Προφανώς συνέπεσε. Ο πρωθυπουργός της χώρας, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ ασχολήθηκαν, ιδιαιτέρως τις τελευταίες ημέρες, με τον πολιτισμό. Οι δύο τελευταίοι ανώδυνα και υποσχεσιολογικά, ο πρώτος (ως εκ της θέσης του) αποφασιστικά. Εντάσσεται ή όχι η αυξημένη αυτή πολιτιστική κινητικότητα στην προεκλογική περίοδο, ελάχιστη έχει σημασία. Διότι πολύ δύσκολο να αλιευτούν ψήφοι τόσο από το «θα επαναφέρουμε ως κυβέρνηση την ενιαία τιμή του βιβλίου» (Αλέξης Τσίπρας) όσο και από το «προτείνουμε την ενίσχυση των δράσεων για έναν “πολιτισμό της καθημερινότητας και της αλληλεγγύης”, με σταθερό μέτωπο απέναντι στον εθνικισμό, τον ρατσισμό και τον νεο-ναζισμό» (Φώτης Κουβέλης). Ο μεν κ. Τσίπρας λειτουργεί με παλιά και ρημαγμένα αντιπολιτευτικά ανακλαστικά, ο δε κ. Κουβέλης αναμασάει κουρασμένα και γενικόλογα σχήματα.
Οσο για τον πρωθυπουργό της χώρας, του οποίου οι σχέσεις με τον πολιτισμό στηρίζονται στην παλαιοκομματική μικροπολιτική ανακύκλωση (αρκεί κάποιος να δει τις επιλογές προσώπων στο καθ’ ύλην αρμόδιο υπουργείο και σε άλλους οργανισμούς), η χθεσινή παρουσία στο Μουσείο της Ακρόπολης έχει συμβολική σημασία. Η υπηρεσιακή σύσκεψη, με τον υπουργό Πολιτισμού και διευθυντικά στελέχη του ΥΠΠΟΑ, είχε ως αντικείμενο το πρόγραμμα αναβάθμισης των 33 μουσείων και αρχαιολογικών χώρων. Ο κ. Σαμαράς ανακοίνωσε την απόφαση να παραμένουν ανοιχτά από τις 8 το πρωί έως τις 8 το βράδυ, 7 ημέρες την εβδομάδα, από 1ης Απριλίου έως 31 Οκτωβρίου. Τόνισε ότι αυτό «είναι κάτι που έπρεπε να έχει γίνει εδώ και δεκαετίες», ότι «έχει να κάνει με την απλή λογική, πέρα και πάνω από κόμματα και “κουτάκια” ιδεολογίας». Οφείλουμε, επίσης, να αναγνωρίσουμε ότι το αυτονόητο εφαρμόζεται σε μια πολύ δύσκολη εποχή για τη χώρα. Και βέβαια, όσο και αν ακούγεται ελπιδοφόρο το μέτρο, δεν σημαίνει και πολλά πράγματα από μόνο του χωρίς τις υπόλοιπες πρωτοβουλίες που ανακοινώθηκαν: «Γενικότερη αναμόρφωση του περιβάλλοντος χώρου», «αναμόρφωση και επέκταση των πωλητηρίων και επιλογή και προβολή των κατάλληλων πωλητέων ειδών» κ.ο.κ. Μακρύς ο κατάλογος με αυτονόητα επίσης, τα οποία θα πρέπει να ενεργοποιηθούν αποτελεσματικά για να αποτελούν τα μουσεία και οι αρχαιολογικοί χώροι εστίες πολιτισμού και πόλους έλξης τουριστών.
Ας κάνουμε έναν σύντομο απολογισμό: χρειάστηκαν 35 χρόνια Μεταπολίτευσης και περίπου πέντε μιας σφοδρής οικονομικής κρίσης, για να αποκτήσουμε ένα «διευρυμένο ωράριο» στα μουσεία, να εκτιμήσουμε τη συνεισφορά του πολιτισμού ως «βαριά βιομηχανία» στο ταμείο του κράτους, να αντιληφθούμε, στην πράξη, ότι «πάνω από όλα Ελλάδα είναι ο πολιτισμός μας».
Χρειάστηκαν, δηλαδή, τέσσερις δεκαετίες, μία χρεοκοπία, ένα Μνημόνιο και η τρόικα, για να στραφούμε έμπρακτα στη μόνη βεβαιότητα που έχουμε, αδιαμφισβήτητη και διεθνώς αναγνωρισμένη. Για να κάνουμε ένα πρώτο, ελάχιστο, βήμα, από τα λόγια στην πράξη, υποδεχόμενοι το «διευρυμένο ωράριο». Είναι μία από εκείνες τις στιγμές που δεν ξέρει κανείς αν πρέπει να χαμογελάσει ανακουφισμένος ή να βάλει τα κλάματα απελπισμένος.