Εάν η ελληνική πανεπιστημιακή κοινότητα είναι πολιτικά ευφυής, έχει να κερδίσει πολλά από την ερμηνεία της απόφασης των ανεξάρτητων φοιτητών της Αρχιτεκτονικής Σχολής του ΕΜΠ. Πρότειναν την απώλεια του εξαμήνου επειδή έχουν χαθεί τόσο πολλά μαθήματα, που η αναπλήρωσή τους μπορεί να γίνει μόνο με… πασαλείμματα, αρχικά κατακαλόκαιρο και κατόπιν τον Σεπτέμβριο.
Επί της ουσίας, φοιτητές της Αρχιτεκτονικής δεν επιθυμούν τίποτε άλλο παρά να σπουδάσουν με σοβαρότητα, τάξη και οργάνωση σε ένα σοβαρό πανεπιστήμιο. Αρνούνται το ξεχαρβάλωμα των σπουδών, που είναι παρεπόμενο όταν στο ΑΕΙ κάποια μειοψηφία αποφασίσει να κάνει κατάληψη και οι υπόλοιποι να ανεχθούν τη λογική «δεν πειράζει, βρε αδελφέ, θα κάνουμε τώρα την επαναστατική γυμναστική μας και θα βρεθεί χρόνος και για τα μαθήματα». Προ πάντων… χαλαρά! Οι ανεξάρτητοι φοιτητές δεν παριστάνουν τους επαΐοντες και κυρίως τους παράγοντες του ΑΕΙ, όπως κάνουν συχνά τα τσιράκια των κομμάτων μέσα στα ιδρύματα. Ανέδειξαν το πρόβλημα της υποβάθμισης των σπουδών και ζήτησαν από τους καθηγητές τους να καταλήξουν στην καλύτερη δυνατή λύση. Με συναίνεση, με εντιμότητα, με ρεαλισμό.
Οι πανεπιστημιακοί σε θέσεις ευθύνης στα ΑΕΙ (οι απερχόμενοι και αυτοί που θα αναλάβουν τον Σεπτέμβριο) καλούνται να διαχειριστούν μία δύσκολη περίοδο για τα ιδρύματα, που θα έχουν μειούμενη χρηματοδότηση και αυξανόμενη πίεση της κοινωνίας για καλύτερες σπουδές και πτυχία.
Δεν είναι δυνατόν οι καθηγητές που αναλαμβάνουν θέσεις ευθύνης -όπως αποδεικνύεται ότι συμβαίνει με διαφόρους κοσμήτορες και πρυτάνεις- να δέχονται τον ρόλο του «αχυράνθρωπου» μπροστά από τα κομματικά επιτελεία που τους κατευθύνουν. Ούτε κάποιοι υποψήφιοι πρυτάνεις να πιστεύουν ότι θα μπορέσουν να διοικήσουν χωρίς αποφασιστικότητα και σχέδιο το ίδρυμα, μόνο και μόνο επειδή κατάφεραν να αποκτήσουν την εύνοια ενός κόμματος. Αφήστε δε εκείνους που νομίζουν ότι θα αναδειχθούν Μεσσίες στην καμένη γη των Πελεγρίνηδων…
Πρόσφατα βρέθηκα σε συγκέντρωση πανεπιστημιακών. Εκεί, γνωστός καθηγητής μεγάλου κεντρικού πανεπιστημίου, με συχνή τηλεοπτική παρουσία μιλώντας για θέματα του επιστημονικού του αντικειμένου (ευτυχώς μόνο γι’ αυτά, δεν είναι «μαϊντανός»), απευθύνθηκε σε συνδικαλιστή του ιδρύματος λέγοντάς του: «Κοίτα να βγει ο καλύτερος»! «Υπονοεί κάποιον συγκεκριμένα; Ποιον υποστηρίζει;» ρώτησα τον συνδικαλιστή. «Α, μπα, δεν τον ενδιαφέρει. Η πλειονότητα των πανεπιστημιακών θέλει κάποιον που να μην τους ενοχλήσει», ήταν η απάντηση.
Μία απάντηση, που δεν έχω κανέναν λόγο να αμφισβητώ την ορθότητά της. Μήπως, λοιπόν, οι πανεπιστημιακοί, που υιοθετούν τη λογική του «τηλεαστέρα», πρέπει να διαβάσουν την απόφαση των ανεξάρτητων φοιτητών της Αρχιτεκτονικής του ΕΜΠ; Οι καιροί άλλαξαν, εκτός κι αν προτιμούν να συνεχίσουν τη διαχείριση της μιζέριας, απαξιωμένοι στα μάτια των φοιτητών τους και της κοινωνίας.