Οι επισημάνσεις του Κώστα Καραμανλή κατά την πρώτη του ομιλία μετά την αποχώρησή του από τη Βουλή, στην παρουσίαση του βιβλίου του Γιώργου Χαρβαλιά «Γιαβόλ! Αίμα, λήθη και υποτέλεια», δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια συνοπτική παράθεση –με το ειδικό βάρος ενός πρώην πρωθυπουργού που είναι και στέλεχος της κυβερνητικής παράταξης– όλου του πλαισίου των πραγματικών δυσκολιών που δημιουργεί η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας η οποία παραμένει στον πυρήνα της επιθετική και επεκτατική, σε αντίθεση με αυτή της Ελλάδας που εστιάζει στην εφαρμογή πτυχών του διεθνούς δικαίου.
Οσοι στο εσωτερικό της Ελλάδας ειλικρινά επιθυμούν την προσέγγιση με την Τουρκία και είναι διατεθειμένοι να τολμήσουν δύσκολα βήματα και ευαίσθητους συμβιβασμούς δεν εισπράττουν από την άλλη πλευρά του Αιγαίου κάποια διάθεση υποχώρησης από μαξιμαλιστικές θέσεις.
Οι επισημάνσεις του κ. Καραμανλή, με τις οποίες δύσκολα μπορεί να διαφωνήσει ο καλοπροαίρετος παρατηρητής, εντός ή εκτός Ελλάδας, αντανακλούν την επιφυλακτικότητα της κοινής γνώμης και του πολιτικού συστήματος της χώρας έναντι της Τουρκίας, καθώς δεν έχουν εισπράξει από την τελευταία ουσιαστικά δείγματα με μακρόπνοη προοπτική μιας πρόθεσης απόρριψης ακραίων εθνικιστικών και επεκτατικών αφηγημάτων.
Απαιτείται μεταστροφή της μακρόπνοης στρατηγικής της Τουρκίας, όχι προσωρινές επικοινωνιακού χαρακτήρα κινήσεις.
Η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στις προσεγγίσεις της ελληνικής και τουρκικής πλευράς είναι ότι αυτή της πρώτης εδράζεται στις αρχές του διεθνούς δικαίου, αλλά και στο δικαίωμα της αυτοάμυνας, ενώ της δεύτερης εντάσσονται στο πλαίσιο ενός επιθετικού αναθεωρητικού μεγαλοϊδεατισμού, που εκφράζεται από το δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας».
Κινείται στα όρια του γελοίου να ισχυρίζεται η Τουρκία ότι η Ελλάδα μέσω της θωράκισης των νησιών της έχει βλέψεις στα εδάφη της, τη στιγμή μάλιστα που η ίδια η ηγεσία της γειτονικής χώρας με δημόσιες δηλώσεις κρατάει ζωντανή την προοπτική εισβολής και διατηρεί σε ισχύ ψήφισμα της Εθνοσυνέλευσης που απειλεί την Ελλάδα με πόλεμο εάν ασκήσει ένα δικαίωμα που απορρέει από το διεθνές δίκαιο.
Ποιος μπορεί επίσης να διαφωνήσει με την επισήμανση του πρώην πρωθυπουργού, ότι όπως καταδικάζεται η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, το ίδιο θα έπρεπε να συμβαίνει και με την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο –χώρας-μέλους της Ε.Ε.– και τη συνεχιζόμενη κατοχή του 40% του εδάφους της; Ταυτόχρονα, είναι σαφές ότι η γειτονική χώρα έχει στόχο τη «ριζική ανατροπή του status quo» και τη «διασφάλιση ηγεμονικού ρόλου στην ευρύτερη περιοχή της ΝΑ Ευρώπης, της Αν. Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής» και αναρωτιέται κανείς αν είναι αυτό κάτι που ενθαρρύνει η Δύση σε επίπεδο αρχών ή που θεωρεί ότι εξυπηρετεί τα συμφέροντά της σε επίπεδο ψυχρής γεωπολιτικής προσέγγισης.
Οι όποιες θετικές κινήσεις της Τουρκίας –και έχουν γίνει το τελευταίο διάστημα– είναι πρωτίστως επικοινωνιακού χαρακτήρα στο πλαίσιο μιας προσωρινής «διευκόλυνσης» του διαλόγου. Είναι ευπρόσδεκτες, αλλά σε καμία περίπτωση δεν σηματοδοτούν στρατηγική μεταστροφή πολιτικής, που δεν μπορεί παρά να αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για να προχωρήσει η ομαλοποίηση των σχέσεων.