Ποιος φοβάται και ποιος εμπιστεύεται τις ΗΠΑ; Το κρίσιμο αυτό ερώτημα θέτουν αυτή την περίοδο όχι αντίπαλοι των ΗΠΑ, αλλά μερικοί από τους ανθρώπους που κατείχαν πολύ σημαντικές θέσεις στην Ουάσιγκτον. Το Κογκρέσο έχει «παγώσει» τη διαδικασία έγκρισης στρατιωτικής βοήθειας προς την Ουκρανία. Αυτό συμβαίνει σε μια περίοδο που ο Πούτιν έχει ισχυροποιηθεί πολιτικά, αλλά και στο πεδίο των μαχών. Ο Ζελένσκι προφανώς αντιλαμβάνεται ότι το θετικό σενάριο για τη χώρα του είναι να κρατήσει τη γραμμή άμυνας ακριβώς εκεί όπου βρίσκεται σήμερα. Το σχέδιο ανάκτησης των εδαφών που κατέλαβε η Μόσχα μοιάζει ολοένα και περισσότερο με χίμαιρα. Οι Ουκρανοί στρατιώτες δεν έχουν πυρομαχικά για να πολεμήσουν και αναγκάζονται να περιμένουν τι θα αποφασίσει το Κογκρέσο και αν θα επανεκλεγεί ο Τραμπ.
Η κυβέρνηση Μπάιντεν, είναι η αλήθεια, στήριξε όσο ήταν δυνατόν την Ουκρανία. Δημιούργησε μια διεθνή συμμαχία και έδωσε κρίσιμες πληροφορίες τα πρώτα 48ωρα, όταν κρινόταν το κατά πόσον οι ρωσικές δυνάμεις θα καταλάμβαναν πολύ γρήγορα το Κίεβο.
Τώρα ο Τραμπ παίζει το δικό του πολιτικό παιχνίδι. Ξέρει ότι εάν το ουκρανικό μέτωπο καταρρεύσει επειδή θα έχει σταματήσει η ροή αμερικανικών εξοπλισμών, θα μπορέσει να κατηγορήσει τον Μπάιντεν γι’ αυτό. Ταυτόχρονα, θωπεύει τα ένστικτα του απομονωτισμού της αμερικανικής κοινής γνώμης και βάζει θέμα του ποιος θα αποπληρώσει τις ΗΠΑ για τη βοήθειά τους προς το Κίεβο.
Κανείς δεν θα ήθελε να βρίσκεται στη θέση του Ζελένσκι, ο οποίος έγινε το πρόσωπο-σύμβολο της Δύσης μετά τη ρωσική εισβολή. Πρέπει να είναι φρικτό το συναίσθημα να έχεις ποντάρει και να εξαρτάς την εθνική σου επιβίωση από πολιτικές εξελίξεις επί των οποίων έχεις ελάχιστο έλεγχο. Να περιμένεις μέρα με τη μέρα εάν θα λάβεις τη βοήθεια που σου υποσχέθηκαν και στο τέλος να ξέρεις ότι όλα θα κριθούν στις 5 Νοεμβρίου.
Το βαθύ αμερικανικό κατεστημένο ισχυρίζεται πως η έκβαση του πολέμου της Ουκρανίας είναι ζωτικής σημασίας για τα αμερικανικά συμφέροντα, επειδή στον ορίζοντα παρακολουθούν τις εξελίξεις η Κίνα και όλοι οι στρατηγικοί ανταγωνιστές των ΗΠΑ. Αν αυτό ισχύει, μπορούμε να φανταστούμε τι σκέπτονται σήμερα αυτοί που αποφασίζουν και χαράσσουν πολιτική στο Πεκίνο ή στη Μόσχα.