Είναι κανόνας στην πολιτική, όταν μια δήλωση προκαλεί γενικευμένες αντιδράσεις, η πρώτη γραμμή άμυνας αυτού που έκανε τη δήλωση να είναι πως δεν εννοούσε αυτό που καταλάβαμε. Υπάρχει και μια άλλη γραμμή άμυνας, που μερικές φορές δεν απέχει από την πραγματικότητα, πως «διαστρεβλώθηκαν οι δηλώσεις μου». Και ακολουθούν διευκρινίσεις. Η ζημία όμως έχει γίνει και για τον ίδιο προσωπικά και για την παράταξή του.
Οι παλιές καραβάνες της πολιτικής στα κρίσιμα ζητήματα αναπαράγουν στον τηλεοπτικό λόγο τους πάγιες θέσεις με στερεότυπες εκφράσεις για να μην κάνουν το λάθος.
Ξεκινώ από μια θέση αρχής. Το πολιτικό στέλεχος, είτε είναι βουλευτής είτε υπουργός, οφείλει να γνωρίζει πως η διαστρέβλωση είναι ένα πολιτικό όπλο. Καλώς ή κακώς –κάκιστα κατά τη γνώμη μου– αποτελεί μέρος του πολιτικού παιχνιδιού. Και στην εποχή του Διαδικτύου, όπου τα πάντα καταγράφονται και στη συνέχεια αναλύονται από οργανωμένες ομάδες, είναι πολύ εύκολο να βρεθούν προτάσεις που να επιδέχονται διαστρέβλωση. Κι ας διαμαρτύρεται μετά το θύμα. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο όλοι οι προβεβλημένοι πολιτικοί που εμφανίζονται στις τηλεοράσεις, αυτοί δηλαδή που θεωρούνται ειδικοί σε συγκεκριμένο πεδίο, θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί όταν μιλούν, πολύ δε περισσότερο όταν αναφέρονται σε εθνικά θέματα. Η παραμικρή ασάφεια θα δώσει λαβή για αρνητικά σχόλια και για παρερμηνείες καλοπροαίρετες ή κακοπροαίρετες. Επίσης, καλό είναι, σε ζωντανό διάλογο, στο πλαίσιο του σφικτού τηλεοπτικού χρόνου, να αποφεύγονται θεωρητικές προσεγγίσεις ή πολύπλοκες αναλύσεις για τρέχοντα καυτά προβλήματα που ενδεχομένως να αφήνουν περιθώρια για διαστρεβλώσεις. Μια τοποθέτηση ακαδημαϊκού χαρακτήρα ενέχει εξ ορισμού έναν τέτοιο κίνδυνο, ο οποίος μεγεθύνεται στον προφορικό λόγο, σε μια συνέντευξη σε ένα πάνελ. Οι παλιές καραβάνες της πολιτικής στα κρίσιμα ζητήματα αναπαράγουν στον τηλεοπτικό λόγο τους πάγιες θέσεις με στερεότυπες εκφράσεις για να μην κάνουν το λάθος. Προτιμούν να είναι ανιαροί και κοινότοποι, παρά να ρισκάρουν λόγω μιας αμφισβητούμενης φράσης.
Επί του προκειμένου: Ακουσα το επίμαχο σημείο των θέσεων του κ. Αγγελου Συρίγου. Οι επικριτές του τον αδίκησαν και αυτός αδίκησε τον εαυτό του. Τι ήθελε να πει ότι «η Συνθήκη της Λωζάννης είναι παρωχημένη»; Ολοι έμειναν εδώ και προσπέρασαν την επεξήγηση που έδωσε στη συνέχεια. Ενίοτε ο ακαδημαϊκός λόγος ζημιώνει τον πολιτικό.