Η Αριστερά, παγίως, την άσκηση βίας εκ μέρους παραφυάδων της δεν την αντιμετώπιζε στο αξιακό επίπεδο, αλλά στο πολιτικό. Δηλαδή δεν την καταδίκαζε γιατί αφαιρούσε ζωές ή γιατί προσέβαλε την προσωπικότητα του θύματος και του στερούσε θεμελιώδη ατομικά δικαιώματα, αλλά γιατί έκανε κακό στην «υπόθεση του κινήματος». Γιατί έβλαπτε την εικόνα της Αριστεράς. Γιατί αποπροσανατόλιζε τους πολίτες από τα «πραγματικά» τους προβλήματα. Δηλαδή, όπως έχει γραφτεί κατ’ επανάληψιν, η κοινοβουλευτική Αριστερά αντιμετώπιζε τους τρομοκράτες και τους τραμπούκους του χώρου της σαν παραστρατημένα παιδιά. Κάποιοι μάλιστα προσπαθούσαν με κείμενα νουθεσίας να τους επαναφέρουν στον ίσιο δρόμο. Κάποιοι άλλοι, όταν αποτύγχαναν αυτές οι προσπάθειες, τους θεωρούσαν είτε όργανα μυστικών υπηρεσιών είτε φανατικούς που «αντικειμενικά έπαιζαν το παιχνίδι της αντίδρασης».
Προχθές το θύμα του ξυλοδαρμού, ο Γ. Βαρουφάκης, κινήθηκε στο ίδιο μήκος κύματος με την παραδοσιακή αντιμετώπιση της Αριστεράς των φαινομένων της ακροαριστερής βίας. Αφού αποπειράθηκε να καλύψει την ιδεολογική ταυτότητα των δραστών του ξυλοδαρμού του και να συσκοτίσει τα κίνητρά τους, ζήτησε να μην αποπροσανατολιστεί ο κόσμος από τους 57 νεκρούς. Το αν η πραγματικότητα τον διέψευσε αυτό είναι μια άλλη υπόθεση. Πάντως το προσπάθησε.
Η Αριστερά θα προσέφερε στον τόπο αν καταδίκαζε την τρομοκρατία, όχι για λόγους τακτικής, αλλά για λόγους αρχής. Γιατί η τρομοκρατία υπονομεύει άμεσα το δημοκρατικό πολίτευμα και τους θεσμούς του. Και γιατί τρομοκρατία δεν είναι μόνο το 45άρι, οι μολότοφ και τα ρόπαλα, αλλά και οι προγραφές. Τούτων δοθέντων, είναι εντελώς άτοπη η διαβόητη θέση πως «σημασία έχει όταν πέφτουν οι μολότοφ σε ποια πλευρά βρίσκεσαι». Το ζητούμενο στα δημοκρατικά πολιτεύματα είναι να υπάρχουν μηχανισμοί που να προλαμβάνουν τη ρίψη των μολότοφ και αυτοί οι μηχανισμοί να αφήνονται να κάνουν τη δουλειά τους απερίσπαστοι. Δεν είναι νοητό να καταδικάζεις τη βία και να καταγγέλλεις συγχρόνως αυτούς που την πολεμούν.
Και το κυριότερο: η πολιτική βία έχει τη δική της δυναμική. Αν παγιωθεί, δεν περιορίζεται αλλά εξαπλώνεται. Και αν εξαπλωθεί, δεν ελέγχεται. Το ζήσαμε την περίοδο 2011-2014 και θα είναι τραγικό, ύστερα από όσα περάσαμε, να το ξαναζήσουμε.