Ο πρόεδρος της Ν.Δ. και πρωθυπουργός κ. Κυριάκος Μητσοτάκης ενήργησε κατά τη φύση του και σύμφωνα με το πολιτικό και ιδεολογικό του credo, την περασμένη Δευτέρα. Επέλεξε προς σκανδαλισμό των πάντων να παρακολουθήσει τιμητική εκδήλωση για τον Κώστα Σημίτη και να περιορισθεί σε μία απλή διέλευση από μία άλλη εκδήλωση εις μνήμην της Μαριέττας Γιαννάκου, με ομιλητή τον κ. Κώστα Καραμανλή.
Αλλά προς τι όντως η έκπληξη. Ο κ. Μητσοτάκης από της εμφανίσεώς του εις την πολιτική σκηνή ουδέποτε υποστήριξε ότι είναι «δεξιός». Δήλωνε απερίφραστα πως είναι πολιτικός του Κέντρου και θαυμαστής του Ελευθερίου Βενιζέλου. Η εκλογή του στην ηγεσία του κόμματος της Ν.Δ. ήταν συνέπεια μιας διασπάσεως της Δεξιάς, που εκπροσωπήθηκε σε εκείνη τη μοιραία αναμέτρηση με τρεις υποψηφίους. Οσοι θεώρησαν πως θα μπορούσαν να δρομολογήσουν τις εξελίξεις στο εσωτερικό της Ν.Δ. διαψεύσθηκαν στην πράξη.
Διότι ήδη η Κεντροδεξιά είχε αρχίσει να εμφανίζει σημεία αρρυθμίας, καθώς το ενδιαφέρον στρεφόταν προς τον ιδεολογικώς ουδέτερο μεσαίο χώρο και εθεωρείτο δεδομένη η «ενότητα» της Δεξιάς. Θεώρησαν, ωστόσο, οι «παλαιοί» ότι θα ήταν εύκολο να «τιθασεύσουν» τον νέο ηγέτη της Ν.Δ. Δεν υπολόγισαν ότι ο κ. Μητσοτάκης είναι πείσμων. Και επειδή ήταν απρόθυμοι να παρέμβουν αποφασιστικά, άφησαν τα πράγματα να ακολουθήσουν την πορεία τους.
Καθ’ όσον αφορά στον κ. Μητσοτάκη, στο μάλλον ποιητικό ερώτημα «Ποίος ο Δεξιός, ποίος ο Φιλελεύθερος και τι το ανάμεσό τους» ο σημερινός ηγέτης της Ν.Δ. επέλεξε «το ανάμεσό τους» – το Κέντρο, δηλαδή. Παράλληλα, θεωρεί πως η αξιοποίηση της «τριανδρίας» του ΛΑΟΣ που εισπήδησε στην Κεντροδεξιά θα λειτουργούσε ως ανάχωμα στις εκροές προς την άκρα Δεξιά, με την ευρεία έννοια.
Το τελευταίο δεκαήμερο, ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής σε δύο δημόσιες παρεμβάσεις του όρισε με επιμέλεια το πλαίσιο της εξωτερικής πολιτικής έναντι της Αγκύρας και της φυσιογνωμίας της Κεντροδεξιάς, όπως τις προσδιόρισε ο ιδρυτής της Ν.Δ. Με τρόπο οξύτερο το έπραξε και ο κ. Νικήτας Κακλαμάνης. Ο κίνδυνος, βεβαίως, να λειτουργήσουν όλα αυτά σαν νοσταλγική αναπόληση μιας εποχής που έχει παρέλθει δεν είναι ασήμαντος. Ιδιαίτερα τώρα που κυριαρχεί η λαγνεία του Κέντρου. Ούτως ή άλλως, στα σκοτεινά μάλλον βαδίζουμε, εν γένει.