Αν θέλουμε να δούμε το ποτήρι μισογεμάτο θα πρέπει να πούμε ότι η συζήτηση που ξεκίνησε από την αντιπολίτευση περί «αποστασιών και Τσιριμώκων» είναι πρόοδος, υπό την έννοια ότι σε δύο χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ κάλυψε ιστορία μιας εικοσαετίας. Εκεί που μιλούσε για «κατοχές, Κουίσλινγκ και γερμανοτσολιάδες», έφτασαν να μιλούν για «αποστάτες και Τσιριμώκους». Με το καλό, λοιπόν, μπορούμε να ελπίζουμε ότι σύντομα θα καλύψουν και τα υπόλοιπα πενήντα χρόνια που χωρίζουν το 1965 από το 2014. Διότι κακά τα ψέματα, όσο πιασάρικες κι αν είναι οι αναφορές στην προδικτατορική εποχή, όσο κι αν ακούγονται καλά οι ιστορικές κορώνες, δεν λύνουν τα προβλήματα της σημερινής Ελλάδας. Αντιθέτως, τα επιτείνουν δημιουργώντας -ανώφελο και για τους ίδιους- κλίμα έντασης.
Ενα από τα βασικά προβλήματα της Αριστεράς είναι ότι ξοδεύει τις λέξεις και τις ιστορικές αναλογίες σαν να μην υπάρχει αύριο. Υπήρχε μια εποχή που όλοι οι συντηρητικοί ή Δεξιοί πολίτες χαρακτηρίζονταν συλλήβδην «φασίστες». Τώρα που οι πραγματικοί φασίστες μπούκαραν στην πολιτική ζωή του τόπου, ουδείς από αυτούς ντρέπεται όταν τον αποκαλούν «φασίστα». Ο χαρακτηρισμός είχε τόσο φθαρεί από την πολυχρησία, με αποτέλεσμα να μην κάνει εντύπωση σε κανένα και -το χειρότερο- να μην αποτρέπει κανένα ώστε να ενταχθεί στην οργάνωση. Ετσι κι αλλιώς, αν οι σημερινοί Χρυσαυγίτες ήταν Δεξιοί, «φασίστες» άκουγαν ότι ήταν πριν, φασίστες τους αποκαλούν και σήμερα…
Δεν ξέρουμε αν οι επαναστατημένοι της Προόδου νιώθουν καλά χρησιμοποιώντας βαριές κουβέντες κι ανιστόρητες αναλογίες αντί επιχειρημάτων. Πιθανώς να φουσκώνουν τα στήθια τους από υπερηφάνεια, που τα «είπαν χοντρά» στον αντίπαλο. Ισως και να τα διηγούνται τα βράδια -φυσικά, μετά τον κάματο του αγώνα- στα μπαράκια ιστορίες του στιλ «και μετά να δεις τι του είπα…». Αλλά το πρόβλημα είναι ότι τις ανοησίες που εκστομίζουν, δεν τις ακούν μόνο οι αντίπαλοί τους, οι οποίοι, όπως βλέπουμε δεν τους δίνουν και μεγάλη σημασία. Τις ακούν και μικρά παιδιά.
Γράφαμε και παλιότερα ότι «το καλύτερο που μπορεί να προσάψει κάποιος στον ΣΥΡΙΖΑ για τη στάση του στο θέμα της τρομοκρατίας είναι η ανευθυνότητα. Οταν σπέρνεις ανιστόρητους παραλληλισμούς για τους πολιτικούς σου αντιπάλους κάποιοι θα περάσουν στις πράξεις. Οταν κηρύσσεις ότι ζούμε σε κατοχή, κάποιοι θα θέλουν να γίνουν Αρης Βελουχιώτης. Οταν πιπιλίζεις τα μυαλά των νέων περί νέας “χούντας”, κάποιοι θα φανταστούν τον εαυτό τους ως νέο Αλέκο Παναγούλη» (Καθημερινή 15.1.2013). Περιμένουν κανένα Σωτήρη Πέτρουλα πυροδοτώντας το κλίμα με ανοησίες περί αποστασίας;
Γι’ αυτό καλό είναι και για τον τόπο και για τους ίδιους να σοβαρευτούν στον ΣΥΡΙΖΑ ή έστω να ανοίξουν κανένα βιβλίο ιστορίας. Ο Ηλίας Τσιριμώκος ήταν βουλευτής που αποστάτησε από το κόμμα του για να γίνει πρωθυπουργός κατά τις επιθυμίες του Βασιλέως. Οι αποστάτες ανέτρεψαν μια κυβέρνηση που είχε νωπή λαϊκή εντολή του 52,7% του ελληνικού λαού. Κάθε αναλογία με την προεδρική εκλογή δεν είναι απλώς ανόητη, αλλά και επικίνδυνη. Πώς το τραγουδούσε ο Κώστας Χατζής; «Πρέπει να μάθεις και να σέβεσαι τις λέξεις (…) αν τις προδώσεις ξαφνικά / οι λέξεις γίνονται καρφιά / οι λέξεις γίνονται καρφιά και σε τρυπάνε». Αυτό πρέπει να έχουν κατά νου…