Προ ημερών, η σουηδική σημαία υψώθηκε στο αρχηγείο του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες και ο αριθμός των μελών της Συμμαχίας έφτασε αισίως πλέον τα τριάντα δύο. Ιστορικό παράδοξο αποτελεί το γεγονός πως ένας στρατιωτικός συνασπισμός, που ιδρύθηκε το 1949 με στόχο να αποτρέψει την κατάκτηση της Δυτικής Ευρώπης από τους Σοβιετικούς, εξακολουθεί όχι απλώς να υφίσταται, αλλά να διευρύνεται διαρκώς έπειτα από 33 χρόνια –πάνω-κάτω– από την αυτοδιάλυση του επαράτου αντιπάλου.
Δέκα ήταν τα ιδρυτικά μέλη του ΝΑΤΟ και δέκα οι διευρύνσεις της Συμμαχίας έως τις μέρες μας, που εντέλει εντάχθηκε η Σουηδία. Καμπή στη μακρά αυτή διαδικασία ήταν όσα ακολούθησαν με τη διάλυση της Σοβιετικής Αυτοκρατορίας.
Ηταν στις 15 Φεβρουαρίου 1991 που τρεις ηγέτες της μετακομμουνιστικής Ανατολικής Ευρώπης, ο πρόεδρος της Τσεχοσλαβακίας Βάτσλαβ Χάβελ, της Πολωνίας Λεχ Βαλέσα και ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας Γιόζεφ Ανταλ, συναντιούνταν στο Βίζεγκραντ της Ουγγαρίας και υπέγραφαν συμφωνία κοινής δράσεως των κρατών τους στην Ε.Ε. και στο ΝΑΤΟ.
Συζητήσεις περί του εάν η διεύρυνση του ΝΑΤΟ ήταν εφικτή ή επιθυμητή διεξάγονταν κατά την προεδρία του Τζορτζ Μπους και τελικώς υιοθετήθηκε η επέκταση περί τα μέσα του 1992. Αναλυτές υποστηρίζουν ότι επιτελείς του προέδρου Μπους ανησυχούσαν μήπως η Ε.Ε. έσπευδε να καλύψει ενδεχομένως το κενό ασφαλείας στην Κεντρική Ευρώπη, περιορίζοντας την επιρροή των ΗΠΑ στη μετά τον Ψυχρό Πόλεμο εποχή.
Το 1996, ο πρόεδρος Μπιλ Κλίντον απηύθυνε πρόσκληση στα πρώην μέλη του Συμφώνου Βαρσοβίας και στις αποσχισθείσες σοβιετικές Δημοκρατίες να προσχωρήσουν. Ωστόσο, πάνω από σαράντα ειδικοί στα θέματα εξωτερικής πολιτικής, μεταξύ των οποίων ο πρώην υπουργός Αμύνης Ρόμπερτ ΜακΝαμάρα, επί προεδρίας των Τζον Κένεντι και Λίντον Τζόνσον, με ανοικτή επιστολή τους εξέφραζαν σκεπτικισμό, χαρακτηρίζοντας τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ δαπανηρή και μη απαραίτητη.
Το 1997, ο Τζορτζ Κέναν, ο αρχιτέκτονας της αμερικανικής πολιτικής έναντι της Σοβιετικής Ενώσεως, ο διαμορφωτής του δόγματος της «ανασχέσεως» του επεκτατισμού της ΕΣΣΔ, είχε χαρακτηρίσει τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ στην Κεντρική Ευρώπη «το πλέον μοιραίο σφάλμα της αμερικανικής πολιτικής της περιόδου μετά τον Ψυχρό Πόλεμο».
Αλλά οι Δημοκρατικοί των ΗΠΑ είναι κατά κανόνα ριψοκίνδυνοι και ενίοτε επιπόλαιοι. Ετσι, δύο χρόνια αργότερα, στις 12 Μαρτίου 1999, η τότε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Μαντλίν Ολμπράιτ, υποδεχόμενη θερμά τους τρεις ομολόγους της, είπε το μνημειώδες «Αλληλούια».
Ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν ώθησε την πολιτική του Μπιλ Κλίντον στα άκρα με άγνωστες συνέπειες. Παρεμπιπτόντως, την 1η Μαρτίου ε.έ. η Wall Street Journal δημοσίευε άρθρο που αποκάλυπτε ότι στη συνάντηση που είχαν στην Κωνσταντινούπολη αντιπροσωπείες της Ρωσίας και της Ουκρανίας, είχε συμφωνηθεί σε ποσοστό 90% τερματισμός του πολέμου, που μεταξύ άλλων περιελάμβανε ένταξη της Ουκρανίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση και αποκλεισμό της προσχωρήσεώς της στο ΝΑΤΟ. Αλλά όμως κάποια από τα κράτη της Συμμαχίας είχαν αντιρρήσεις και ο πόλεμος συνεχίζεται. Συμβαίνουν στην πολιτική και αυτά…