Το «μπαράζ τροχαίων ατυχημάτων στην Αττική», τα τελευταία 24ωρα, είναι άραγε συγκυριακό ή αναμενόμενη αθροιστική συμπεριφορά; Οι έξι νεκροί σε μία μόνο ημέρα, και μάλιστα μέσα στον, ευρύτερα, αστικό ιστό, είναι αριθμός που οφείλει να μας κινητοποιήσει ή μπορούμε και να τον προσπεράσουμε αμέριμνοι γιατί έχουμε πιο σοβαρά θέματα να ασχοληθούμε;
Ούτε μήνας δεν συμπληρώθηκε καλά καλά από άλλους έξι νεκρούς, σε πέντε τροχαία, σε διάστημα δύο εβδομάδων (σε Συγγρού – Ποσειδώνος – Βουλιαγμένης). Το «έξι» παραμένει σταθερό, ο χρόνος πυκνώνει τρομακτικά. Δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε στα, αναλυτικά, στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, που μας υπενθυμίζουν, διαρκώς, την αύξηση: 10,8% στα τροχαία μεταξύ του πρώτου οκταμήνου 2023 έναντι του αντίστοιχου διαστήματος το 2022. Περισσότεροι και οι νεκροί.
Τι μας κάνει, αλήθεια, τόσο «ξεχωριστούς»; Εκτός από τα όσα αναμασάμε χωρίς τέλος, αναζητώντας περισσότερους ελέγχους, αστυνόμευση, κάμερες, μεγαλύτερα πρόστιμα ώστε να τηρούνται τα όρια ταχύτητας, δεν υπάρχουν επιπλέον λύσεις που να μη συμπεριλαμβάνουν το «κράτος πατερούλη»; Η συμπεριφορά πρέπει να επιβάλλεται, αενάως, για να εφαρμοστεί; Ειδικά όταν μιλάμε για στοιχειώδεις ασφαλιστικές δικλίδες. Πρέπει να τιμωρηθείς για να μη χρησιμοποιείς το κινητό την ώρα που οδηγείς, ακόμη και μηχανή; Εάν χρειάζεται ο αυστηρότερος νόμος και σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι ήδη αργά. Ο Ιαβέρης είχε επισημάνει στην «Κ» (24/11/23): «Πολλοί οδηγοί, ειδικά πιο νεαρής ηλικίας, υπερεκτιμούν τις δυνατότητές τους, υποτιμούν τις συνθήκες και δεν βάζουν προτεραιότητα την ασφάλεια τη δική τους και των γύρω τους. Κυριαρχούν ο τσαμπουκάς και η επιθετικότητα και όχι η ενσυναίσθηση και η αυτοπροστασία. Γι’ αυτό, δυστυχώς, πολλές ζωές χάνονται στην άσφαλτο».
Ας κυκλώσουμε τις λέξεις «υπερεκτίμηση» και «τσαμπουκάς», ως κλειδιά για την ερμηνεία αν όχι για τη λύση. Πώς λειαίνονται οι αιχμηρές γωνίες; Για να μην οδηγηθούμε και πάλι στην πηγή των πάντων, «την οικογένεια». Από τη στιγμή που η βλάβη στον κινητήρα του χαρακτήρα εκδηλωθεί, διορθώνεται ή όχι; Οι απαντήσεις ποικίλλουν και ασφαλώς χρειάζεται χρόνο η επιδιόρθωση, ο οποίος μπορεί και να αποβεί μοιραίος. Εν τω μεταξύ, μήπως στις εξετάσεις για το δίπλωμα οδήγησης θα έπρεπε να συμπεριληφθεί και μια μέθοδος προσομοίωσης στην οποία θα ελέγχονται τα θυμικά ανακλαστικά του εξεταζομένου; Μήπως, δηλαδή, ένα ψυχολογικό κρας τεστ είναι περισσότερο από αναγκαίο.