«Επέζησα από την κρίση των οπιοειδών… Μόλις που γλίτωσα. Η σχέση μου με την οξυκωδόνη άρχισε αρκετά χρόνια πριν, στο Βερολίνο. Μου τη συνταγογράφησαν ύστερα από μια χειρουργική επέμβαση. Αν και ακολούθησα τις οδηγίες έπαθα εξάρτηση σε μια μέρα (…). Ξεκίνησα με 3 χάπια τη μέρα και έφτασα τα 18. Το φάρμακο, όπως όλα τα φάρμακα, δεν είχε πια κανένα αποτέλεσμα. Επεσα στο καλαμάκι. Ολη μου η ζωή περιοριζόταν στο να βρω και να πάρω οξυκωδόνη, να μετράω και να ξαναμετράω, να λιώνω χάπια και να σνιφάρω. Αυτό έκανα συνέχεια. Οταν βγήκα από την αποτοξίνωση έμαθα ότι η οικογένεια Σάκλερ, που γνώριζα το όνομά της από μουσεία και γκαλερί ευθυνόταν για την επιδημία. Η οικογένεια Σάκλερ και η εταιρεία τους Purdue Pharma διαφήμιζαν και πουλούσαν τα φάρμακά τους, ενώ γνώριζαν όλους τους κινδύνους. Ιδρυσα την ομάδα P.A.I.N (Prescription Addiction Intervention Now) για να τους καταστήσω υπεύθυνους. Για να ακουστούμε, θα στοχοποιήσουμε το φιλανθρωπικό τους έργο. Ξέπλυναν τα ματωμένα του δολάρια μέσα από αίθουσες μουσείων και πανεπιστημίων σε όλον τον κόσμο».
Η 70χρονη σήμερα Αμερικανίδα Ναν Γκόλντιν δεν μετέτρεψε μόνο τη ζωή της σε τέχνη, αλλάζοντας το βλέμμα μας απέναντι στη φωτογραφία, δημιουργώντας «οπτικά ημερολόγια» της δικής της καθημερινότητας και των φίλων της· με την ίδια αμεσότητα, τόλμη και καθαρότητα που αποτύπωνε ιδιωτικές στιγμές των ανθρώπων του περιβάλλοντός της μπορούσε να μιλάει και για τα βιώματά της. Κατέγραψα λέξη λέξη τον μονόλογό της όπως δημοσιεύτηκε σε περιοδικό τέχνης το 2018 και ακούγεται να διαβάζει η ίδια στο βραβευμένο ντοκιμαντέρ «Ολη η ομορφιά και η αιματοχυσία» («All the beauty and the bloodshed», 2022), της Λόρα Πόιτρας, που προβάλλεται στις αίθουσες. Κανείς δεν θα μπορούσε να αφηγηθεί με περισσότερη ακρίβεια, οικονομία και πληρότητα την πορεία της προς την άβυσσο και την αναστροφή. Πώς μετέτρεψε την εξάρτησή της σε δέσμευση σε έναν σκοπό.
Η ταινία είναι ένας πολυμέτωπος αγώνας ζωής από την αρχή έως το τέλος. Εναντίον της οικογένειας Σάκλερ, που παρήγαγε το οπιοειδές παυσίπονο OxyContin, το οποίο ευθύνεται για πάνω από μισό εκατομμύριο θανάτους Αμερικανών. Ο αγώνας αυτός –δικαστικός και μέσω ακτιβιστικών ενεργειών– απέδωσε καρπούς. Το όνομα των Σάκλερ αφαιρέθηκε από τις πτέρυγες μεγάλων μουσείων όπως του Μητροπολιτικού της Ν. Υόρκης, του Γκούγκενχαϊμ, του Βρετανικού, αναγνωρισμένων γκαλερί και πανεπιστημίων, που, παράλληλα, απέρριψαν και δωρεές εκατομμυρίων της οικογένειας.
Το ντοκιμαντέρ της Πόιτρας για τη φωτογράφο Ναν Γκόλντιν είναι ένας διαρκής και πολυμέτωπος αγώνας ζωής από την αρχή έως το τέλος.
Η Γκόλντιν όμως μάχεται και τους φόβους της, το ανοιχτό τραύμα της αυτοκτονίας της αδελφής της, μέσα σε μια «ακατάλληλη» για να μεγαλώσει παιδιά οικογένεια, τη δική της βύθιση στα οπιοειδή, την απώλεια φίλων της από την LGBTQ+ κοινότητα και εξαιτίας της κρίσης του AIDS.
«Ως κινηματογραφίστρια σέβομαι πολύ αυτό που επέλεξε να κάνει η Ναν, να χρησιμοποιήσει τη δύναμη και την επιρροή της στον κόσμο της τέχνης για να απαιτήσει λογοδοσία και να εκθέσει αυτή την τοξική φιλανθρωπία που έχουμε δει με την οικογένεια Σάκλερ. Αλλά δεν είναι οι μόνοι», δήλωσε η Πόιτρας.
Το ντοκιμαντέρ ξεκλειδώνει όχι μόνο την Γκόλντιν αλλά και τον κόσμο που την αγκαλιάζει, την εμπνέει, την τροφοδοτεί. Μιλάει για τα σφάλματα που αποσιωπώνται καταστρέφοντας ζωές, για τη συμμόρφωση και την άρνηση, για τον στιγματισμό, για τη χρήση της εξουσίας που δεν είναι μόνο του χρήματος. Η Ναν Γκόλντιν χρησιμοποιεί την καλλιτεχνική ισχύ της, διακινδυνεύοντας την αποδοχή και τη θέση της, για να αποκαλύψει τη διαφθορά.
Ενιωσε να απειλείται; Ναι. Χρειάστηκε να επιμείνει; Εμμονικά. Τι κέρδισε; Να ανατρέψει αυτή «τη σοδειά από αδιάκοπες μεταμέλειες», την «αυτογνωσία που έρχεται πολύ αργά», όπως γράφει ο Κόνραντ στην «Καρδιά του σκότους». Το απόσπασμα είχε βρει η Γκόλντιν στις σημειώσεις της αδελφής της. Η οφειλή της ήταν να το ανασκευάσει.