Ιδού εμείς • να διανύουμε πάλι τις πιο περίεργες ίσως μέρες του χρόνου • τις «ήσυχες μέρες του Αυγούστου» • που λέει κι ένα τραγούδι του Χατζιδάκι από την ομώνυμη ταινία του Βούλγαρη. • Πόσο «ήσυχες» όμως αλήθεια; • Και πόσο «ξένοιαστες»; • Στην επιφάνεια σίγουρα έτσι φαίνεται. • Αλλά αυτό «του Αυγούστου» δεν μοιάζει καθόλου με την αρχή του καλοκαιριού. • Οπου «έχεις κάτι να περιμένεις». • Ενώ εδώ καραδοκεί στο πίσω μέρος του μυαλού ένα «τέλος» • και η αρχή μιας πάλι «άγνωστης ζώνης» • – σε τέτοιους καιρούς που ζούμε. • Και για να θυμηθούμε ένα άλλο τραγούδι του Χατζιδάκι από την ίδια ταινία • (ηχογραφημένα το 1992 και εκδομένα το ’98 από τον Σείριο στον δίσκο «Η Νένα Βενετσάνου τραγουδά Μάνο Χατζιδάκι»): • «Μες στις ζεστές νύχτες του Αυγούστου / το φως στο δρόμο οπλίζεται / και η ψυχή μου αδειάζει…». •
Ε, καλά, εντάξει! • Μετά λέει «το σώμα μου ερεθίζεται / το σπίτι ξεθωριάζει» • αλλά άμα είσαι στην παραλία • παραδομένος στον ήλιο και τη θάλασσα, • και το σπίτι, και τα προβλήματα σύμπαντα ξεθωριάζουν. • Οσο για «το σώμα που ερεθίζεται» • – άσε τα αυτά. • Ου φωνητά. • Αν και βουερά. •
Προτείνω • -ανάγκη πάσα πια- • να μπει σε όλες τις τάξεις του δημοτικού, του Γυμνασίου και του Λυκείου το μάθημα «Αγωγή του Πολίτη». • Οχι όμως αυτή η ανιαρή • που ως αγγαρεία διδάσκεται (;) στο Λύκειο. • Οχι. • Αλλά σε κάθε τάξη θα έχει διαφορετικό περιεχόμενο • με γενικό άξονα να μάθει ο αυριανός πολίτης να κινείται με σεβασμό στον «δημόσιο χώρο» • – πραγματικό και νοητό. • Να αρχίσουμε από την Α΄ Δημοτικού διδάσκοντας στα παιδιά πώς να συμπεριφέρονται • πώς να κινούνται στον δρόμο • ή την αξία λ.χ. της ατομικής υγιεινής • – όπως μας μάθαιναν εμάς κάποτε στο σχολείο «νύχια καθαρά» • «δεν βάζουμε το δάχτυλο στη μύτη» • «δεν φτύνουμε κάτω» • «δεν μασάμε τσίκλα όταν μιλάμε» κ.λπ.- • και να κλιμακώνονται τα ζητήματα από τάξη σε τάξη • ώστε να μάθουμε κάποια στιγμή ως πολίτες να σεβόμαστε από την καθαριότητα κάθε δημόσιου χώρου • ώς τους θεσμούς του δημοκρατικού πολιτεύματος. • Πράγματα εν εξοφθάλμω ανεπαρκεία στον βίο και την Πολιτεία μας • – κι έτσι που τα καταντήσαμε αμφότερα ομού και τα δύο. •
Μπορεί η πρόταση να ακούγεται «αντιεπιστημονική» (τρομάρα μας) • αλλά το κενό βοά. • Δεν Πάει Αλλο. • Και δεν νοιάζεται κανείς. • (Αφού και στο σπίτι, στην οικογένεια, ου φροντίς • – ολοφάνερο, χρόνια πια). •
«Δεν μασάμε τσίκλα όταν μιλάμε» μας έλεγε ένας δάσκαλός μας στο Δημοτικό Νέου Ψυχικού, • κάααποτε, • εκεί στην «παράγκα» που στεγαζόταν τότε • στην κομψή πλατειούλα τώρα του Αγίου Γεωργίου, • ο «κύριος Μυλωνάς», μύρο στην ψυχούλα του, • και θα ήθελα πολύ να προσθέσω: • «Κι όταν είμαστε στο θέατρο δεν μασάμε τσίκλα, ρε!». • Δεν αντέχω πια να βλέπω με την άκρη του ματιού τη διπλανή μασέλα να ανεβοκατεβαίνει συνέχεια. • Ασε το κλατς πλατς κλιτς, άστο αυτό. • Δεν μπορώ κυρία μου • – διότι γυναίκες είναι κυρίως, ψέμα να πω; • Δεν μπορώ, με αποσπά, με εκνευρίζει. •
Φαντάσου τώρα τι μου κάνει μες στο σκοτάδι * -καρφί στο μάτι- • το φως του κινητού • με το οποίο ασχολείται εν ώρα παραστάσεως μεγάλο μέρος αγενούς κοινού. • Και δεν είναι μόνο η ενόχληση. • Περισσότερο στη δίνει ότι δεν περνά καν από το νου τους πως ενοχλούν. • Για να μην πω τι παθαίνω αν υποψιαστώ ότι περνά και παραπερνά από τον νου τους πως ενοχλούν • αλλά σκασίλα και σκορδοκαΐλα τους. • Ε, τότε πάει, τη χάνω την παράσταση. • Διότι βλέπει παράσταση η φουφού; •
Ενώ αυτός που έπαιζε με το κινητό * χειροκροτάει στο τέλος κα-τεν-θου-σι-α-σμέ-νος.