Χρειάστηκε να περάσουν 16 χρόνια για να μπορέσει η χώρα να αποκτήσει μη κρατικά πανεπιστήμια. Θα μπορούσαμε να τα είχαμε από το 2007, όταν ο Κώστας Καραμανλής πρότεινε την αλλαγή του άρθρου 16 του Συντάγματος, αλλά δεν μπόρεσε να εξασφαλίσει τη συναίνεση του Γιώργου Παπανδρέου. Δεν πειράζει, όμως, και καλό είναι να μην κοιτάμε πίσω, να μη μελαγχολούμε για τις σημαντικές μεταρρυθμίσεις που δεν έγιναν και που θα μπορούσαν να έχουν αλλάξει τη χώρα. Οπως, π.χ., η περίφημη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού που είχαν προτείνει Σπράος και Γιαννίτσης, και η οποία βούλιαξε στην εσωκομματική καμαρίλα του ΠΑΣΟΚ. Είναι σημαντικό να μνημονεύουμε αυτές τις χαμένες ευκαιρίες για «εκπαιδευτικούς» λόγους και για να δίνουμε θάρρος στους επόμενους γενναίους μεταρρυθμιστές.
Τώρα, όμως, μπαίνουμε σε μια νέα εποχή. Χρειάζεται ασφαλώς προσοχή, για να μην ευτελιστεί το όραμα των μη κρατικών πανεπιστημίων. Να μη δούμε, δηλαδή, το αντίστοιχο με αυτό που ζήσαμε με την ανωτατοποίηση των ΤΕΙ στην ιδιωτική εκπαίδευση, να βαφτιστούν τα διάφορα «κολέγια» σε μη κρατικά πανεπιστήμια. Θα χρειαστεί συστηματικός έλεγχος, που δεν θα περιορίζεται στην τυπική τήρηση του νόμου, αλλά θα ελέγχει και την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης.
Μακάρι να βρεθούν οι σύγχρονοι ευεργέτες που θα χρηματοδοτήσουν τη δημιουργία μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων, τα οποία θα είναι κέντρα αριστείας και θα δίνουν ευκαιρίες σε όλους.
Σε μια εποχή που οι ανισότητες είναι εμφανείς, είναι επίσης κρίσιμο να διασφαλιστεί η πρόσβαση στα μη κρατικά πανεπιστήμια νέων που δεν θα έχουν οικονομική άνεση. Το χάσμα ανάμεσα στα ιδιωτικά και στα δημόσια σχολεία είναι εμφανές, όπως δείχνουν οι πρόσφατες διεθνείς εκθέσεις. Και δυστυχώς, η ιθύνουσα τάξη της χώρας, από την Αριστερά έως τη Δεξιά, συχνά αδιαφορεί, αφού φροντίζει να στείλει τα παιδιά της σε ιδιωτικά σχολεία και κατόπιν για σπουδές στο εξωτερικό. Χωρίς κρίσιμη μάζα υποτροφιών στα όποια νέα πανεπιστήμια ιδρυθούν, ελλοχεύει ο κίνδυνος να ανοίξει ακόμη περισσότερο η ψαλίδα της εκπαίδευσης που παρέχεται σε έχοντες και μη.
Μιλώντας, εξάλλου, για ιθύνουσα τάξη, καλό θα είναι να βάλει το χέρι στην τσέπη και να βοηθήσει εμπράκτως στην ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων. Η χώρα μας έχει παράδοση εμπνευσμένων ευεργετών, που άφησαν πράγματα πίσω τους, καθώς κατάλαβαν ότι πέρα από τον άμεσο πλουτισμό τους είναι σημαντικό να προσφέρουν πίσω στην κοινωνία. Χωρίς αυτούς η χώρα θα ήταν πολύ φτωχότερη σε θεσμούς, στην παιδεία, σε επίπεδο ηγεσίας, παντού. Μακάρι να βρεθούν οι σύγχρονοι μιμητές τους, που θα χρηματοδοτήσουν τη δημιουργία μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων, τα οποία θα είναι κέντρα αριστείας και θα δίνουν ευκαιρίες σε όλους. Και στα οποία θα μπορούν, επιτέλους, να διδάξουν οι εκατοντάδες λαμπροί Ελληνες πανεπιστημιακοί που διαπρέπουν στο εξωτερικό, αλλά βρίσκουν μονίμως τις πόρτες κλειστές στα εγχώρια ιδρύματά μας.