Δέκα μήνες πριν από τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ, όλες οι ενδείξεις –πρωτίστως τα ίδια τα αποτελέσματα στις δύο πρώτες προκριματικές εκλογές– συγκλίνουν στο συμπέρασμα ότι ο Ντόναλντ Τραμπ θα είναι πιθανότατα και πάλι –για τρίτη συνεχή φορά– ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών για την προεδρία.
Αυτό σημαίνει πως, ανεξαρτήτως του ποιος θα είναι ο Δημοκρατικός αντίπαλός του, η επιστροφή του στον Λευκό Οίκο αποτελεί, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, μια πολύ σοβαρή πιθανότητα.
Με αυτό το δεδομένο, οι πολιτικοί ηγέτες τρίτων χωρών έχουν κάθε λόγο να είναι προσεκτικοί στις τοποθετήσεις τους και να μην αφήνουν περιθώρια ερμηνειών που δυνητικά θα δυσκόλευαν τις σχέσεις των χωρών τους με την Αμερική.
Στο πλαίσιο αυτό, και οι Ελληνες πολιτικοί πρέπει να είναι φειδωλοί. Ο πρωθυπουργός ήταν, όταν ρωτήθηκε σχετικά σε συνέντευξη που έδινε στο Νταβός. Πρέπει να αποφεύγονται και οι οποιεσδήποτε, έστω και έμμεσες και υπό μορφή αστεϊσμού, υπόνοιες που θα μπορούσαν να προκαλέσουν ζημία εάν αλλάξει ο ένοικος του Λευκού Οίκου.
Οσοι βρίσκονταν στην κοινή συνέντευξη Τύπου του Ντόναλντ Τραμπ με τον Αλέξη Τσίπρα, τον Οκτώβριο του 2017 στον κήπο του Λευκού Οίκου, θυμούνται την άβολη θέση στην οποία βρέθηκε ο τότε Ελληνας πρωθυπουργός όταν Αμερικανός συνάδελφος ενημέρωσε τον Τραμπ για μία αρνητική δήλωση που είχε κάνει παλαιότερα γι’ αυτόν ο κ. Τσίπρας, όπως φυσικά είχαν κάνει οι περισσότεροι Ευρωπαίοι ηγέτες πριν από την πρώτη εκλογή του. Το σκηνικό δεν ήταν εύκολο και χρειάστηκε ειδική διαχείριση.
Ο πρωθυπουργός ήταν φειδωλός όταν ρωτήθηκε σχετικά σε συνέντευξη που έδινε στο Νταβός.
Οταν πριν από λίγες ημέρες στο Νταβός ρωτήθηκε σχετικά η Κριστίν Λαγκάρντ, ήταν ιδιαίτερα προσεκτική υπογραμμίζοντας τη σημασία που έχει η σχέση με τη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου. Και αυτό παρότι ο ρόλος της ως προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας είναι διαφορετικός, υπό την έννοια ότι δεν είναι ευθέως πολιτικό πρόσωπο και άρα έχει διαφορετικά περιθώρια κινήσεων.
Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, το βάρος πέφτει κυρίως στον Κυριάκο Μητσοτάκη, καθώς αυτός θα κληθεί να διαχειριστεί τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις και τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή σε μια νέα προεδρία Τραμπ.
Η τακτική που επιβάλλεται είναι απλή. Προσεκτικές δηλώσεις και ανάδειξη των διαχρονικών δεσμών των δύο χωρών, όπως και των στρατηγικών συμφερόντων που εξυπηρετούνται από την εμβάθυνση της πολυεπίπεδης ελληνοαμερικανικής συνεργασίας που υπερβαίνει πρόσωπα και ιδεολογίες.
Αποστάσεις από τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις στις ΗΠΑ και αποφυγή άμεσων ή έμμεσων αναφορών σε «προτιμήσεις». Περιορισμός στην αυτονόητη επισήμανση ότι η επιλογή ηγετών και κυβερνήσεων είναι αποκλειστικό δικαίωμα των πολιτών της κάθε χώρας, το οποίο οφείλουν να σέβονται οι ηγεσίες των άλλων κρατών.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος για δημόσιες δηλώσεις και χαρακτηρισμούς που ενώ δεν θα προσφέρουν κανένα όφελος στις σημερινές συνθήκες, εγκυμονεί ο κίνδυνος να έχουν κόστος για τη χώρα μετά το 2025.