Η πορεία του Βασίλη Παπάζογλου εκτιμώ ότι μας δίνει έναν οδηγό για το τι χρειάζεται πάντα η χώρα: καθαρές λύσεις προς όφελος της πατρίδας – όχι διχασμούς, όχι εμφυλιακού τύπου έριδες, αντίθετα συναίνεση, πείσμα, αισιοδοξία και κοινή προσπάθεια.
Ο Βασίλης Παπάζογλου, που απεβίωσε την Τετάρτη, ήταν προσηλωμένος σε αυτά για τα οποία αφιέρωσε τον δημόσιο βίο του: στην επιστήμη του και στο πανεπιστήμιο. Και εάν στην επιστήμη του ανταμείφθηκε με τον σεβασμό των φοιτητών του, την αγάπη των συναδέλφων του και την επιβράβευση της άκρως ανταγωνιστικής ακαδημαϊκής κοινότητας για το έργο του, η προσπάθειά του για ανόρθωση των ΑΕΙ στιγμάτισε τη ζωή του. Διότι θέλει κότσια μία μεταρρύθμιση στον χώρο των ελληνικών ΑΕΙ, όπου πίσω από τους φωτεινούς θυλάκους αριστείας κρύβονται σκοτεινές γωνίες αναξιοκρατίας, μισαλλοδοξίας, ήσσονος προσπαθείας. Ας μη γελιόμαστε: μοιάζει εύλογη η συσπείρωση πίσω από τις ιδέες της αριστείας, της ανάπτυξης, όμως όταν διακυβεύονται συμφέροντα, οι πράξεις των ανθρώπων έχουν αποδείξει ότι τίποτα δεν είναι εύλογο.
Τα χρόνια της θητείας του ως ειδικός γραμματέας ΑΕΙ στο υπουργείο Παιδείας, ο Βασίλης Παπάζογλου δούλευε πολύ –τη Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011, όταν δημοσιοποιήθηκε (στις 10 το βράδυ) το σχέδιο νόμου για τα ΑΕΙ, πήγε στο υπουργείο στις 6.30 το πρωί και αποχώρησε στις 11 το βράδυ και πάλεψε να εξασφαλίσει τη συναίνεση όχι των πολιτικών, αλλά των δικών του ανθρώπων: των πανεπιστημιακών και φοιτητών. «Δεν απευθύνθηκα ποτέ σε εκλογική πελατεία ούτε αποδέχομαι μικροκομματικά κριτήρια για τις επιλογές μου», μου είχε πει λίγο μετά τη δημοσιοποίηση του νομοσχεδίου. Θυμάμαι μία έντονη συζήτησή του με πανεπιστημιακούς που ζητούσαν μια πιο «πολιτική ματιά» στις αλλαγές. Πολλοί ήταν εκείνοι (και συνεργάτες του τότε πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου) που τον πίεζαν προς άλλη… κατεύθυνση ή που πρότειναν να αμβλυνθούν τα αιχμηρά σημεία του νόμου, ίσως για να μη θιγούν οι ίδιοι. Μάλλον το πέτυχαν με την αλλαγή, το 2012, στον νόμο, ο οποίος το 2011 είχε ψηφιστεί με ευρεία πλειοψηφία.
Ο Βασίλης Παπάζογλου προχώρησε με όσους πίστευαν –και εξακολουθούν να πιστεύουν– ότι τα ΑΕΙ ως πυλώνας προόδου της Ελλάδας πρέπει να αλλάξουν. Αγωνίστηκε με ήθος, ακεραιότητα, μεθοδικότητα, πειθαρχία. «Δεν σε πίεζε να δουλέψεις. Ηταν τόσο ακέραιος και ευγενής, που σε παρακινούσε με τον τρόπο του να δουλέψεις», μου είπε χθες συνεργάτης του.