Η συγκυρία δεν θα μπορούσε να είναι ευνοϊκότερη για το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ: Ο βασικός ανταγωνιστής του για την κυριαρχία στον προοδευτικό χώρο, ΣΥΡΙΖΑ, πέρασε θορυβωδώς, μετά τις εκλογές, στην εποχή Κασσελάκη με διάσπαση και εσωκομματική ταραχή διαρκείας.
Η φθορά της κυβέρνησης και η αδυναμία της αξιωματικής αντιπολίτευσης έδιναν την ευκαιρία στο τρίτο κόμμα να δυναμώσει για να καλύψει το κενό απέναντι στον Κυρ. Μητσοτάκη.
Οι δημοσκοπήσεις έφεραν το ΠΑΣΟΚ στη δεύτερη θέση, σε ποσοστά όμως πολύ μακριά από τη Ν.Δ., και η Χαριλάου Τρικούπη έδειξε να επενδύει στην τακτική «τσούκου-τσούκου», δηλαδή στα μικρά κέρδη από τις ζημιές των άλλων, αργά και σταθερά.
Το σκεπτικό ήταν ότι στις επόμενες εθνικές εκλογές η Ν.Δ. θα κέρδιζε χωρίς αυτοδυναμία, το ΠΑΣΟΚ θα αρνούνταν συμμετοχή στην κυβέρνηση, η Ν.Δ. θα συμμαχούσε με την Ελληνική Λύση, και τότε θα άνοιγε ο δρόμος για την επιστροφή του κόμματος της προοδευτικής αξιωματικής αντιπολίτευσης στην εξουσία.
Η σχετική ανάταση κράτησε λίγο. Ο ΣΥΡΙΖΑ, με τον πρόεδρό του φαντάρο, δείχνει να ανακτά το χαμένο έδαφος.
Στελέχη του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ κοντά στην ηγεσία αποδίδουν τη δυσκολία στην επικοινωνιακή υπερδραστηριότητα του Στ. Κασσελάκη και στην προβολή του από τα ΜΜΕ, οι ιδιοκτήτες των οποίων τον προτιμούν, όπως υποστηρίζουν, από τον Ν. Ανδρουλάκη.
Στελέχη του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ μακριά από την ηγεσία πιστεύουν ότι η αιτία του κακού βρίσκεται στην πολιτική αμφιθυμία (π.χ. παλινωδίες για τα μη κρατικά πανεπιστήμια, 11 αποχές από την ψηφοφορία για τα ομόφυλα ζευγάρια). Εγκαλούν την ηγεσία για αρχηγισμό και κλείσιμο σε έναν στενό κύκλο συνεργατών, για έλλειψη συλλογικότητας στη λήψη αποφάσεων και φοβικότητα απέναντι σε κάθε άνοιγμα.
Στον ΣΥΡΙΖΑ εκτιμούν πως ο διμέτωπος που ακολουθεί η Χαριλάου Τρικούπη, με ίσες αποστάσεις απέναντι στην κυβέρνηση και στην αξιωματική αντιπολίτευση, τους έχει στοιχίσει.
Δημοσκόποι σημειώνουν ότι ο Κυρ. Μητσοτάκης έχει επιβάλει την παρουσία του στον χώρο του Κέντρου περιορίζοντας τον ζωτικό χώρο του ΠΑΣΟΚ και υπογραμμίζουν ότι η πρωθυπουργικότητα του Ν. Ανδρουλάκη ήταν χαμηλή ακόμη και στις καλύτερες στιγμές για το κόμμα του.
Ενας υπουργός αναρωτιέται αν έχουμε δει ποτέ τον Νίκο Ανδρουλάκη να χαμογελά, σχολιάζοντας ότι κανένας πολιτικός αρχηγός δεν μπορεί να έχει τύχη έτσι, πάντα θυμωμένος και κακόκεφος.
Ενας πολιτικός επιστήμονας προσθέτει ότι το ΠΑΣΟΚ παραμένει στο κοινωνικό ασυνείδητο ταυτισμένο με το «παλιό» και, παρά τις ενδιαφέρουσες προγραμματικές θέσεις που καταθέτει (π.χ. για το στεγαστικό) δεν μπορεί να απευθυνθεί στη νέα γενιά.
Και ένας ψυχαναλυτής ίσως θα έλεγε ότι ο Ν. Ανδρουλάκης και το κόμμα του δεν γοητεύουν γιατί δεν διεγείρουν κατά κανέναν τρόπο το συλλογικό φαντασιακό – όπως έκανε, για παράδειγμα, η Μαρία Καρυστιανού των Τεμπών.