Είναι μια παράμετρος για πρώτη φορά τόσο ενεργή, τόσο παρούσα στα ελληνικά προεκλογικά χρονικά. Εκείνη ή εκείνος εμφανίζονται στην οθόνη του κινητού σου και για δευτερόλεπτα σε καθηλώνουν με τον αβίαστο λόγο τους, την ευπροσήγορη δυναμική αμεσότητά τους. Τα βιντεάκια που στέλνουν οι υποψήφιοι, π.χ. στο WhatsApp ψηφοφόρων, επιχειρούν να πλέξουν ένα δίχτυ πειθούς περί των ικανοτήτων τους να τους σταθούν σε ώρα ανάγκης.
Στο ΤikTok, οι αστείες προσωπικές στιγμές ή οι μικρές γκάφες πολιτευομένων ή πάλι τα παρασκηνιακά στιγμιότυπα εκστρατειών, που φέρνουν τον θεατή εκεί, δίπλα στον πολιτικό αρχηγό, στην ελκυστική ασημαντότητα της προεκλογικής του καθημερινότητας, έχουν δημιουργήσει –μαζί με τα μαγνητοσκοπημένα μηνύματα στο YouTube, τους διαξιφισμούς στο Twitter, τις κουβεντούλες στο Instagram Live– μια νέα συνθήκη. Εισάγουν αθόρυβα τον υποψήφιο στη ζωή του ψηφοφόρου, τον κάνουν δικό του άνθρωπο, γνώριμο, φιλικό, οικείο.
Πάντα είχε δύναμη το πρόσωπο του πολιτικού, αρχικά πάνω στην αφίσα, έπειτα στα φυλλάδια τα μοιρασμένα κάτω από τις πόρτες των σπιτιών. Πάντα εγκαθιστούσε έναν προσωπικό δεσμό ανάμεσα στον εικονιζόμενο και τον θεατή. Ελεγε περισσότερα από όσα περιείχαν τα προγράμματα, μεταβίβαζε έναν τρόπο ύπαρξης, μια κοινωνικοηθική θέση, ένα πλαίσιο διαβίωσης, που ανύψωναν τον εικονιζόμενο σε πρότυπο.
Σήμερα, επιπλέον, τα βιντεάκια των προσωπικών καθημερινών στιγμών των πολιτικών ενεργοποιούν άμεσα τη διαδικασία της ταύτισης. Μεταφέρουν ευθέως στον παραλήπτη θεατή ψηφοφόρο ένα ισχυρό, σχεδόν σωματικό μήνυμα: ότι ο υποψήφιος εκπρόσωπός του στην εξουσία είναι όπως εκείνος, από την ίδια φύτρα, του θυμίζουν τον εαυτό του· αυτόν καλείται να επιλέξει. Ωστόσο, έναν εαυτό που ενεργεί σε ανώτερες σφαίρες, εκεί όπου τα μεγάλα προβλήματα ωθούνται να διασταυρωθούν με τις λύσεις τους.
Είναι αυτά αισθήματα της στιγμής, που εξανεμίζονται μέχρι την ώρα της κάλπης; Το πιθανότερο. Η ιδεολογία είναι άγκυρα ποντισμένη σε μεγάλα βάθη. Φέρουμε μέσα μας, σαν αναμφίλεκτο θησαυρό, ένα πλήθος ακλόνητων πίστεων και βεβαιοτήτων. Ομως, μαζί με το μέσο καταναλώνεται σταδιακά και κάτι από το μήνυμα της εγγύτητας, της γεφύρωσης του πολιτικού με τον οχυρωμένο εαυτό του άλλου. Αρχικά δραστικό μόνο στον κόσμο των ειδώλων. Εικονικό. Και, λίγο λίγο, με περισσότερη σάρκα, ευρύτερο αντίκρισμα στην έμπρακτη ζωή, όσο προκύπτει ένας κόσμος υπαρκτών μόχθων και απτών καρπών.