Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να εξέφραζε απλώς την πολιτική του κόμματός του σε ένα ζήτημα το οποίο χειρίστηκε με τον ίδιο τρόπο που προτείνει πάλι, όμως η υποσχόμενη κατάργηση των βάσεων εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία απ’ ό,τι ένα προεκλογικό τέχνασμα. Πέρα από το να θέλει να δελεάσει νέους ψηφοφόρους και τις οικογένειές τους, σημαντικότερο είναι το μήνυμα προς όλους τους πολίτες: ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει να εκφράζει μια κουλτούρα ελάχιστης προσπάθειας και μέγιστων απαιτήσεων. Απαιτήσεων που βασίζονται σε ακρίτως διαμοιρασμένα «δικαιώματα» και στην καταγγελία εναντίον όσων φέρεται να εμποδίζουν την ικανοποίησή τους.
Αυτή η νοοτροπία συμβάλλει στην εθνική εθελοτυφλία, που οδήγησε στη χρεοκοπία, στη δυσκολία να ξεκολλήσουμε από τα μνημόνια, και στην ανάγκη να εισάγουμε ξένους διαιτητές για το εγχώριο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, αφού δεν εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλον.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλα κόμματα σήμερα επιχειρούν να συντηρήσουν ένα οικοσύστημα που εξελίχθηκε μέσα από τον ακραίο λαϊκισμό του ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του ’80, το οποίο, μαζί με κρίσιμες και εκπρόθεσμες κοινωνικές αλλαγές, «θέσπισε» την υπονόμευση των ήδη ταλαιπωρημένων θεσμών και ανήγαγε την έλλειψη προσωπικής πειθαρχίας σε περγαμηνή, σε σφραγίδα διαρκούς επαναστατικότητας. Οσοι πολιτεύονται με εύκολες υποσχέσεις, εύκολα εκλέγονται, όσοι έχουν στόχο τον εκσυγχρονισμό, δύσκολα κερδίζουν εκλογές. Και στις δύο περιπτώσεις, η διαχείριση της εξουσίας παραμένει δύσκολη – λόγω της φύσης των συσσωρευμένων προβλημάτων, της ευκολίας με την οποία η κάθε αντιπολίτευση υπονομεύει το κυβερνητικό έργο, και λόγω του φόβου των κυβερνώντων ενόψει των επόμενων εκλογών.
Το ότι η χώρα κατά περιόδους σημειώνει πρόοδο οφείλεται περισσότερο στο ότι πρώτα βρέθηκε σε αδιέξοδο, παρά σε ξαφνική σύμπνοια πολιτικών δυνάμεων που πρόλαβε το κακό. Παραδόξως, το νεύμα του Τσίπρα προς όσους θέλουν να πιστεύουν ότι τα αγαθά αποκτώνται άκοπα, μπορεί να πετύχει μόνον όταν τα πράγματα δεν είναι τόσο δύσκολα όσο πριν. Οταν φαίνεται να βγαίνουμε από τον βάλτο είναι πιο εύκολο να πιάσουν υποσχέσεις, παρά όταν ο κίνδυνος της βύθισης είναι άμεσος. Γι’ αυτό είναι κρίμα, το 2023, κόμμα που έχει κυβερνήσει, να μην επενδύει στους σοβαρούς ανθρώπους που διαθέτει –που βρίσκονται στη σκιά των προβεβλημένων– για να προσφέρει σοβαρή πρόταση διακυβέρνησης.
Αντιθέτως, προσπαθεί να διατηρήσει μια νοοτροπία που κρατάει την Ελλάδα πίσω. Ετσι, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει κακό μόνο στη χώρα, αλλά και στον εαυτό του. Επειδή όσο και αν πολιτικοί επιμένουν να επενδύουν στον εκμαυλισμό των ψηφοφόρων, όσο και αν αυτό βοηθάει στις εκλογές, η κοινωνία γνωρίζει ότι η προκοπή απαιτεί εργατικότητα, αφοσίωση και κυνήγι του στόχου. Δεν χαρίζεται, δεν θεσπίζεται. Γι’ αυτό, ό,τι κι αν λένε πολιτικοί, παιδιά και γονείς αγωνιούν για καλό αποτέλεσμα στις Πανελλαδικές Εξετάσεις. Γι’ αυτό, κάνουν θυσίες για μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό.
Ξέρουν ότι η ισοπέδωση, η πολτοποίηση όλων σε άμορφη μάζα, εξυπηρετεί ατάλαντους και άτολμους ταγούς και τους πελάτες τους, όμως εγείρει τον κίνδυνο οι Ελληνες να μείνουν πίσω στον αγώνα επιβίωσης, σε ατομικό και εθνικό επίπεδο. Οσο και αν μας αρέσει να μας κολακεύουν οι πολιτικοί, γνωρίζουμε ότι τα λόγια είναι εύκολα, ότι η επιτυχία έρχεται όχι μόνο με την επιθυμία, όχι μόνο με «μέσο», αλλά κυρίως μέσα από σκληρούς αγώνες και επαγρύπνηση. Γι’ αυτό βλέπουμε Ελληνες από κάθε οικονομικό στρώμα να διαπρέπουν στο εξωτερικό. Εκεί όπου αναμετρούνται με τους καλύτερους μέσα σε σαφές πλαίσιο ανταγωνισμού, μακριά από το ολέθριο εγχώριο οικοσύστημα οκνηρίας και ομφαλοσκόπησης.