Από τη φρίκη των Τεμπών με τους 57 νεκρούς –νεαρά παιδιά στην πλειοωότητά τους– περάσαμε στη φάση της πολιτικής καρικατούρας, που θα μας συνοδεύει έως ότου –Κύριος οίδε πότε– φτάσουμε κάποτε τελικώς στις κάλπες.
Επιστρατεύθηκαν, βεβαίως, οι σύμβουλοι επικοινωνίας και οι λογογράφοι –κυρίως των κομμάτων εξουσίας– για τη «διαχείριση της βλάβης» που υπέστη η κυβέρνηση και επιχειρεί να αξιοποιήσει προς όφελός της η αντιπολίτευση σε όλες τις εκφάνσεις της.
Αυτή η ομάδα τεχνοκρατών της εξουσίας έχει αναλάβει το καθήκον να προσδώσει «ειδικό βάρος» στην προσωπικότητα του ηγέτη. Σύμβουλοι επικοινωνίας στήνουν το σκηνικό της όλης παραστάσεως. Λογογράφοι, φορείς εντυπωσιακών εκφράσεων και λέξεων αναζητούν αισθήματα για να τα προσαρμόσουν στο λεξιλόγιό τους.
Τις τελευταίες δεκαετίες κατέστη, πλέον, του συρμού οι διάφοροι ηγέτες του πολιτισμένου κόσμου –έως και τον ελάχιστο εκπρόσωπο εξουσίας– να ζητούν «συγγνώμη» για εγκλήματα ή απαράδεκτες υπερβασίες του παρελθόντος.
Βεβαίως, η συγγνώμη προϋποθέτει συντριπτική μετάνοια και εφαρμογή σκληρότατων «επιτιμίων» από τον αμαρτήσαντα, αφού ούτως ή άλλως η λέξη αντλείται από την εκκλησιαστική παράδοση. Στην κοινωνία των καιρών μας, όμως, είναι απλώς αίτημα για μία νέα ευκαιρία επανορθώσεως, σφαλμάτων, δίχως την παροχή εγγυήσεων.
Χαρακτηριστικοί είναι στη χώρα μας δύο όροι που συνοδεύουν τη λέξη «πολιτικός». Ο βουλευτής «κατεβαίνει» ή «εκτίθεται» στις εκλογές, λέμε εμείς οι ψηφοφόροι. Και αυτό σημαίνει ότι ο πολιτικός κατέρχεται εκτιθέμενος, σε ένα κατώτερο επίπεδο από ό,τι εκείνος θεωρεί πως βρίσκεται.
Κάθε παρέκκλιση από τον άγραφο αυτό κανόνα, δημιουργεί προϋποθέσεις αποξενώσεως και ρήξεως ενίοτε των πολιτών από τους εκάστοτε ασκούντες τη διακυβέρνηση μιας χώρας. Αυτό βεβαίως δεν ισχύει για τους ούτως ειπείν τεχνοκράτες της εξουσίας, η σχέση των οποίων με τη «μάζα» είναι ανταγωνιστική μονίμως.
Στην εισαγωγική του ομιλία στο υπουργικό συμβούλιο της περασμένης Πέμπτης, κήρυξε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης τον πόλεμο εναντίον του βαθέος κράτους που διαμορφώθηκε στη διάρκεια πολλών δεκαετιών και αποδεικνύεται πως είναι ανθεκτικό ακόμη. Ο στόχος ευγενής, βεβαίως.
Ως φιλελεύθερος πολιτικός που είναι ο κ. Μητσοτάκης, έλκεται από την ιδέα μιας επαναστάσεως εκ των άνω υπό την ηγεσία μιας σύγχρονης ελίτ. Ακρως επαναστατικές υπήρξαν και οι πολιτικές που επέβαλε η τρόικα και το αποτέλεσμα σε πολιτικό επίπεδο ήταν η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.
Αλλά έως ότου φτάσουμε στην ημέρα της ψηφοφορίας, ισχύουν οι όροι της αρχέγονης πολιτικής αναμετρήσεως. Φόρεσαν τις φανέλες οι αντίπαλες ομάδες και άρχισαν να σαρώνουν το γήπεδο. Μία νέα μεταβλητή που δημιουργεί ανησυχία είναι η «αντισυστημική ψήφος» των οργισμένων πολιτών μετά την τραγωδία των Τεμπών. Ωσάν να υπάρχει «σύστημα» εν Ελλάδι.
Μία αγωνία διατρέχει τους πολιτικούς μας. «Στα γκολπόστ, παιδιά, στα γκολπόστ, να μην αρχίσουνε να πέφτουνε τα τέρματα βροχή και ηττηθούμε» έγραφε στα χρόνια του ’70 ο ποιητής και ζωγράφος Νίκος Εγγονόπουλος. Ισχύει και σήμερα.