Ο Αντώνης Καρκαγιάννης είχε τη συνήθεια να αφιερώνει ενίοτε τη στήλη του σε κάποιον αναγνώστη, ο οποίος ήθελε να εκφράσει με πάθος την άποψή του για τα τεκταινόμενα στη χώρα μας. Ποτέ δεν ήμουν σίγουρος αν το έκανε όταν «στέρευε» ο ίδιος ή όταν ένιωθε ότι έπασχε από τον ακραίο ιδρυματισμό που σου προκαλεί η δουλειά μας όταν βλέπεις συνεχώς τα πράγματα «από μέσα». Σήμερα, λοιπόν, αποφάσισα να αφήσω εν μέρει τη στήλη στις απόψεις ενός ανθρώπου που αποτελεί μια περίπτωση θύματος της κρίσης, ο οποίος ουδέποτε, όμως, επεδίωξε τη θυματοποίηση με τη μορφή του «αγανακτισμένου», πίστεψε στην ανάγκη των μεγάλων μεταρρυθμίσεων, αλλά έφτασε στα όριά του. Τις προάλλες μου έστειλε ένα email στο οποίο έγραφε:
«Θέλω να σου μιλήσω για την ανθρωπολογική ερμηνεία της ελληνικής χρεοκοπίας. Νομίζω ότι ένα πελατειακό και παρασιτικό σύστημα που κυριάρχησε στην Ελλάδα επί δεκαετίες (από το 1980 πυλώνας του ήταν και η Αριστερά) πρόκρινε τη μετριότητα για να μας διοικήσει και να κυβερνήσει, με αποτέλεσμα σήμερα στη Βουλή και στα δημόσια πράγματα να κυριαρχεί η λούμπεν Ελλάδα και ο υπόκοσμος. Πρέπει να καταλάβουμε ότι όχι μόνο δεν θέλουν να αναγεννήσουν τον τόπο, αλλά και ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ. Αυτό το σύστημα είναι ικανό να παράγει μόνο τέρατα!!! Δυστυχώς η δημιουργική Ελλάδα που μπορεί να μας βγάλει από την κρίση είναι υπό ιδιότυπη κατοχή! Και το χειρότερο, μέσα από την υπερφορολόγηση εξαντλούν τα μοναδικά αποθέματα των πολιτών (από την εποχή της ευμάρειας), που ένας λογικός θα αξιοποιούσε για την ανάπτυξη και όχι για να συντηρήσει τον παρασιτισμό. Πλήρες αδιέξοδο!». Μετά το ξέσπασμα ακολουθούσαν και δύο επιμέρους υποσημειώσεις: «Φέτος καλούμαι να πληρώσω (δεν θα πληρώσω!) απίστευτη εφορία (χωρίς εισοδήματα), επειδή με πιάνουν τα τεκμήρια σπιτιού!!! Ενώ έχω φορολογηθεί ήδη για την περιουσία μας, καλούμαι να την ξαναπληρώσω μέσα από τα τεκμήρια διαβίωσης, που είναι ουσιαστικά φόρος περιουσίας. Οι φόροι αυτοί βεβαίως δεν έχουν καμία ανταποδοτικότητα» και «ενώ για δεύτερη χρονιά δεν έχω δουλειά πρέπει να πληρώνω υποχρεωτικά 500 ευρώ στον ΟΑΕΕ κάθε μήνα, άλλος ένα φόρος που εάν δεν πληρώσω θα στείλουν κατασχετήριο!».
Ομολογώ ότι δεν ξέρω τι πραγματικά να απαντήσω στον φίλο Γιάννη. Είναι προφανώς παράλογο να πληρώνει φόρους όταν δεν έχει εισοδήματα και ενώ είναι απολύτως βέβαιο ότι δεν φοροδιαφεύγει. Οσο για το αν το πολιτικό μας σύστημα έχει πάρει το μήνυμα από την κρίση και έχει αλλάξει ριζικά το πώς σκέφτεται και πώς λειτουργεί, δεν θέλω και δεν μπορώ να του πω ψέματα. Υπάρχουν βεβαίως εξαιρέσεις, άνθρωποι που προσπαθούν μέσα σε ένα παράλογο σύστημα, ενάντια σε απίστευτες μικρές και μεγάλες διαπλοκές, με κομματικούς μηχανισμούς που ακόμη βολεύουν τους δικούς τους και χωρίς κανένα ουσιαστικό κίνητρο.
Η απόγνωσή του αντηχεί την οργή μιας μεγάλης ομάδας Ελλήνων που πλήρωσαν την κρίση σε δυσανάλογο βαθμό, γιατί ούτε ήθελαν ούτε μπορούσαν να κρύψουν τα εισοδήματά τους. Ηταν άνθρωποι που δεν απομύζησαν το κράτος ούτε κόλλησαν σαν στρείδια στην κόζα νόστρα της διαπλοκής για να πλουτίσουν. Τώρα νιώθουν εξοντωμένοι, εξαντλημένοι και περιμένουν να δουν φως. Είναι αρκετά έξυπνοι και ψαγμένοι για να ξέρουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι δύναμη ανατροπής αλλά συντήρησης και επίσης καταλαβαίνουν πόσο επικίνδυνες είναι οι θεωρίες εκείνων που θέλουν το πολιτικό χάος, μήπως και προκληθεί το πολιτικό μπιγκ μπανγκ στη χώρα μας. Λιγοστεύει, όμως, ο αριθμός των σκεφτόμενων θυμάτων της κρίσης, γιατί η απελπισία οδηγεί με μαθηματική βεβαιότητα στα άκρα και τον παραλογισμό. Είναι συνεπώς ελάχιστος ο χρόνος που διαθέτει το πολιτικό μας σύστημα, προκειμένου να πείσει αυτή την κρίσιμη μεσαία μάζα δυναμικών Ελλήνων ότι θέλει πραγματικά να αλλάξει και να προχωρήσει στη ριζική παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας πάνω σε τελείως νέες βάσεις. Αν ο χρόνος παρέλθει, φοβούμαι ότι θα δοκιμάσουμε το πείραμα του μπιγκ μπανγκ, και όχι σε συνθήκες εργαστηρίου.