Μια καλή φίλη μού έγραψε χθες: «Τα πανεπιστήμια είναι δύο μήνες κλειστά. Τα παιδιά μου μπήκαν σε δύο πολύ καλές σχολές στην Αθήνα και στην Πάτρα, δύο σχολές που θέλουν αίμα για να τελειώσεις και οι οποίες έχουν τεράστια ποσοστά εγκατάλειψης. Εχασαν και τα δύο την εξεταστική του χειμερινού εξαμήνου. Εχασαν, δηλαδή, ένα εξάμηνο. Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλη χώρα στην Ε.Ε. που θα επέτρεπε δύο μήνες να είναι κλειστά πανεπιστήμια». Και συμπλήρωνε: «Και να φανταστεί κανείς ότι κάποιοι ψήφισαν Ν.Δ. για να μην επιτρέπονται οι καταλήψεις και να μη χάνονται τα εξάμηνα».
Ο Ελληνας γονιός κάνει τα πάντα για να σπουδάσει το παιδί του. Πληρώνει, τρέχει σαν τον Βέγγο στα φροντιστήρια, πιέζει αφόρητα τα παιδιά στις Πανελλαδικές Εξετάσεις για μια καλή επίδοση. Οταν τα παιδιά του καταφέρνουν να μπουν σε μία δύσκολη σχολή, είναι πολύ περήφανος. Δικαιούται, όμως, να είναι και πολύ οργισμένος όταν χάνουν ένα εξάμηνο από την επαγγελματική τους ζωή.
Θα ρωτήσετε: Και φταίει η κυβέρνηση ή μόνο η κυβέρνηση; Η βασική της ευθύνη είναι ίσως ότι αρχικά σήκωσε πολύ ψηλά τον πήχυ, υποσχέθηκε ότι με ένα «μαγικό ραβδί» θα εξάλειφε από τα πανεπιστήμια τη βία, τις καταλήψεις, τη βρωμιά και την εγκληματικότητα. Τα σχέδιά της έμειναν στα χαρτιά, όπως φάνηκε πολύ καθαρά με την πανεπιστημιακή αστυνομία. Τα ελληνικά δημόσια ΑΕΙ δεν άλλαξαν ουσιαστικά, με την εξαίρεση των ξενόγλωσσων προγραμμάτων. Ενα κομμάτι του θυμού, όχι ευκαταφρόνητο, αναλογεί, βεβαίως, σε κάποιους πρυτάνεις και επικεφαλής σχολών και σε όσους επέβαλαν με τον παραδοσιακό τσαμπουκά το κλείσιμο των πανεπιστημίων. Ο συνδυασμός ασπόνδυλων πανεπιστημιακών ταγών και εμμονικών μπαχαλάκηδων είναι ισοπεδωτικός.
Υπάρχει ασφαλώς το επιχείρημα ότι η χαμένη εξεταστική είναι το τίμημα της προόδου, τα αναγκαία «λύτρα» για να πάει παρακάτω η χώρα με την ίδρυση μη κερδοσκοπικών ΑΕΙ. Ισως. Βάζει όμως και πάρα πολύ ψηλά τον πήχυ για την κυβέρνηση. Το αν άξιζε το τίμημα θα κριθεί από το αν θα ιδρυθούν πραγματικά καλά ιδιωτικά ΑΕΙ, με σοβαρό, ποιοτικό έλεγχο από το κράτος. Και από το αν θα υπάρξουν σημαντικές αλλαγές στα δημόσια ΑΕΙ, που δεν μπορούν να αφεθούν στη μοίρα τους. Ψηλά ο πήχυς, δύσκολο το στοίχημα, αλλά μπορεί να κερδηθεί. Η κατάσταση του μπάχαλου και της φαυλότητας στα δημόσια ΑΕΙ της χώρας παραμένει, όμως, προς το παρόν, το ξαναλέμε, ένας μεταπολιτευτικός γόρδιος δεσμός που περιμένει κάποιον, κάποτε να τον κόψει. Κανείς δεν ξέρει πώς να το κάνει. Αλλά η φίλη δικαιούται να είναι θυμωμένη γιατί τα παιδιά της έχασαν ένα εξάμηνο.