Η διαρροή φωτογραφιών του δολοφονημένου Ζαμπούνη οδήγησε στις συλλήψεις των αστυνομικών από τους οποίους διέρρευσαν προς τα έξω οι συγκεκριμένες εικόνες. Οι οποίες, φυσικά, πλημμύρισαν, έστω και με τα απαραίτητα πίξελ (υποκριτική επίφαση προστασίας, κατά τα άλλα, του αναγνώστη), πολλές ενημερωτικές ιστοσελίδες.
Τη στιγμή της δολοφονίας Ζαμπούνη, όμως, την είδαμε όλοι και στο βίντεο που κυκλοφόρησε. Οπως και τη δολοφονημένη γυναίκα στη Θεσσαλονίκη, που οι δύο φερόμενοι ως δράστες του εγκλήματος μετέφεραν μέσα σε κάτι σαν μπαούλο για να ξεφορτωθούν το πτώμα. Οπως επίσης σκηνές με κακοποιήσεις ζώων, οι οποίες αναρτώνται στα κοινωνικά δίκτυα είτε από τους ίδιους τους δράστες ή από φιλόζωους, που υποτίθεται ότι με αυτή τη φρίκη φιλοδοξούν να κινητοποιήσουν συνειδήσεις. Τέτοια τεκμήρια, βέβαια, έχουν θέση μόνο στην αστυνομία.
Για να είμαστε δίκαιοι, μάρτυρες με κινητά έχουν κατά καιρούς καταγράψει κάποιο έγκλημα, όπως στην πρόσφατη σοκαριστική περίπτωση με τον επιβάτη στον Πειραιά που τον έριξαν στη θάλασσα και πνίγηκε. Είτε σε κακοποίηση ανθρώπων είτε ζώων, οι ένοχοι έχουν συλληφθεί χάρη σε κάποια κάμερα. Ακριβώς όμως με το να στέλνεται το υλικό στις αστυνομικές αρχές. Το ζήτημα είναι ότι μπαίνοντας πια σε πολλές ιστοσελίδες, κυριαρχούν βίντεο και φωτογραφίες με τέτοιες παραστάσεις και αφού έχουν συλληφθεί οι ένοχοι.
Το θέμα είναι πολύ παλιό. Τη δεκαετία του ’80, στην Ελλάδα, συγκεκριμένη εφημερίδα πρόβαλε στο πρωτοσέλιδο και σε δισέλιδο «σαλόνι» τα ενωμένα κομμάτια κοπέλας που είχε τεμαχιστεί απ’ τον άνδρα της αφού πρώτα τη σκότωσε πάνω σε μεταξύ τους καβγά. Αλλά σήμερα, χάρη στην τεχνολογία (τις κάμερες στους δρόμους, τις ιστοσελίδες, τα κοινωνικά δίκτυα κ.λπ.), οι εικόνες φρίκης έχουν υπερπολλαπλασιαστεί σαν καρκινώματα με το πρόσχημα της πληροφόρησης του χρήστη.
Ενδιαφέρουσα παρατήρηση: Μιλάμε όλο και λιγότερο για αναγνώστες (εφημερίδων, εντύπων γενικώς) και περισσότερο για χρήστες (του Διαδικτύου, των κοινωνικών δικτύων), όπως παλαιότερα αναφερόμασταν σε «χρήστες» ηρωίνης, εθισμένους σε ουσίες…
Αλλά είπαμε, και αυτού του τύπου ο εθισμός έχει την ιστορία του. Την περίοδο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης στη Γερμανία, είχε παρατηρηθεί μια αλλόκοτη εμμονή με το σεξουαλικό έγκλημα. Οι γερμανικές εφημερίδες κάλυπταν εμμονικά υποθέσεις όπως αυτές του Γκέοργκ Καρλ Γκρόσμαν, του λεγόμενου «Κυανοπώγωνα των Σιλεσιανών Σιδηροδρόμων», ή του Καρλ Ντένκε, του «Τέρατος του Μίνστερμπεργκ», ή του Φριτζ Χάαρμαν, ο οποίος σκότωνε αγόρια στο Αννόβερο, ή του Πέτερ Κέρτεν, γνωστού και ως «Βρικόλακα του Ντίσελντορφ». Ο Φριτς Λανγκ τότε γύρισε το «Μ», με την ιστορία ενός δολοφόνου παιδιών.
Παλαιά αλήθεια, διαχρονική αλλά και σύγχρονη: Ο ανηλεής βομβαρδισμός του κοινού με εικόνες βίας από τα μέσα ενημέρωσης οδηγεί κατά κανόνα σε αναισθητοποίηση, όχι σε ευαισθητοποίηση.