Μια αιτία για τον απρόσμενα συναινετικό τόνο που ακολούθησε ο αντιβενιζελικός Τύπος από το 1917 έως το 1919 ήταν και το ότι ο αντιβενιζελικός χώρος ήταν ακέφαλος. Ειδικά το καλοκαίρι του 1919, οπότε και ξεκινά η περιπέτεια στη Μικρά Ασία, η αντιπολίτευση εμφανίζεται κατακερματισμένη, με τους ηγέτες της εκτοπισμένους, σε εξορία ή σε κατ’ οίκον περιορισμό.
Η επίσημη δήλωση του Βενιζέλου στις 23 Νοεμβρίου του 1919, ότι μετά την υπογραφή της συνθήκης ειρήνης με την Τουρκία θα προχωρήσει στη διεξαγωγή εκλογών, θα πυροδοτήσει την αντεπίθεση. Τον Μάρτιο του 1920, με τη συγκρότηση του «Συμβουλίου της Συνεργαζομένης Αντιπολιτεύσεως», θα παρατηρηθεί η εντυπωσιακή συσπείρωση ενός κομματιασμένου πολιτικού χώρου.
Η δε επιστροφή του Γούναρη από την εξορία, στις 12 Οκτωβρίου του 1920, ούτε είκοσι ημέρες πριν από τις εκλογές, θα δώσει την αίσθηση στον χώρο αυτόν ότι πλέον έχει κοντά της τον αδιαφιλονίκητο αρχηγό της.
Στις 10 Ιουλίου του 1920, η εφημερίδα «Εσπερινή» δημοσιεύει «φωτογραφίες του Κωνσταντίνου προπαγανδίζοντας την επάνοδό του με λεζάντα “Αυτόν θέλει για βασιλέα ο λαός”». Αυτό, σε μια περίοδο κατά την οποία γίνεται απόπειρα δολοφονίας του Βενιζέλου στο Παρίσι και, βέβαια, δολοφονείται άγρια στη μέση της σημερινής λεωφόρου Βασ. Σοφίας ο Ιων Δραγούμης, άλλη ηγετική μορφή του αντιβενιζελισμού.
Πλέον, ο αντιβενιζελικός Τύπος βλέπει «μια κυβέρνηση που χωρίς ψυχραιμία τρομοκρατεί όσους έχουν αντίθετα πολιτικά φρονήματα». Οι δε κυβερνητικές γιορτές της νίκης (λόγω καταλήψεων Προύσας και Αδριανούπολης από τον ελληνικό στρατό) στο Παναθηναϊκό Στάδιο τον Σεπτέμβριο του 1920 πυροδοτούν νέες αντιδράσεις. «Ο Τύπος τις καταδικάζει», γράφει η Ελισάβετ Παπαχρήστου στον «Αντιβενιζελισμό (1917-1920)», εκδ. Ασίνη, βιβλίο που ακολουθήσαμε όλη αυτή την εβδομάδα, «και η Ηνωμένη Αντιπολίτευση ανακοινώνει ότι θα απέχει, γιατί τελούνται σε μέρες εκλογών με κύριο σκοπό την κομματική εκμετάλλευση από την κυβέρνηση».
Η συνέχεια είναι γνωστή: ο αιφνίδιος θάνατος του βασιλιά Αλέξανδρου αναζωπυρώνει το εκκρεμές ζήτημα της διαδοχής του θρόνου. Η προεκλογική περίοδος σφραγίζεται από τις «μονομαχίες», διά του Τύπου, των Βενιζέλου – Γούναρη.
Ο τελευταίος, όμως, είναι αυτός που εκφράζει πια τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Ο Βενιζέλος, λένε, θεωρεί σίγουρη τη νίκη. Δεν θα εκλεγεί ούτε βουλευτής την 1η Νοεμβρίου του 1920. Η Ηνωμένη Αντιπολίτευση θα λάβει 249 έδρες, έναντι 118 των Φιλελευθέρων. Τώρα είναι η σειρά του Βενιζέλου να φύγει από τη χώρα. Τη χώρα που, στο μεταξύ, πολεμάει στα ενδότερα της Μικράς Ασίας.
Η μελέτη της Ελ. Παπαχρήστου κλείνει με τον Δ. Γούναρη θριαμβευτή. Δεν το ξέρει, αλλά έχει ακόμα μόλις δύο χρόνια ζωής. Η εκλογική αυτή νίκη θα τον οδηγήσει, στις 15 Νοεμβρίου του 1922, μαζί με άλλους πολιτικούς συντρόφους του, στο εκτελεστικό απόσπασμα. Λέγεται πως ήταν τέτοια η λαϊκή οργή που φαντάροι πλήρωναν όσο όσο για να τουφεκίσουν τους «Εξ»…