Η τεχνολογία υπάρχει ήδη σε συγκεκριμένα μοντέλα αυτοκινήτων. Μετά τη στάθμευση του οχήματος ειδοποιεί τον οδηγό ότι έχει ξεχάσει μέσα το μωρό, όπως έγραφε χθες στην «Κ» ο Γιάννης Παπαδόπουλος. Παράλληλα, οι αρμόδιες υπηρεσίες στις ΗΠΑ επιχειρούν με εκστρατείες να φυτέψουν μέσα στην καθημερινότητα των γονιών τη συνήθεια «Κοίτα πριν κλειδώσεις» (Look Before You Lock), δηλαδή τον αυτόματο έλεγχο του πίσω καθίσματος πριν εγκαταλείψουν το όχημα. Ομως, χρειάζονται πολλά ακόμη για την αποτροπή του αδιανόητου ασήκωτου δράματος.
Μπορεί να συμβεί και στον πιο στοργικό, απολύτως υγιή διανοητικά και ψυχικά γονέα να ξεχάσει το μωρό στο αυτοκίνητο, λένε οι ειδικοί. Οχι από αμέλεια, αλλά εξαιτίας ενός συγκεκριμένου μηχανισμού του εγκεφάλου, του συστήματος συνήθειας που νικάει το σύστημα λειτουργικής μνήμης, ειδικά εάν η παράδοση του μωρού στον παιδικό σταθμό δεν αποτελεί μέρος της πρωινής ρουτίνας του οδηγού, ο οποίος είναι επιπλέον αγχωμένος, άυπνος, υπερκοπωμένος. Κάτι συνηθισμένο σε γονείς μικρών παιδιών.
Κατά τη διαδρομή προς τη δουλειά, ο εγκέφαλος μπαίνει σε λειτουργία αυτόματου πιλότου και το μυαλό πετάει μακριά από το κοιμισμένο μωρό στο πίσω κάθισμα, στα πιεστικά που επίκεινται, σε υποχρεώσεις που εκκρεμούν. Είναι μια αφανής καθημερινή συνθήκη για εκατομμύρια γονείς. Στα δεσμά του περιορισμένου χρόνου, παλινδρομώντας ανάμεσα σε οικογένεια και εργασία, συχνά ταξιδεύουν σε μια δύσβατη περιοχή, πατώντας τα όρια μιας αδιανόητης πριν συναισθηματικής, σωματικής και πνευματικής εξάντλησης, μιας καθοδικής σπείρας ενοχών για μισοτελειωμένες υποθέσεις, αμφιβολιών για τη γονική επάρκεια, αποσύνδεσης της καθημερινότητας από τα οράματα, απουσίας εκείνης της προωθητικής ένωσης όλων των συστατικών της ζωής προς τα εμπρός.
Ολα μαζί, η συναρπαστική ανατροφή των παιδιών, οι νέες συντεταγμένες στη δουλειά, οι αδιαπραγμάτευτες ανάγκες των παππούδων, οι ταχύρρυθμες κοινωνικές πραγματικότητες λιγοστεύουν την προσωπική ελευθερία, φθείρουν τις αντοχές. Η εξουθένωση συνήθως προκύπτει από την ανισορροπία μεταξύ απαιτήσεων και ανταμοιβών. Χρειάζεται είτε να μειωθούν οι απαιτήσεις είτε να αυξηθούν οι ανταμοιβές· εκείνες οι ικανοποιήσεις που εξαλείφουν τις μικρές αποστασίες και προδοσίες προς εμάς τους ίδιους και προς τους άλλους, που ανατροφοδοτούν τις εσωτερικές δυνάμεις. Ο πιο δύσκολος γρίφος σε έναν κόσμο κατοικημένο από ανανεούμενες πολυπλοκότητες.