Πολλά δεν μπορεί να προβλεφθούν για το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών και σίγουρα όχι το μέγεθος και η προέλευση της αποχής. Η περιορισμένη εκδήλωση ενδιαφέροντος για την επιστολική ψήφο είναι ισχυρή ένδειξη ότι δεν θα αναστραφεί η τάση αποστασιοποίησης, ειδικά της νέας γενιάς, από την πολιτική.
Αν ρωτήσει κανείς έναν εποχικό εργαζόμενο, που τον Ιούνιο θα βρίσκεται σε τουριστικό προορισμό, γιατί δεν γράφτηκε στην πλατφόρμα ώστε να μπορέσει να ψηφίσει από τον τόπο διαμονής του για τη σεζόν, ίσως δεν πάρει σαφή απάντηση. Ισως γίνει κοινωνός της απορίας για το νόημα που θα είχε η συμμετοχή του στις εκλογές, αν θα επηρέαζε η ψήφος του τη διαμόρφωση του μέλλοντός του, αν θα άλλαζε κάτι για τη ζωή του και για τη ζωή άλλων σαν αυτόν, που τα βγάζουν δύσκολα πέρα, δεν παίρνουν ικανοποίηση από τη δουλειά τους, φοβούνται τι θα τους συμβεί αν αρρωστήσουν, αναρωτιούνται τι λάθος έκαναν και δεν μπορούν να ταξιδέψουν, να κάνουν παιδιά, να αγοράσουν κάτι περιττό.
Ισως πάλι βρεθεί στη δύσκολη θέση να πρέπει να επιχειρηματολογήσει για τη σημασία των ευρωεκλογών, όταν έχει σχεδόν προαποφασιστεί η επόμενη ηγεσία των θεσμών που (υποτίθεται ότι) εκπροσωπούν τους Ευρωπαίους πολίτες και βασικά προστατεύουν τα συμφέροντα των ελίτ και της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών. Ο συνομιλητής σου έχει θυμό, κούραση, έλλειψη ελπίδας και πίστης σε κάποια μεγάλη αφήγηση για έναν πιο δίκαιο κόσμο.
Καλό είναι να μην ξεκινήσει συζήτηση ένας αποφασισμένος ψηφοφόρος με έναν αποφασισμένο να απόσχει. Γιατί μπορεί η κουβέντα να φτάσει στους υποψηφίους και στα κριτήρια επιλογής τους.
Αν θελήσεις να υποστηρίξεις την κυβέρνηση, λέγοντας ότι χρειάζεται ένα καλό ποσοστό για να συνεχίσει τις μεταρρυθμίσεις, μπορεί να ακούσεις ότι αφού η Ν.Δ. και ο Μητσοτάκης δεν έχουν αντίπαλο, δεν έχουν ανάγκη τη δική του ψήφο. Και αν με αντιπολιτευτική διάθεση επισημάνεις ότι πρέπει η κυβέρνηση να πάρει ισχυρό μήνυμα αποδοκιμασίας για να περιοριστεί η αλαζονεία της, μπορεί να σου αντιτείνει ότι δεν πιστεύει στη δυνατότητα ανατροπής των πολιτικών συσχετισμών παρά μόνο προς το χειρότερο, με ενίσχυση της Ακροδεξιάς.
Αν η σερβιτόρα στις Κυκλάδες, ο μπάρμαν στη Χαλκιδική και ο μάγειρας στην Κρήτη δεν ψηφίσουν, θα χαρούν οι συνταξιούχοι που δεν χάνουν κάλπες με τίποτα, οι εργοδότες τους που δεν εμπιστεύονται την κρίση τους σε αυτά, και αρκετοί από τους πελάτες που εξυπηρετούν και έχουν να χάσουν αν στις ευρωεκλογές έρθουν τα πάνω κάτω.
Γενικά, καλό είναι να μην ξεκινήσει συζήτηση ένας αποφασισμένος ψηφοφόρος με έναν αποφασισμένο να απόσχει. Γιατί μπορεί η κουβέντα να φτάσει στους υποψηφίους και στα κριτήρια επιλογής τους. Το «γιατί να ψηφίσω;» είναι δύσκολη ερώτηση, έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα, αλλά αντιμετωπίζεται πιο εύκολα από το «ποιον να ψηφίσω;» και ακόμη πιο εύκολα από το «τι θα αλλάξει αν ψηφίσω;».