Με αυτοδικαιωτική μεροληψία, χωρίζουμε τον πλανήτη σε δύο κόσμους: ο ένας, ο εκλεκτός, όπου υποτίθεται ότι ανήκει και η Ελλάδα, είναι ο λεγόμενος δυτικός· ο άλλος είναι ο υπόλοιπος πλανήτης, ο «υπανάπτυκτος», ο «οπισθοδρομικός» κ.τ.λ. Η Ελλάδα πάντως, για να το πούμε σχηματικά, συνεχίζει να έχει στους κοινωνικούς και πολιτικούς κόλπους της τόση προοδευμένη και προοδευτική «Δύση» όση και αρχαϊκή «Ανατολή».
Εδώ δεν είναι ο τόπος των αγέρωχων «παντελονάτων» πολιτικών; Εδώ δεν αποφεύγεται η νομική κατοχύρωση του όρου «γυναικοκτονία»; Εδώ δεν ξεσπάει ιερός πόλεμος όποτε κάποιος «ανθέλλην» φιλόλογος ή ιστορικός διερευνά σε βιβλίο του την ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα; Εδώ δεν είναι συστατικό της παράδοσης η χοντροκομμένη χυδαιότητα κατά των ομοφυλοφίλων, κινηματογραφική, θεατρική, τηλεοπτική κ.ο.κ.; Εδώ δεν ανταγωνίζονται τέσσερα κόμματα (του μισού κυβερνητικού συμπεριλαμβανομένου) για την ιδιοκτησία του συνθήματος «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια»; Εδώ δεν υπάρχουν άκρως συντηρητικοί βουλευτές σε κόμματα που αυτοθαυμάζονται σαν «προοδευτικά», καθώς και αρχηγοί-παιδονόμοι που απειλούν με διαγραφές (ο Στέφανος Κασσελάκης) ή οπορτουνίζουν άγαρμπα (ο Νίκος Ανδρουλάκης); Εδώ το Κ.Κ. δεν βρίσκει λόγο να συμβάλει στην προώθηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, διότι όλα αυτά θα λυθούν στο μαγικό Κάποτε της δικτατορίας του προλεταριάτου;
Δεύτερη εικασία, πιο αβάσιμη και από την πρώτη: «Ο δυτικός κόσμος εμφορείται, πολιτεύεται βάσει αρχών και αξιών». Βάσει αρχών, λ.χ., η Δύση επιτρέπει στο Ισραήλ να ξεχειλώσει το «δικαίωμά του στην αυτοάμυνα» τόσο πολύ ώστε ο επικεφαλής της υπηρεσίας του ΟΗΕ για τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες, Φιλίπ Λαζαρινί, να δηλώνει τα εξής οδυνηρά: «Ο αριθμός των θανάτων σε τόσο μεγάλη κλίμακα, η καταστροφή και ο πόνος των τελευταίων εκατό ημερών είναι μια κηλίδα στην κοινή μας ανθρωπιά».
Τρίτη υπόθεση, πλήρως ανεδαφική: «Οι πολιτικές ηγεσίες του δυτικού κόσμου, ακριβώς επειδή υπηρετούν πάγια ιδεώδη και όχι περιστασιακές ορέξεις, αδιαφορούν για το πιθανό κόστος των αποφάσεών τους». Αυτό το ισχυρίστηκε ξανά τις προάλλες ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, με αφορμή τις μεσοβέζικες αποφάσεις του για τον γάμο ομοφύλων. Είναι βέβαιο ότι όποτε διαβεβαιώνει πως δεν νοιάζεται για τις δημοσκοπήσεις και το ισοζύγιο κόστους – οφέλους, βρίσκεται πολύ μακριά από καθρέφτη. Γιατί το κάτοπτρο, ακούγοντάς τον, θα του επέστρεφε τον ίδιο του τον εαυτό καγχάζοντα.