Καιρό καρναβαλιού ντύθηκε στρατιώτης ο πρόεδρος του Σύριζα. l Ολα στην Ελλάδα φαίνονται, και γίνονται, σαν-να-είναι, όχι ότι είναι κιόλας. l
Οπότε δικαιούμεθα να αμφιβάλουμε αν και η Ζωή, της Ελευθέρας Πλεύσης, ντύθηκε περιστασιακά, λόγω ημερών, την παλαιά εξοντωτική στολή της, αυτή με την οποία μεγαλούργησε ως εξάμηνος πρόεδρος της Βουλής, l ή βαρέθηκε να κάνει καρδούλες και να μιλάει ήρεμα l – πράγμα που μας είχε κοστίσει πολύ ημών των αλάλων θαυμαστών εκείνης της Πρώτης Μορφής της. l Ευελπιστούμε πως ισχύει το δεύτερο, για να πάει η ψυχή μας στη θέση της. l Και για να επανέλθει μονίμως το ξύλινο τοτέμ με το πείσμον πρόσωπο που τις μέρες αυτές ξαναείδαμε στα έδρανα της Βουλής. l
«Ο κ. Κασσελάκης έπαθε Τσίπρα» διέγνωσε επιγραμματικά ο υπουργός Χατζηδάκης σχολιάζοντας τα «οικονομικά μέτρα» που ανακοίνωσε ο πρόεδρος του Σύριζα «για την καταπολέμηση της ακρίβειας» l – από το γνωστό λεφτόδεντρο που επικαλούνται κληρονομικά οι συριζαίοι. l Γενικότερα όμως φανερώνει συμπτώματα τσιπρίτιδος ο Κασσελάκης: l πέραν της γενναιοδωρίας του σε «μέτρα», l είναι και η «εκφραστική Τσίπρα» που όλο και συχνότερα μετέρχεται, l η τοξικότητα επίσης στην οποία δεν διστάζει να καταφύγει l – όταν λ.χ. κατηγορεί τον Μητσοτάκη για «φίλους του βιαστές». l Πώς όμως να αποφύγει ο νέηλυς πρόεδρος τη «γλώσσα» των συριζαίων, όταν Αρβανίτηδες και Παπάδες αλωνίζουν ανεμποδίστως τηλεκάναλα και εμέσουν καντάρια τοξικού λόγου; l Αλλά, πρωτίστως βέβαια, όταν ομοειδείς τους συντάσσουν τον «νέο» λόγο που ακολούθως τίθεται στο στόμα του αδαούς περί τα συριζαϊκά ήθη κι έθιμα προέδρου; l (Ή από μόνος του «το έχει»;) l
Η «εκφραστική Τσίπρα» είναι προς το παρόν η μόνη διαφορά ανάμεσα σε Σύριζα και Νέα Αριστερά. l Στην ουσία το ίδιο, γνωστό τσιπρικό τροπάρι ψέλνουν, αλλά πιο χύδην, είπαμε, οι μεν, πιο σοβαρά και ξύλινα οι δε. l Οι οποίοι «δε» δεν έχουν βρει τον τρόπο l –γιατί «χάρισμα» δεν διαθέτουν, το γνωρίζαμε– l να απευθύνονται στον δήμο άμεσα και «ανθρώπινα», και όχι σαν να μιλάνε σε σύναξη κομματικού οργάνου, τις βαρετές, εξοντωτικές εκείνες της αριστεράς. l Το μόνο που δείχνει πως ανοίγουν τα σκόρδα της «Νέας» είναι δύο μικρομέγαλες πρωτοβουλίες: l η μία να υποβάλει η αντιπολίτευση πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης, l η έτερη να ενεργοποιηθεί το άρθρο 73 του Συντάγματος, που επιτρέπει «στη λαϊκή πρωτοβουλία» να υποβάλει πρόταση νόμου αν συγκεντρώσει 500 χιλιάδες υπογραφές. l Αδοξα πυροτεχνήματα, που πήγαν άκαπνα και τα δυο. l Απλώς επισήμαναν το «Εδώ είμαστε κι εμείς», που κι αυτό ακόμα το παλεύει η «Νέα». l
Υπάρχουν όμως ευαίσθητες συγγραφείς μας που συγκινούνται βαθύτατα όταν ακούν την Αχτσιόγλου να λέει l «Η αριστερά οφείλει να είναι το όχημα των αναγκών και των προσδοκιών της κοινωνίας». l Είναι να μη συγκινείσαι με τόσο πρωτότυπη σκέψη; l Και μάλιστα μετά μια τετραετία κυβερνητικής μεγαλουργίας κι άλλη μια αντιπολιτευτικής γονιμότητας; l Συγκινείσαι μέχρι που κλαις με μαύρο δάκρυ. l
Οταν άρχισε, νόμιζα ότι ακούω ινδικό τραγούδι. l Μόλις όμως έπιασα κάποιες ελληνικές λέξεις, ήταν λες και ξαναβρέθηκα στα τέλη της δεκαετίας του ’50, τότε που συνθέτες του λαϊκού μας κατάκλεψαν και παρουσίασαν σαν δικά τους όλα τα τραγούδια από το επικό μελόδραμα «Mother India», με τη θρυλική Ναργκίς, που δημιουργούσε ουρές έξω από τους κινηματογράφους. l Μετά μπήκαν πίπιζες, καραμούζες και ραπ ανάκατα – και συνήλθα: l Α, καλά, Γιουροβίζιον. l Αλλοι, έξω, το πήραν σαν «τουριστική πρόσκληση», να ‘ρθούν στην Ελλάδα· l άλλοι, μέσα, σαν «εθνική προσβολή» ή, αντίθετα, σαν «αυτοσαρκασμό για την κιτσαρία μας». l Αλλοι πάλι, γαλβανισμένοι Ελληνες, λένε: l «Ασπρη γάτα, μαύρη γάτα, ποντίκια να πιάνει».