Η Ευρωπαϊκή Ενωση προέκυψε από τη συνεργασία δύο δεξιών ηγετών: του Γάλλου προέδρου Σαρλ ντε Γκωλ και του Γερμανού καγκελαρίου Κόνραντ Αντενάουερ. Σήμερα η πρόκληση προς το ευρωπαϊκό οικοδόμημα προέρχεται από πολιτικούς σχηματισμούς μιας νέας Δεξιάς –κατά συνθήκη χαρακτηριζόμενης «ακραίας»– που εμφορείται από έντονο ευρωσκεπτικισμό που καταλήγει να είναι απορριπτικός του όλου ευρωπαϊκού εγχειρήματος.
Τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των εκλογών τοπικής αυτοδιοικήσεως στη Γαλλία, την περασμένη Κυριακή, και οι δημοσκοπήσεις σε ορισμένες χώρες της Ευρώπης (Ολλανδία, Αυστρία, Μεγάλη Βρετανία) απλώς επιβεβαιώνουν την τάση αυτή.
Η έλξη που ασκούν τα κόμματα της άκρας Δεξιάς στους Ευρωπαίους αποδίδεται πρωτίστως στην αρνητική οικονομική συγκυρία, αλλά επί της ουσίας οφείλεται στο γεγονός ότι η πορεία της ευρωπαϊκής ολοκληρώσεως υπονομεύει τις βασικές συντεταγμένες επί των οποίων οικοδομήθηκε το εθνικό κράτος, η εντός αυτού κυριαρχία της αστικής τάξεως και εν γένει η αντίληψη της εθνικής ιδιαιτερότητος. Είναι ενδεικτικό ότι η άκρα Δεξιά εμφανίσθηκε ως σημαντική πολιτική δύναμη στη Γαλλία και την Αυστρία πολύ πριν από την κρίση του 2008.
Η δεσπόζουσα αντίληψη μεταξύ των ψηφοφόρων των κομμάτων αυτών είναι ότι η εξουσία ασκείται από μια πολυεθνή ελίτ – την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Οι πολυπολιτισμικές και διεθνιστικές αντιλήψεις, οι αλλοιώσεις της εθνικής ομοιογένειας λόγω της μεταναστεύσεως, η φροντίδα διασφαλίσεως των δικαιωμάτων αλλοφύλων και αλλοθρήσκων υπονομεύουν το αίσθημα μοναδικότητος και ασφαλείας, που εγγυάτο το εθνικό κράτος στους πολίτες του.
Επί της ουσίας πρόκειται για μια αναβίωση του εθνικισμού, δίχως τη βάσανο της συγκροτήσεως ιδεολογικού συστήματος, όπως συνέβη στη Γερμανία, μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, που αντί να οδηγήσει στη μετεξέλιξη της μοναρχίας σε αστική Δημοκρατία ανέδειξε στην εξουσία τον Αδόλφο Χίτλερ.
Στην Ελλάδα, η άκρα Δεξιά έκανε την εμφάνισή της ως μάλλον γραφικός πολιτικός σχηματισμός – o ΛΑΟΣ του κ. Γ. Καρατζαφέρη, που πεισθείς από ομάδα νεαρών βουλευτών του εγκατέλειψε τις εθνικιστικές του θέσεις και υπερψήφισε το Μνημόνιο που έφερε στη Βουλή τον Μάιο του 2010 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υπό τον κ. Γ. Παπανδρέου και αυτοδιελύθη. Τη θέση του ΛΑΟΣ κατέλαβε η Χρυσή Αυγή, η ηγεσία της οποίας διώκεται με την κατηγορία περί συστάσεως «εγκληματικής οργανώσεως».
Σήμερα, η Νέα Δημοκρατία επιχειρεί την επανασυσπείρωση της Δεξιάς. Η ρητορική εναντίον της Αριστεράς υπήρξε εντονότατη από το 2012, κλιμακώνεται διαρκώς και είναι ενδιαφέρον το ότι διεκπεραιώνεται από νεοπροσχωρήσαντες στο κόμμα βουλευτές. Η «ανυπακοή» προς την τρόικα εκδηλώνεται με την υπερψήφιση του προϋπολογισμού, δίχως την έγκριση των εκπροσώπων των δανειστών της χώρας. Τα θέματα εσωτερικής ασφαλείας έχουν υψηλή προτεραιότητα και η παρέλαση των Ενόπλων Δυνάμεων την 25η Μαρτίου υπήρξε εντυπωσιακότατη έπειτα από πολλά χρόνια.
Παρακολουθούμε με συμπάθεια την όλη προσπάθεια. Διατηρούμε επιφυλάξεις ως προς την αποτελεσματικότητα του εγχειρήματος. Ο Ελληνας συντηρητικός πολίτης αισθάνεται ότι το ιδεολογικό οικοδόμημα εντός του οποίου εκινείτο με ασφάλεια συνθλίβεται από αντιλήψεις, που θεωρούσε ότι εκπορεύονται από την Αριστερά, τους φιλελευθέρους, αλλά ποτέ από τη Δεξιά.