Καρακάξες, σεισουράδες και άλλα πιο μικρόσωμα, ωδικά ή μη, πτηνά l (όλα εξαίσια – ν’ ακούς γύρω σου ακόμη και απλά τιτιβίσματα πουλιών) l έκαναν κι αυτό το καλοκαίρι στέκι τους τα πεύκα του κήπου μας. l Οπως κάθε καλοκαίρι που φλέγεται κάποια γωνιά της αττικής γης κι αυτά έντρομα ψάχνουν καταφύγιο. l Και ηρεμούν κάπως κοντά μας, δίπλα μας. l Μικρή παρηγοριά και για μας μ’ αυτό το καταχθόνιο πυρ που απανθρακώνει τα καλοκαίρια μας. l (Για νά ‘ρθουν οι βροχάρες μόλις έχουν σβήσει οι μεγαφωτιές). l
Αλλά ευφημείτε! l Σήμερα οι Συριζαίοι εκλέγουν τον διάδοχο του Αναντικατάστατου, μετά το ιδιαίτερο, κατάδικό τους τζιτζίρισμα που υπέστησαν μέσα στο κατακαλόκαιρο. l Βουβό και ρημαγμένο το μίζερο περιβολάκι τους, l ώσπου ξαφνικά πριν από λίγες μέρες πήγε κι έκατσε σε κλαδάκι του ένα πλουμιστό και λάλο πουλάκι. l «Με λένε Κασσελάκη» είπε και ελάλησε και τη μουντάδα διάλυσε. l Ελαμψε πάλι το σκοτεινιασμένο συριζαίικο, l σαν να νοιάστηκε πάλι ο κόσμος γι’ αυτό. l Σύντομα όμως, μόλις συνήλθαν απ’ τον αιφνιδιασμό, άρχισαν να κροταλίζουν τα ράμφη τους οι τα φαιά φέροντες, l Φίληδες και άλλοι αρχιερείς της αριστεροσύνης του κόμματος, που οργίλοι διαλάλησαν, l με την πατροπαράδοτη στην αριστερά τακτική της σπίλωσης και κατασυκοφάντησης: l Ο μπήξας, ο δείξας, ο ίνσταγκραμ, ο αλεξιπτωτιστής – και το δολιότερον όλων: ο φιλομητσοτάκης. l «Πρόκειται για προσπάθεια μετάλλαξης του Σύριζα σε κόμμα που θα συνεργαστεί με τη Νέα Δημοκρατία!», έκραξε ο ΑλφαΜίτης του κόμματος Φίλης. l Και για να υπενθυμίσει ότι δεν ομιλεί όποιος όποιος, αλλά κοτζάμ πρώην υπουργός Παιδείας, πρόσθεσε: l «Δεν έχει ο Σύριζα ανάγκη Μεσσίων!» l (Sic και καραsic, και μην πιστεύετε όσα ΜΜΕ διορθώνουν σε σχετικά τους δημοσιεύματα το μαργαριτάρι σε «ανάγκη από Μεσσίες»). l Σαν να λέμε δηλαδή «ανάγκη επαγγελματίων», «παρίων», «ταραξίων» κ.ο.κ. l
Σέβομαι τους νεκρούς ακόμη κι όταν είναι ζωντανοί.
Τώρα, καλά!, θα πεις. l Κι ο Μητσοτάκης τις προάλλες, στης Προέδρου τα σαλόνια, είπε «και των άλλων πληγέντων περιοχών». l Ντροπής πράγμα, μπροστά στην Πρόεδρο, αλλά το κλασικό διέπραξε ο άνθρωπος. l Εξάλλου, πολλοί το άκουσαν, πόσοι το κατάλαβαν; l Το θηλυκό της μετοχής, και ειδικά στη γενική πληθυντικού, τώωωρα! l Στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. l (Αλλά περί γλώσσης περισσότερα, και στυγερότερα, προσεχώς). l
Αμαρτία εξομολογουμένη: l απόψε το βράδυ θα στηθώ στα ράδια και στα κανάλια. l Ποιος είν’ απόψ’ ο τυχερός / στο Σύριζα γίνεται χορός. l Ας όψεται ο Κασσελάκης, βέβαια, γιατί διαφορετικά η Τετράς του Σύριζα η Ξακουστή ήταν ικανοί, ομού και οι τέσσερις, «να οδηγήσουν μια γενιά στα πιο βαθιά χασμουρητά», που τραγουδάει κι ο Σαββόπουλος. l Ενώ τώρα πήρε ζωή και χρώμα το πάνελ: l Ο Τσακαλώτος, αριστερά και ξερό ψωμί (ή παντεσπάνι, τεσπάν). l Ο Παππάς, του αυτού σπέρματος και πνεύματος με τον Τσίπρα l – αδίστακτα Οπου Φυσά ο Ανεμος της Καθέκλας. l Και η Εφη, η μέση λύση, η μέση οδός – άσε δε και μέση δαχτυλίδι· οπότε, μάλλον στο δάχτυλό της θα περάσει και το της ηγεσίας. l Πλην όμως υπάρχουν και οι δύο Στέφανοι. l Ο μεν αποξηραμένος, εκ γενετής μπαγιάτικος, l ο άλλος μαγιάτικος, φρέσκος αλλά και μοιραίος μου φαίνεται, l καθότι ευπαθούς κράσης κατά το ανιαρό κύλισμα του χρόνου εν μέσω των μαραγκιασμένων του «Διαρκούς Συνεδρίου». l
«Διαρκούς Συνεδρίου»… τεσσάρων ωρών – άλλο πάλε ντούτο. l Αρκετό πάντως για να μαραθεί κανείς σα μαρούλι στον καύσωνα, παρακολουθώντας το. l Ο συνάδελφος Γιώργος Χ. Παπαχρήστος των «Νέων» θυμήθηκε, βλέποντάς το, στίχους παλιού λαϊκού: l «Δεν ζωντανεύουν οι νεκροί / όσο κι αν κλαις δεν ωφελεί». l Εγώ πάλι, ενοχλημένος από την ασέβειά του, θυμήθηκα μια ροϊδική ρήση: l «Σέβομαι τους νεκρούς ακόμη κι όταν είναι ζωντανοί».