Διαβάζω στo e-kathimerini δηλώσεις του αρχηγού της Νίκης έπειτα από συλλαλητήριο της Κυριακής. Ανθρωποι μαζεύτηκαν στο Σύνταγμα να διαδηλώσουν κατά της ισότητας. Με πανό «Παραδοσιακή οικογένεια», «Κάτω τα χέρια απ’ τα παιδιά μας» κ.λπ. είπαν: Οχι, οικογένειες είναι μόνον αυτές μ’ έναν μπαμπά και μια μαμά. Κρατούσαν σταυρούς. Υπήρχε ιερατείο. Εσπευσε το κόμμα Νίκη, που δημιουργήθηκε κυρίως για να ελέγξει τα σώματά μας, να γυρίσει τον Ποινικό Κώδικα προς τα πίσω κόβοντας τις αμβλώσεις. Σόου.
Ο αρχηγός της Νίκης παρεκτράπη λέγοντας πως το Σύνταγμά μας έχει πρόβλημα με την ισότητα στον γάμο, πράγμα που δεν ισχύει. Κάθε άλλο. Οσο δεν αλλάζει το οικογενειακό δίκαιο τόσο πλήττεται η αρχή της ισότητας που προβλέπει το Σύνταγμα. Το Σύνταγμά μας λέει: οι Ελληνες κι οι Ελληνίδες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου. Κι απ’ όλο το νομικό μας σύστημα και τις αξίες της «οικογένειας» κρατών στην οποία ανήκουμε από άποψη δικαίου είναι σαφέστατο: ο σεξουαλικός προσανατολισμός είναι άδικη, απαράδεκτη βάση για οποιαδήποτε διάκριση. Νίκη, λοιπόν, αλλά ποιου πράγματος; Σίγουρα όχι του κράτους δικαίου.
Και πάλι, οι άνθρωποι είχαν κάθε δικαίωμα να διαδηλώσουν και να εκφράσουν κάθε είδους απόψεις, το Σύνταγμα δεν ισχύει μόνον όταν μας βολεύει. Εξακολουθώ, ωστόσο, να είμαι απείρως αισιόδοξη και να πιστεύω πως δεν εκφράζουν τις αγωνίες και τις έγνοιες των περισσότερων χριστιανών και θρησκευόμενων πολιτών της χώρας. Ισως να ήμουν απλώς τυχερή στις δικές μου συναναστροφές. Οι χριστιανοί που ξέρω είναι ήσυχοι άνθρωποι, δεν τρέχουν στις πλατείες να διαδηλώνουν κατά των δικαιωμάτων των άλλων.
Τι γίνεται, όμως, μέσα στη Βουλή αυτή την κρίσιμη περίοδο; Υψώνεται ανάχωμα στον σκοταδισμό; Οι ιδέες που θέλουν τους γκέι καλά κρυμμένους στις ντουλάπες τους και τις γυναίκες στερούμενες του δικαιώματος άμβλωσης είναι στο Κοινοβούλιο. Διείσδυσαν στις περασμένες εκλογές και θα επιχειρήσουν, προφανώς, να δημιουργήσουν ένα μαύρο μέτωπο αντιδραστικότητας και σκοτεινών νομοθετικών οραμάτων ενόψει των ευρωεκλογών. Οπως συμβαίνει και στις άλλες χώρες της Ενωσης, όπου συναντιούνται και οργανώνονται οι σχετικές δυνάμεις και απεργάζονται το σχέδιο της νίκης τους. Νίκη, αλλά ποιου πράγματος;
Οι δικοί μας βουλευτές τι κάνουν; Νομίζω πως οφείλουν ν’ αρθρώνουν πειστικό λόγο κόντρα σ’ όλα αυτά. Να μην παρασύρονται. Εχω την αίσθηση πως αφήνονται και λιμνάζουν απόψεις τοξικές, τάσεις που όσο μένουν αναπάντητες βαθαίνουν το υπέδαφος της εξαχρείωσης της ελληνικής κοινωνίας. Σπέρνεται ένα εντελώς φτιαχτό μίσος μεταξύ των ανθρώπων. Οι μεν βλέπουν τους δε σαν σατανάδες.
Αυτόν τον καιρό παίζεται στην Αθήνα η παράσταση The Doctor, όπου μία κοπέλα πεθαίνει (μέσα στα πρώτα λεπτά του έργου) λόγω επιπλοκών στην άμβλωση. Εχει κάνει την άμβλωσή της μόνη με χάπια από το Ιντερνετ. Πριν πεθάνει δεν προλαβαίνει να εξομολογηθεί, να κοινωνήσει και να συγχωρεθούν οι αμαρτίες της. Το έργο πιάνει διάφορα θέματα, αλλά ένα βασικό είναι ο αρρωστημένος τρόπος που στήνουμε τους ανθρώπους στον τοίχο. Που απαιτούμε απ’ αυτούς να απολογούνται και να αποκαλύπτουν διαρκώς τις πιο μύχιες απόψεις, διαθέσεις και ιδέες τους, ώστε να καθίσουμε να τους ακούσουμε. Μία γνώμη που δεν ξεκινάει με τη δήλωση «είμαι Ελληνας, γκέι, γυναίκα, χριστιανός, θύμα της αποικιοκρατίας, τραυματισμένος» κ.λπ. δεν έχει μέλλον στον ωκεανό του Ιντερνετ και της τηλεόρασης. Ομως, γιατί να μας νοιάζει διαρκώς αυτό και μόνον αυτό; Τι άγχος να φανερώνουμε τις ταυτότητές μας σαν κάρτες, για να δούμε ποια τρώει την άλλη! Το έργο κάπως αναρωτιέται γιατί δεν ασχολείται πια κανείς με το να κάνει καλύτερη τη ζωή, τη δική του και των ανθρώπων γύρω του. Η προσπάθεια αυτή φαίνεται να αφορά τόσο τον ιερέα όσο και τη γιατρό, τα δύο «αντίπαλα» «στρατόπεδα» επί σκηνής, την επιστήμη και τη θρησκεία που έχουν η καθεμιά τη δική της ιδέα για την καλή ζωή και τον καλό θάνατο.
Οι βουλευτές θα τεθούν στο επίκεντρο της προσοχής τις επόμενες ημέρες. Θα κριθούν. Για τη στάση τους. Τις βασικές τους αγωνίες. Τι τους καίει: τι θα πει ο κόσμος ή τι θα πει η Ιστορία; Επαγρυπνούν μπροστά στις δυνάμεις του σκοταδισμού και της κοινωνικής διάλυσης ή κοιτάνε πάλι αλλού; Εχω την αίσθηση πως η σιωπή, το μίζερο ψέλλισμα, η νερουλή στάση στα θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κοινωνικής συνοχής από την πλευρά βουλευτών και πολιτευτών με υποτιθέμενες κοινωνικές ευαισθησίες είναι σαφώς πιο ανησυχητική απ’ ό,τι οι παραπλανημένοι διαδηλωτές με τους σταυρούς.