Από πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Κιλκίς υπουργός Δικαιοσύνης. Τι άλλο να ζητήσει ένας δικηγόρος επαρχίας; Εντυπωσιακή η διαδρομή του Γιώργου Φλωρίδη στην πολιτική ζωή, με σκαμπανεβάσματα και ανατροπές.
Ο πρώτος εκλεγμένος νομάρχης Κιλκίς εξελέγη πέντε φορές βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ, έγινε τρεις φορές υφυπουργός (Εσωτερικών, Αθλητισμού, Οικονομικών) και μία υπουργός (Δημόσιας Τάξης) επί κυβερνήσεων Σημίτη, παραιτήθηκε από βουλευτής το 2010 απογοητευμένος από τη «μεταρρυθμιστική εξάντληση» και την «ήττα του εθνικού χρέους από το αρχηγικό και κομματικό συμφέρον». Μιλούσε τότε για τα δύο κόμματα εξουσίας, το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ., και παρέδωσε την έδρα του, δεν ανεξαρτητοποιήθηκε, δείχνοντας σπάνιο κοινοβουλευτικό ήθος.
Από τότε ξεκίνησε γι’ αυτόν μια περιπέτεια με μεταρρυθμιστικό πρόταγμα στον χώρο του εξωκοινοβουλευτικού κέντρου, η οποία δεν απέδωσε και τον οδήγησε το 2015 στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ που συνετρίβη πέφτοντας στο 4%. Νέες αποτυχημένες προσπάθειες στην πολιτική έρημο της εκσυγχρονιστικής κεντροαριστεράς, χωρίς αποτέλεσμα, και τελικά άδοξη συμμετοχή σε τηλεοπτικά πάνελ, στον σωρό των αντιΣΥΡΙΖΑ σχολιαστών.
H υπουργοποίησή του στη δεύτερη κυβέρνηση Μητσοτάκη εξελήφθη από τους αντιπάλους του ως εξαργύρωση της στήριξής του στον πρωθυπουργό και από τους φίλους του ως επιλογή δηλωτική μεταρρυθμιστικής βούλησης.
Το βέβαιο ήταν ότι μόνο ένας εξωκοινοβουλευτικός υπουργός, χωρίς το άγχος του σταυρού, θα μπορούσε να αναλάβει το πολιτικό κόστος μιας πραγματικής μεταρρύθμισης στον άρρωστο χώρο της Δικαιοσύνης, που χαρακτηρίζεται από βραδύτητα, γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, έλλειψη αξιολόγησης και λογοδοσίας, συντεχνιακούς αναχρονισμούς, ευαλωτότητα σε πολιτικές πιέσεις.
Η πρώτη του εμφάνιση στη Βουλή, για τις προγραμματικές δηλώσεις, ήταν επεισοδιακή. Προανήγγειλε την άρση του ακαταδίωκτου για τα τραπεζικά στελέχη και διαψεύστηκε από το Μέγαρο Μαξίμου με αμεσότητα και κυνισμό. Παρά την τηλεοπτική του άνεση εξαφανίστηκε από τις κάμερες και κλείστηκε στο γραφείο του προετοιμάζοντας ένα νομοσχέδιο που τέθηκε τώρα σε διαβούλευση. Τελικά, πέρασε το δικό του: Η ασυλία των τραπεζιτών, προκλητική και προσβλητική για τους «κάτω», επιτέλους, τελειώνει. Τι μεσολάβησε; Η μόνη εύλογη εικασία είναι ότι ο Γ. Φλωρίδης επέμεινε και στο Μέγαρο Μαξίμου αποφάσισαν ότι δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος μιας τέτοιας σύγκρουσης και να εμφανίσουν τον πρωθυπουργό ως προστάτη της ελίτ των ελίτ.
Το συμπέρασμα είναι ότι οι μεταρρυθμίσεις είναι εφικτές, ακόμη και στη χώρα όπου οι ελεύθεροι επαγγελματίες διεκδικούν –με επιτυχία μέχρι τώρα– να μην πληρώνουν φόρους, εφόσον υπάρχει ισχυρή πολιτική βούληση.
Δηλαδή χρειάζεται πίστη στην αλλαγή και πείσμα για την επίτευξή της. Χρειάζεται ακόμη ανθεκτικότητα και αδιάφορο «πόθεν έσχες», για να μπορεί κανείς να φύγει χωρίς βασανιστικές αμφιβολίες.
*Η κ. Αγγελική Σπανού είναι δημοσιογράφος, συγγραφέας.