Πριν από τις ηλεκτρονικές διευθύνσεις και τα sms υπήρχαν οι φάκελοι, τους οποίους οι υποψήφιοι για τη Βουλή ή την Ευρωβουλή ταχυδρομούσαν σε διάφορους παραλήπτες. Στοίβες τα αζήτητα στις εισόδους των πολυκατοικιών. Τι νόημα είχε άραγε το διαφημιστικό υλικό, ιλουστρασιόν ή απλό, ανάλογα με τις οικονομικές δυνατότητες του αποστολέα, με φωτογραφίες χαμογελαστές και ρετουσαρισμένες; Εξυπηρετούσε τη γνωριμία, επηρέαζε τους σταυρούς, έκανε «αισθητή» την παρουσία, μας έφερνε σε επαφή με τους υποψηφίους; Συν τω χρόνω έγινε μια σπάταλη ρουτίνα, με περιβαλλοντικό κόστος, χωρίς πολιτικό περιεχόμενο. Ο νέος αιώνας έφερε και την τεχνολογική επανάσταση, οι παραδοσιακές επικοινωνίες σαρώθηκαν, αλλά όχι και τα παραδοσιακά μυαλά. Τα στερεότυπα καλά κρατούν γιατί, αφενός, βολεύουν και αφετέρου, δημιουργούν την αυταπάτη της «ενημέρωσης». Ομως, η ταχύτητα της εποχής και οι αλλαγές που έχουν επέλθει στέλνουν το πρώτο κρίσιμο μήνυμα: τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Τα μαζικά emails που στάλθηκαν σε αποδήμους, οι οποίοι είχαν εγγραφεί στο σύστημα για την επιστολική ψήφο, από την ευρωβουλευτή της Ν.Δ. Αννα-Μισέλ Ασημακοπούλου, εκτός από το προφανές ολίσθημα (τη χρήση προσωπικών δεδομένων χωρίς την άδεια των κατόχων) και όσα, περαιτέρω, καλείται να διερευνήσει η Δικαιοσύνη, έχουν και μια λιγότερο εμφανή πλευρά: τον αναχρονισμό. Τον αμιγώς προεκλογικό λόγο για τον οποίο η κ. Ασημακοπούλου θέλησε να πράξει τα, όσα θεωρούνταν κάποτε, δέοντα. Και την πάτησε.
Στον αντίποδα βρέθηκε ο γ.γ του ΚΚΕ. Ο κ. Κουτσούμπας, στην τοποθέτησή του κατά του νομοσχεδίου για τα μη κρατικά ΑΕΙ, θέλησε να «εκσυγχρονίσει» τα επιχειρήματά του και χρησιμοποίησε ως παράδειγμα τις «νέες κοπέλες, φοιτήτριες, που οδηγούνται να αναζητούν “sugar daddies” για να χορηγήσουν τις σπουδές τους». Ξέσπασε σάλος. Επέστρεψε χθες με φωτογραφίες από σχετικές διαφημίσεις και ορθόδοξη ΚΚΕ φρασεολογία περί «σαπίλας του δήθεν όμορφου αγγελικά πλασμένου κόσμου σας». Του καπιταλιστικού, εννοείται.
Δύο όψεις του πιο ισχυρού νομίσματος των καιρών: της επικοινωνίας. Δίκοπο μαχαίρι. Νομίζεις ότι τρέχεις μπροστά για να συναντήσεις κι άλλα ακροατήρια και ο παλιός, δοκιμασμένος, εαυτός δεν σε αφήνει. Πώς να εγκαταλείψεις πεποιθήσεις χρόνων, πρακτικές ή ιδεολογικές; Το σύγχρονο αποδεικνύεται πολύ πικρό, διόλου «sugar» τουλάχιστον, και το παλιό πολύ ανθεκτικό για να πεθάνει.