Σουρεαλισμό, αλλά και δόση υποκρισίας, διαπιστώνει κανείς στην αντιπαράθεση που προηγήθηκε της υπερψήφισης της τροπολογίας για τη νομιμοποίηση ενός αριθμού μεταναστών που ζουν και δουλεύουν στην Ελλάδα με στόχο να καλύψουν παραγωγικές ανάγκες της ελληνικής οικονομίας.
Φέρνει η συντηρητική κυβέρνηση της χώρας στη Βουλή ένα νομοσχέδιο, το οποίο βρίσκει περισσότερα ευήκοα ώτα στον λεγόμενο προοδευτικό χώρο από ό,τι στον συντηρητικό.
Στο κυβερνών κόμμα είναι πλέον δεδομένο ότι συνυπάρχουν δύο τάσεις, η φιλελεύθερη κεντρογενής και η συντηρητική δεξιά. Η τελευταία αντιδρά στο νομοσχέδιο – λογικό και αναμενόμενο. Τον πυρσό της αντίδρασης ανάβει ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος, προφανώς, εκφράζει ένα κομμάτι του πολυτασικού κυβερνώντος κόμματος. Ολα αυτά γνωστά και αναμενόμενα.
Τι κάνουν τα κόμματα της ευρύτερης Κεντροαριστεράς; Υποστηρίζουν την προσπάθεια ή ασκούν κριτική; Και τα δύο!
Τη στιγμή που στο συγκεκριμένο ζήτημα –εξαιρετικά σημαντικό, ιδιαίτερα για την Ελλάδα– η κεντροδεξιά κυβέρνηση εφαρμόζει μια, κατά γενική ομολογία, περισσότερο κεντρώα και λιγότερο δεξιά πολιτική, η Κεντροαριστερά υπερψηφίζει την τροπολογία, άρα τη θεωρεί «προοδευτική», αλλά ταυτόχρονα καταγγέλλει την κυβέρνηση διότι εφαρμόζει συντηρητική ή, καλύτερα, «ακροδεξιά» πολιτική!
Σουρεαλισμός και υποκρισία στο μεταναστευτικό.
Καταγγέλλουν τον κ. Μητσοτάκη ως όμηρο της Ακροδεξιάς, όταν στην προκειμένη περίπτωση βρίσκεται σε πλήρη σύγκρουση με αυτήν, προωθώντας και επιβάλλοντας τη δική του προσέγγιση, με την οποία η αντιπολίτευση συμφωνεί!
Πέραν του σουρεαλισμού, ενυπάρχει και υποκρισία. Η αντιπολίτευση ασκεί κριτική στη Ν.Δ. διότι εξαίρεσε τον Αντώνη Σαμαρά από την κομματική πειθαρχία.
Ο γράφων είναι αντίθετος στην επιβαλλόμενη κομματική πειθαρχία –προσβάλλει τους βουλευτές, οι οποίοι δεν είναι άβουλα στρατιωτάκια, αλλά εκλεγμένοι εκπρόσωποι των πολιτών–, αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση, που μπορεί να γίνει σε άλλο χρόνο.Στην πράξη, όλα τα κόμματα κατά την άσκηση της εξουσίας επιβάλλουν κομματική πειθαρχία, είτε το ανακοινώνουν είτε το θεωρούν δεδομένο, και όταν αυτή παραβιάζεται συχνά επιβάλλονται κυρώσεις, συνήθως διαγραφές, και η Νέα Δημοκρατία δεν αποτελεί εξαίρεση.
Λέει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και πάλι κάτι αυτονόητο, ότι δεν είναι δυνατόν να επιβληθεί κομματική πειθαρχία σε έναν πρώην πρωθυπουργό –ένας άνθρωπος ο οποίος κρατούσε τις τύχες της χώρας στα χέρια του έχει κατ’ ελάχιστον εξασφαλίσει το δικαίωμα στη γνώμη του– και υπάρχουν αντιδράσεις και σε αυτό.
Σε ανάλογες περιπτώσεις, ο Στέφανος Κασσελάκης θα διέγραφε τον Αλέξη Τσίπρα ή ο Νίκος Ανδρουλάκης τον Γιώργο Παπανδρέου;
Σουρεαλισμός και υποκρισία.