Πριν από λίγες ημέρες ανακάλυψα στον δρόμο μου μια τρύπα, πολύ βαθιά. Σαν να είχε σκάσει το οδόστρωμα κι είχε δημιουργηθεί μια μεγάλη λακκούβα, στην οποία κινδύνευαν να πέσουν τα διερχόμενα αυτοκίνητα. Κανονικά δεν θα έδινα σημασία, όλη η Αθήνα είναι άλλωστε κάπως έτσι, όμως η συγκεκριμένη άσφαλτος είναι καινούργια, στρώθηκε πριν από λίγες εβδομάδες. «Καθώς οι δρόμοι απορροφούν τη ζέστη, η άσφαλτος αρχίζει να λιώνει, παραμορφώνεται, δημιουργώντας λακκούβες και ρυτίδες στην επιφάνεια του οδοστρώματος. Αυτό συνεπάγεται πιο δύσκολες συνθήκες οδήγησης, περισσότερη κατανάλωση καυσίμων και άρα περισσότερες εκπομπές ρύπων και μεγαλύτερο κόστος συντήρησης των οχημάτων», εξηγεί σε χθεσινό άρθρο της η αμερικανική εφημερίδα Wall Street Journal, σε ανάλυσή της για τις επιπτώσεις της ανόδου της θερμοκρασίας στις υποδομές και στα δίκτυα.
Μέχρι πρότινος οι συζητήσεις περί κλιματικής αλλαγής ήταν αφηρημένες, ιδεολογικές, πολυτελείς. Κράζαμε όσους αρνητές έλεγαν ότι πάντα συνέβαιναν αυτά, γιατί «θυμάμαι, το 1987…», αναρωτιόμασταν αν θα πιάσει η ανθρωπότητα τον στόχο της Συνόδου του Παρισιού για τον 1,5 βαθμό Κελσίου έως το 2030 και εξαντλούσαμε τις οικολογικές μας ευαισθησίες λέγοντας στο γκαρσόνι «ευχαριστώ, δεν θέλω πλαστικό καλαμάκι».
Πλέον οι αντίστοιχες συζητήσεις είναι εμπειρικές: ένας ταξιτζής στην Ανδρο μου διηγήθηκε πρόσφατα ότι ένα ρέμα στο χωριό όπου γεννήθηκε είχε νερό μέχρι και τις αρχές Ιουλίου. «Οχι παλιά. Πριν καμιά 15ετία. Τώρα στερεύει από τον Απρίλιο».
Νομίζω πως φέτος το καλοκαίρι για πρώτη φορά στη διάρκεια της ζωής μας συνειδητοποιούμε με έμπρακτα παραδείγματα τι σημαίνει η κλιματική αλλαγή για την οικονομία, τις υποδομές, τον τουρισμό, την εργασία, τις διακοπές, τις συνήθειές μας, την καθημερινή ζωή μας.
Τώρα βλέπουμε την τάση του ρεύματος να πέφτει και τρέμουμε μήπως μείνουμε χωρίς ηλεκτρικό γιατί η ζωή δεν είναι πια ανεκτή χωρίς κλιματισμό ή έστω ανεμιστήρα. Τώρα παρακολουθούμε τις απόκοσμες εικόνες από τη Ρόδο κι αναρωτιόμαστε αν θα μπορούμε εφεξής να κάνουμε διακοπές το καλοκαίρι. Τώρα χαζεύουμε τα απανθρακωμένα πεντάστερα ξενοδοχεία και προβληματιζόμαστε αν οι φίλοι μας θα έχουν και του χρόνου δουλειά σε τουριστικές περιοχές που έχουν υποβαθμιστεί λόγω πυρκαγιών. Τώρα κοιτάμε την άσφαλτο και βλέπουμε μια τρύπα. Είναι μαύρη και μοιάζει έτοιμη να μας καταπιεί.