Υπάρχει λόγος που πολλοί ανησυχούν σήμερα για την απουσία σοβαρής αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οταν η κυβέρνηση εγκαλείται για συγκάλυψη υποθέσεων, διαρροή προσωπικών δεδομένων, παραβίαση ιδιωτικού απορρήτου και καταχρηστικές παρακολουθήσεις, θα περίμενε κανείς το δεύτερο μεγαλύτερο κόμμα να ασκεί κατ’ αρχάς σοβαρή κριτική και στη συνέχεια να παρουσιάζει μια αξιόπιστη εναλλακτική κυβερνητική πρόταση.
Ποια είναι η εικόνα σήμερα; Στην κυβερνητική οίηση η αριστερή αξιωματική αντιπολίτευση αντιπαραβάλλει ένα τραμπικό αφήγημα αμφισβήτησης των εκλογών, ζητώντας διεθνείς παρατηρητές με επικεφαλής έναν πρόεδρο ντυμένο στο χακί, που προσπαθεί να απευθυνθεί στα πιο συντηρητικά, εθνικιστικά ένστικτα του εκλογικού σώματος. «Θα ήταν “ευχής έργον” να ρίξει η Ευρωπαία εισαγγελέας την κυβέρνηση», υπερθεματίζει από την πλευρά του ο σύμβουλος ευρωπαϊκής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Φαραντούρης.
Θυμόμαστε όλοι την αμφιθυμία του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην Ευρώπη το 2015: καταγγελίες ότι θέλει να καταστήσει τη χώρα μας «αποικία χρέους», ταύτιση της τρόικας με τη χούντα, διάχυτη καχυποψία για τις προθέσεις των Ευρωπαίων πολιτικών και διαπόμπευση όσων απεύχονταν την απομάκρυνση από την Ε.Ε. ως «γερμανοτσολιάδων». Λιγότερο από μία δεκαετία αργότερα, το ίδιο κόμμα εναποθέτει τις ελπίδες του για ανατροπή της κυβέρνησης στην… Ευρώπη, ενώ τα πρώην προβεβλημένα στελέχη του κινήματος «Μένουμε Ευρώπη» δεν θέλουν ούτε να ακούσουν για Ευρωκοινοβούλιο, ψηφίσματα και Ευρωπαίους εισαγγελείς!
Η Ευρώπη εργαλειοποιείται κατά βούληση και από τις δύο πλευρές. Είναι μια αφηρημένη έννοια με ευέλικτη ευρύτητα και άρα χωράει σε πολλά καλούπια. Μπορεί να ήταν τεχνοκρατική, ανάλγητη και «χουντική» το 2015, δημοκρατική, κοινωνικά ευαίσθητη και φιλελεύθερη το 2024. Ή ανάποδα: μπορεί να είχε ταυτιστεί με τον εκσυγχρονισμό, τη διαφάνεια και την αναπτυξιακή προοπτική πριν από μια δεκαετία και σήμερα να είναι υποχείριο αριστερίστικων κακόβουλων παικτών που κατατρύχει τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση και υπονομεύει την επενδυτική της βαθμίδα. Τότε η κόλαση, σήμερα η ελπίδα ή το αντίστροφο: τότε η προοπτική, σήμερα το τέλος.
Εχει νόημα αυτή η συζήτηση που τσαλακώνει την ιδέα της Ευρώπης και δη δυόμισι μήνες πριν από τις ευρωεκλογές; Προφανώς όχι. Ουδείς όμως μιλάει στην πραγματικότητα για την Ευρώπη. Οι Ελληνες πολιτικοί μιλούν για τη φαντασιακή σχέση που έχουν με αυτήν. Ως μπαμπούλα ή σωτήρα.