Δεδομένου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κόμμα εξουσίας ανεβαίνοντας στο κύμα της αγανάκτησης για τα μνημόνια, σε μια ανεπανάληπτη ιστορική συγκυρία, δεν είναι παράξενη η επιστροφή του στην αντιπολίτευση της διαμαρτυρίας που δεν διεκδικεί την ευθύνη της διακυβέρνησης.
Πολύ περισσότερο, επειδή δεν προσπάθησε να διαβάσει χωρίς κομματικά φίλτρα την κοινωνική πραγματικότητα όπως διαμορφώθηκε με τη μετάβαση σε μια ημιευρωπαϊκή-ημιβαλκανική κανονικότητα, σημαδεμένη από την κούραση των αλλεπάλληλων κρίσεων και το τέλος της αυταπάτης ότι υπάρχει εύκολος δρόμος για την ευημερία.
Αυτό που προκαλεί σάστισμα είναι ο θορυβώδης και ασυνάρτητος τρόπος του εκφυλισμού.
Ενας αντι-ΣΥΡΙΖΑ φανατικός θα πει ότι έτσι ήταν πάντα: Ενα ασκέρι λαϊκιστών που κατέλαβαν την εξουσία φωνάζοντας, βρίζοντας, συκοφαντώντας και μοιράζοντας ακάλυπτες επιταγές με ψεύτικες υποσχέσεις. Θα προσθέσει ότι ο Κασσελάκης με την ορμή και την άγνοιά του λειτούργησε σαν καταλύτης για να αποδομηθεί μια επίφαση σοβαρότητας και να αποκαλυφθεί το μέγεθος του κενού και της τοξικότητας. Και θα χαρεί επειδή (θεωρεί πως) δικαιώνεται για το μένος με το οποίο τους πολέμησε.
Αλλά ποτέ η φανατική θέση δεν αρκεί για την κατανόηση μιας σύνθετης κατάστασης, συνθήκης ή αλλαγής.
Μπορεί να έχουν δίκιο όσοι παρακολουθούν όσα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ με αμηχανία, θλίψη, ακόμη και με έκπληξη, χωρίς να ανήκουν στους 2.245.978 ψηφοφόρους του Ιανουαρίου 2015 ή στους 930.013 του Ιουνίου 2023.
Μετά τις εκλογές, χάθηκε, πράγματι, κάτι σημαντικό. Οχι το ηθικό πλεονέκτημα, γιατί αυτό δεν υπήρξε ποτέ, με την έννοια ότι μόνον ο άλλος μπορεί να σου το αναγνωρίσει και όχι εσύ στον εαυτό σου. Ούτε η ελπίδα ότι μπορεί να αποτελέσει εναλλακτική πρόταση εξουσίας και πολιτικού παραδείγματος, γιατί αυτά κρίθηκαν την πενταετία της πρωθυπουργίας Τσίπρα.
Το πολύτιμο που χάθηκε είναι η δυνατότητα της πίστης στην αθωότητα της Αριστεράς όπως έχει φαντασιακά διαμορφωθεί χάρη στην ανιδιοτέλεια που χαρακτήρισε αγώνες και αγωνιστές του παρελθόντος, ανεξάρτητα από το σωστό ή το λάθος του ιδεώδους που τους κίνησε.
Η μεγάλη απώλεια αφορά τη δυνατότητα επίκλησης του ενδιαφέροντος της Αριστεράς για τους ευάλωτους και της αφοσίωσης σε ένα σκοπό που υπερβαίνει το συμφέρον ενός ατόμου, μιας ομάδας ή μιας τάξης.
Και γι’ αυτό δεν πενθούν μόνον όσοι κάποτε ή μέχρι πρόσφατα πίστεψαν στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και όσοι δεν συμφιλιώνονται με την ιδέα ότι οι πολιτικές ευθύνες για την τραγωδία των Τεμπών κρίθηκαν με το 41%, ότι οι ανησυχίες του Ευρωκοινοβουλίου για το ελληνικό κράτος δικαίου υποκρύπτουν κομματική σκοπιμότητα, ότι τα επ’ αμοιβή απογευματινά χειρουργεία είναι μεταρρύθμιση, ότι η εξωφρενική ακρίβεια είναι εισαγόμενη, ότι είναι λογικό να έχουν αφορολόγητο πετρέλαιο οι εφοπλιστές και όχι οι αγρότες.