Μήπως είναι ευκαιρία που δεν πρέπει να πάει χαμένη; l Η απόφαση της Ιεράς Συνόδου να αποκλείσει από τον εορτασμό της Κυριακής της Ορθοδοξίας σύμπασα την τάξη των πολιτικών l –διάβαζε: την Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον Πρωθυπουργό κυρίως, «τιμωρώντας» τους έτσι επειδή στήριξαν τον νόμο για τον «γάμο»– l μήπως, λέω, αυτή η απόφαση και η δίδυμή της να μην εκπροσωπηθεί η Εκκλησία στη δεξίωση της Προεδρίας είναι μια μοναδική ευκαιρία; l Να κάνουμε ένα ακόμη βήμα προόδου, διαχωρίζοντας επιτέλους Πολιτεία και Εκκλησία. l Καιρός είναι να πάψουμε να θυμίζουμε «χριστιανικό Ιράν», l με το ιερατείο χωμένο παντού – από αλλαγή ταυτοτήτων μέχρι αρμοδιότητες της Βουλής και εγκαίνια παιδικής χαράς. l Ευκαιρία να χωρίσουν τα τσανάκια τους Πολιτεία και Εκκλησία, αφού η Εκκλησία με μια φωτισμένη απόφαση έκανε το πρώτο βήμα. l Εκτός κι αν η μητροπολιτική εξουσία αποφάσισε απλώς «να κρατήσει την αναπνοή της» – «για να μάθει» η πολιτική εξουσία που δεν την υπακούει… l
Περιττή δήλωση για γνωρίζοντες ανάγνωση: l Σέβομαι τη θρησκεία των γονιών μου, του λαού μας και της πνευματικής μας κληρονομιάς. l (Υπήρξα μάλιστα στο Κατηχητικό και «Μαθητής της Χρονιάς» – αυτό πού το βάζεις!). l Απλώς, εξ απαλών επίσης ονύχων, δεν τα πάω καλά με τη φανατίλα πασών των θρησκειών, «ιδεολογιών» και δοξασιών. l Δηλαδή, έως απέχθεια ένα πράγμα. l That’s all. l
Από παράδοξο έως κυνικά ρουσφετολογικό όλο αυτό της Μενδώνη l –ή του Μαξίμου, εν όψει και εκλογών;– l «υπέρ του ελληνικού τραγουδιού»· l ποσοστά μετάδοσης, «υποχρεωτικά» και «προαιρετικά» και πολλά άλλα κομπογιαννιτικά παρόμοια. l Γράφονται ήδη πολλά, εδώ ένα μόνο σημείο, ενδεικτικότατο όμως του αλαλούμ του νομοσχεδίου, l το οποίο αναφέρει κάπου: l «υποχρεούνται να ενσωματώνουν ελληνόφωνα τραγούδια ή (προσέξτε:) ορχηστρική μουσική απόδοση ελληνόφωνου τραγουδιού». l Δηλαδή, η υπέροχη ορχηστρική μουσική που έχουν γράψει –πέραν «της ορχηστρικής μουσικής απόδοσης τραγουδιού»– όλοι οι σημαντικοί δημιουργοί του τραγουδιού μας, l από Χατζιδάκι και Θεοδωράκη έως Καραΐνδρου, Ξυδάκη, Μικρούτσικο, Κυπουργό, Μάτσα, για ν’ αναφέρω ενδεικτικά μερικούς, l όλ’ αυτά τα έργα δεν μετράνε για την κ. Μενδώνη; l Κουφό, όχι απλώς παράδοξο. l Και δεν είναι το μόνο. l Αν η κυβέρνηση θέλει να βοηθήσει τους δημιουργούς τραγουδιού l –και ιδίως τους νεότερους, που θαλασσοδέρνονται σε καταστάσεις παρακμής, και στιχουργικά– l ας ιδρύσει κάποιο «όργανο» που θα χρηματοδοτεί κάθε χρόνο την έκδοση αριθμού έργων τραγουδιού, όπως ακριβώς κάνει το Κέντρο Κινηματογράφου για ταινίες. l
Σε κακό θα της βγει της κυβέρνησης όλο αυτό το «κραδαίνω χρήμα για το καλό του τραγουδιού μας», l ομολογώ όμως πως περισσότερο με ξενίζει η «τακτική» Μενδώνη: l Διατεθειμένη να παρέμβει, και μάλιστα με κόστος οικονομικό και πολιτικό, για το τραγούδι. l Ενώ από την άλλη, αδιαφορεί παντελώς και επιδεικτικά για το πνευματικό κακούργημα που συντελείται τα τελευταία χρόνια στο Φεστιβάλ Επιδαύρου, κατά του σημαντικότερου ίσως πολιτιστικού θεσμού της χώρας. l Βοά και όζει η κατάσταση. l Πλήττεται στον πυρήνα του ο μοναδικός μας θεσμός για την αναβίωση του αρχαίου δράματος με την ολοκληρωτική πλέον εξαφάνιση των αυθεντικών έργων τραγωδίας και κωμωδίας και την ασύδοτη αντικατάστασή τους από παντοίες «διασκευές», «εμπνεύσεις», «αποδομήσεις», ξεχαρβαλώσεις και εγωτικές επιδείξεις, «μεταμοντερνιάς» ιδίως. l Προκλητική η αδιαφορία του υπουργείου Πολιτισμού όχι για τις «σκηνοθετικές απόψεις», αλλά, όπως πολλάκις έχει διασαφηνίσει η στήλη, για τον βιασμό ή και την ολοσχερή εξαφάνιση του αυθεντικού κειμένου από τις παραστάσεις της Επιδαύρου. l Φωνή βοώντος εν τη ερήμω της Οδού Μπουμπουλίνας.