Η κυβέρνηση επιμένει ότι η οικονομία σταθεροποιείται, ενώ η αντιπολίτευση πιστεύει ότι η χώρα είναι σε λάθος δρόμο και ότι μετά τις επόμενες εθνικές εκλογές η δική της κυβέρνηση θα αλλάξει την οικονομική πολιτική. Οποιος κι αν έχει δίκιο, το σίγουρο είναι ότι όσο δεν συνεννοούνται μεταξύ τους και οι δύο πλευρές κατατείνουν στην υπονόμευση της οικονομίας και της χώρας. Και οι δύο δυσχεραίνουν το έργο τους, είτε είναι κυβέρνηση σήμερα είτε θα είναι αύριο. Το μέλλον της οικονομίας δεν στηρίζεται τόσο στο πρωτογενές πλεόνασμα ούτε στην απομείωση του χρέους με νέο κούρεμα, αλλά στην ανάπτυξη, στη δημιουργία. Για να υπάρξει ανάπτυξη πρέπει να γίνονται επενδύσεις. Επενδύσεις θα γίνουν όταν υπάρχει σταθερότητα -πολιτική, οικονομική και φορολογική- ώστε να πεισθούν Ελληνες και ξένοι ότι μπορούν να τοποθετήσουν τα χρήματά τους εδώ με ασφάλεια.
Σταθερότητα θα υπάρξει μόνον όταν οι μεγαλύτερες πολιτικές δυνάμεις έρθουν σε μια ελάχιστη συνεννόηση μεταξύ τους. Αυτό δεν θα είναι εύκολο, μιας και οι πολιτικοί μας έχουν μάθει να βλέπουν την πολιτική ως μανιχαϊστική σύγκρουση που δεν επιτρέπει κανένα συμβιβασμό. Η κοινή λογική (και η κοινή γνώμη μέσω δημοσκοπήσεων) ζητεί μια βασική συνεννόηση μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, κάτι που επισήμαιναν σε αυτές τις σελίδες προσφάτως ο πρώην υπουργός Αλέκος Παπαδόπουλος και ο καθηγητής Θάνος Βερέμης. Εμείς, όμως, βαίνουμε προς τις ευρωεκλογές και τοπικές εκλογές σε κλίμα αυξανόμενης πόλωσης. Επειδή οι πολιτικοί δεν μπορούν να συμφωνήσουν σε μια σειρά αυτονόητων μέτρων για το καλό της χώρας, τίποτα δεν μας καθησυχάζει ότι αν τα πράγματα επιδεινωθούν αυτοί θα κάνουν ξαφνικά σωστές κινήσεις.
Οσο πλησιάζουν οι εκλογές, αυξάνεται η ένταση της πολιτικής αντιπαράθεσης, όπως και ο κίνδυνος η κυβέρνηση να χαλαρώσει τη δημοσιονομική της πολιτική και να σταματήσει κάθε προσπάθεια μεταρρύθμισης. Αυτό δυσχεραίνει όχι μόνο τη συνεννόηση μεταξύ των ελληνικών πολιτικών δυνάμεων αλλά και μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών. Το αποτέλεσμα θα είναι ο περαιτέρω κλονισμός της εμπιστοσύνης των Ελλήνων στην οικονομία και στο ίδιο το εγχείρημα της Ευρώπης. Οπως σημείωσε το Ιδρυμα Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών την περασμένη Πέμπτη στην τριμηνιαία έκθεσή του για την οικονομία, δεν έχει επιτευχθεί κλίμα εμπιστοσύνης και οι Ελληνες παραμένουν οι πιο απαισιόδοξοι Ευρωπαίοι τα τελευταία τέσσερα χρόνια.
Η έλλειψη σταθερότητας αποτρέπει επενδύσεις από ξένους αλλά και από ελληνικές εταιρείες. Την ίδια ώρα, οι πολίτες που διαθέτουν αποταμιεύσεις ανησυχούν για το αύριο και προτιμούν να φυλάσσουν τα χρήματά τους πάρα να τα ξοδεύουν σε ό,τι δεν είναι πρώτης ανάγκης. Η τάση σταθεροποίησης του τραπεζικού τομέα θα ενισχυθεί μόνο αν υπάρξει πολιτική σταθερότητα, ώστε να επανέλθει η ρευστότητα σε μια οικονομία που ασφυκτιά εδώ και χρόνια. Οι πυλώνες κάθε οικονομίας είναι οι κρατικές και εταιρικές επενδύσεις, καθώς και η κατανάλωση. Τα χρόνια της ευημερίας και των εύκολων δανείων έκρυβαν το γεγονός ότι καταναλώναμε περισσότερα απ’ όσα παρήγε η οικονομία μας, αλλά η «διόρθωση» των τελευταίων χρόνων δεν επέφερε την ισορροπία. Τώρα το καράβι έγειρε από την άλλη – από την αφθονία και τη βουλιμία πήγαμε στη στέρηση.
Το κέντρο βάρους που θα μπορούσε να επαναφέρει το σκάφος σε ισορροπία θα ήταν προϊόν συνεννόησης των κομμάτων που εκπροσωπούν το μεγαλύτερο δυνατό μέρος του πληθυσμού. Εννοείται ότι δεν μπορούμε να απαιτήσουμε από κόμματα τόσο διαφορετικά όσο η Νέα Δημοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ να συνασπιστούν σε βαθμό που θα αγνοήσουν τις ουσιαστικές (και εν πολλοίς αναγκαίες) διαφορές μεταξύ τους, αλλά είναι απαραίτητο να σταματήσει η παιδαριώδους επιπέδου άρνησή τους για οποιαδήποτε συνεννόηση. Η σύγκρουση όχι μόνο στερεί τη χώρα από την προοπτική σταθερότητας, αλλά ωθεί τους πρωταγωνιστές σε εντονότερες συγκρούσεις – σαν να μην περνάει από το μυαλό τους ότι η πολιτική είναι ένα παράξενο παιχνίδι που μπορεί μια μέρα να τους αναγκάσει να συνεργαστούν. Δεν τους απασχολεί, επίσης, ότι η διάθεση συνεννόησης ίσως τους φέρει κέρδη από τον μεγάλο κεντρώο χώρο, ο οποίος δεν έχει πεισθεί ακόμη από καμία πολιτική δύναμη.
Για να πάει η Ελλάδα μπροστά χρειάζεται ανάπτυξη, η οποία μπορεί να επιτευχθεί μόνο σε συνθήκες σταθερότητας. Οι πολίτες έχουν υποστεί τόσες θυσίες και έχουν αναγκαστεί να αλλάξουν τόσα πολλά στη ζωή τους, που είναι αστείο οι πολιτικοί να εμμένουν σε θέσεις που εδώ και χρόνια απεδείχθησαν διχαστικές και αδιέξοδες.