Οι κεντρώοι ψηφοφόροι, «το περίεργο αυτό είδος» που συχνά κρίνει την έκβαση των εκλογικών αναμετρήσεων, βρίσκονται και πάλι σε δίλημμα. Από τη μια, αντιλαμβάνονται την απόλυτη ανάγκη να διαφυλαχθεί η πολιτική σταθερότητα και να παραμείνει αυτή η κυβέρνηση στην εξουσία όσο το δυνατόν περισσότερο. Η χώρα δύσκολα θα εισέλθει σε τροχιά πραγματικής ανάκαμψης χωρίς σταθερότητα και σίγουρα θα δυσκολευθεί πολύ αν περάσουμε από μια φάση παρατεταμένης ακυβερνησίας και πολιτικού χάους. Η έγνοια για τη σταθερότητα είναι πολύ βασική στο μυαλό των ψηφοφόρων, οι οποίοι δεν διακρίνονται από γενετικά διαμορφωμένη αφοσίωση σε κάποιο κόμμα.
Από την άλλη, οι κομματικά άστεγοι αυτοί ψηφοφόροι θέλουν να σαρώσουν, αν μπορούν, το υπάρχον πολιτικό σύστημα και να το αναγκάσουν να ανανεωθεί ριζικά. Ανανέωση από τη μια, συστημική ευστάθεια και αποφυγή του χάους από την άλλη, συνθέτουν ένα σκληρό δίλημμα που ενδέχεται να απαντηθεί και πάνω από τις κάλπες, την τελευταία δηλαδή στιγμή.
Οι νοικοκυραίοι-κεντρώοι τείνουν προς τη Νέα Δημοκρατία. Θεωρούν ότι ο κ. Σαμαράς έχει κυβερνήσει με ένα στιβαρό τρόπο τη χώρα και πως έχει ακολουθήσει τη γραμμή της κοινής λογικής και της αποτελεσματικής διαχείρισης. Του αναγνωρίζουν ακόμη την εργασιομανία και το γεγονός πως έχει αναδείξει 3-4 ικανά κυβερνητικά στελέχη που αρθρώνουν σοβαρό πολιτικό λόγο. Εκεί που το «χάνουν» είναι με τους διορισμούς διαφόρων ημετέρων σε θέσεις-κλειδιά του κομματικού μηχανισμού, οι οποίοι δεν κολλάνε ασφαλώς με τις ανάγκες της χώρας το 2014. Το «φαινόμενο Μπαλτάκου» ξύπνησε, τέλος, ορισμένες από τις ανησυχίες των κεντρώων ψηφοφόρων για το αν υπάρχει κάτι στην εικόνα που δεν βλέπουν… Γεγονός είναι, πάντως, ότι στο τέλος της ημέρας μια σημαντική μερίδα των εν λόγω κρίσιμων ψηφοφόρων θα λειτουργήσει περίπου όπως έκανε στις δεύτερες εκλογές του 2012, θα ψηφίσει δηλαδή –με δισταγμούς– τη Ν.Δ.
Η Ελιά τώρα προβληματίζει κάποιους που σκέφτονται εγκεφαλικά και οι οποίοι πιστεύουν ότι αν το κόμμα του κ. Βενιζέλου πάρει πολύ μικρό ποσοστό, η κυβερνητική σταθερότητα θα μπει σε μεγάλη περιπέτεια. Πόσοι είναι αυτοί οι ψηφοφόροι; Οχι πολλοί αλλά είναι αποφασισμένοι, χωρίς να είναι απαραίτητα άνθρωποι που ανήκουν στο ξεπερασμένο είδους του «παλαιοπασόκου ψηφοφόρου». Είναι σαφές ότι αν η Ελιά εξέφραζε περισσότερες δυνάμεις και είχε πιο φρέσκα ή δυναμικά πρόσωπα το εγχείρημα θα ήταν ευκολότερο. Τώρα θα είναι δύσκολο, γιατί απευθύνεται σε ένα πολύ ειδικό τύπο ψηφοφόρου… Το ίδιο ισχύει και για τη ΔΗΜΑΡ στο πολλαπλάσιο, γιατί ο κ. Κουβέλης έχασε την ταυτότητά του με τα πισωγυρίσματα και τις αντιφάσεις της πολιτικής του. Υπάρχει ακόμη ένας κόσμος που βλέπει στη ΔΗΜΑΡ μια εγγύηση αξιοπρέπειας και μετριοπάθειας, ο οποίος έχει όμως «ξενερώσει» σε μεγάλο βαθμό.
Και μετά έχουμε το Ποτάμι. Είναι δύσκολο κανείς να το περιγράψει ή να πει τι ακριβώς πιστεύει. Ισως, όμως, αυτό είναι ένα ατού στη φάση που βρισκόμαστε όπου ο κόσμος θέλει κάτι καινούργιο και φρέσκο, χωρίς να ξέρει, ωστόσο, και ακριβώς τι ψάχνει. Πολλοί «ψαγμένοι» ψηφοφόροι, ειδικά από εκείνους που κινήθηκαν μεταξύ κεντροαριστεράς και φιλελεύθερου χώρου, θα ψηφίσουν το Ποτάμι. Ας μην υποτιμάμε, άλλωστε, το γεγονός ότι εκφράζει μια μεταμοντέρνα «μόδα», που απευθύνεται πολύ σε νέους και το δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας.
Δεν μπορεί κανείς να προβλέψει αν υπάρχει κάποιο κομμάτι κεντρώων που θα πάει στον ΣΥΡΙΖΑ. Φαίνεται όμως απίθανο, γιατί οι αντιφάσεις του κόμματος και οι υπερβολές κάποιων έχουν τρομάξει τους μετριοπαθείς ψηφοφόρους.
Για να καταλάβουμε πώς θα ψηφίσει ο κόσμος στις ευρωεκλογές πρέπει να μαντέψουμε ποιο θα είναι το δίλημμα εκείνης της στιγμής. Αν οι πολίτες πιστέψουν ότι «τη σκαπουλάραμε, πέρασαν τα χειρότερα» είναι πολύ πιθανό να δούμε χαοτικά αποτελέσματα. Αν όχι, οι εκπλήξεις θα είναι μικρότερες. Από μιαν άποψη, πάντως, αυτό που θα μετράει στο τέλος της ημέρας δεν θα είναι τι πήρε το κάθε κόμμα του λεγόμενου αστικού αμειγώς φιλοευρωπαϊκού χώρου, αλλά το συνολικό άθροισμα που θα επιτύχει. Για άλλη μια φορά, οι μετριοπαθείς, κεντρώοι ψηφοφόροι καλούνται να πάρουν δύσκολες αποφάσεις που θα κρίνουν την επόμενη μέρα….