτική εκπαίδευση και ζήτησε μάλιστα την εξίσωσή της με πανεπιστημιακές σπουδές. Ετσι κι αλλιώς ξέρουν ότι δεν θα χρειαστεί να πάρουν αποφάσεις από κυβερνητικές θέσεις, οπότε κάνουν ό,τι κάνουν συνήθως, λέγοντας σε όλους και για όλα «ναι». Το ΠΑΣΟΚ πάντως δύσκολα θα υπερασπιστεί τη στασιμότητα με το «άρθρο 16», όταν οι εξελίξεις στην πραγματική ζωή έχουν ξεπεράσει τα ταμπού του παρελθόντος. Ανεξαρτήτως αφορμής, το θετικό στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι ξεκίνησε μια συζήτηση για τις τολμηρές αλλαγές που πρέπει να γίνουν το επόμενο διάστημα στην παιδεία, αν θέλουμε η χώρα να ξεφύγει από τη μιζέρια και την εσωστρέφεια.