Πολλά πράγματα φαίνονται εύκολα. Ολοι ασχολούνται μ’ αυτά παραλείποντας τα πραγματικά προβλήματα που δεν είναι ορατά. Η αρχή της κρίσης έφερε ένα δυσάρεστο φαινόμενο στις μεγάλες και μικρότερες πόλεις. Την αποκρουστική εικόνα των κλειστών καταστημάτων. Οι περισσότεροι εμπορικοί δρόμοι έδειχναν την εικόνα έρημης πόλης με καταστήματα κλειστά, με τις προσόψεις πρώην λαμπρών κτιρίων να εμφανίζουν εικόνα εγκατάλειψης. Ηταν μια δυνατή εικόνα που αναδείκνυε το τέλος του μοντέλου για το λιανικό εμπόριο που είχε επικρατήσει την προηγούμενη περίοδο. Τα περισσότερα από τα καταστήματα που έκλειναν πωλούσαν ρούχα, παπούτσια ή έπιπλα. Τα περισσότερα προϊόντα τους ήταν πλέον εισαγόμενα και υπερτιμημένα. Η υποχώρηση της παλιάς βιοτεχνίας και βιομηχανίας είχε αλλάξει τις συνθήκες στην αγορά αλλά και τις συνήθειες των καταναλωτών.
Το τελευταίο διάστημα το φαινόμενο αντιστρέφεται και ανοίγουν νέα καταστήματα. Στη συντριπτική πλειονότητα είναι καταστήματα εστίασης (κυρίως σουβλάκια), καφέ και -λιγότερα- κομμωτήρια. Στην πραγματικότητα όμως δεν αλλάζουν πολλά, καθώς αναπαράγεται το ίδιο πρότυπο των επιχειρήσεων της εσωστρέφειας. Και τα νέα καταστήματα πωλούν κυρίως εισαγόμενα προϊόντα, αλλά φροντίζουν να είναι φθηνότερα. Αυτή είναι και η νοοτροπία στην οποία εθίζεται η κοινή γνώμη. Μαθαίνει να ανησυχεί επειδή ένα προϊόν (π.χ. το γάλα ή το κρέας) είναι ακριβό αλλά δεν διερωτάται γιατί μειώνεται η παραγωγή του.
Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα που δεν είναι ορατό. Η νέα επιχειρηματικότητα, εκτός από εξαιρέσεις που πάντα υπάρχουν, ακολουθεί τα χνάρια της παλιάς. Είναι μια «αναγκαστική» επιχειρηματικότητα που απαντά στο πρόβλημα της ανεργίας αλλά δεν τονώνει την παραγωγή, δεν φέρνει έσοδα στη χώρα. Διαφορετική περίπτωση είναι τα φαρμακεία που αυξάνονται επειδή αλλάζουν οι συνθήκες λειτουργίας, το ωράριο αλλά και διευρύνονται τα είδη που πωλούν. Οι υπόλοιπες νέες επιχειρήσεις είναι πολύ μακριά από τις αγορές και αναπαράγουν το παλιό μοντέλο.
Αλλά και οι προσπάθειες της νέας επιχειρηματικότητας που κινδυνεύουν να γίνουν μόδα, επειδή προβάλλονται συχνά από τα μέσα ενημέρωσης, βρίσκονται σε κίνδυνο. Επειδή στις περισσότερες περιπτώσεις προβάλλεται η ευχέρεια ενίσχυσης από κοινοτικά κονδύλια, με επιδοτήσεις κρατικών οργανισμών κ.λπ. Ο κίνδυνος είναι να δημιουργηθεί ένας νέος κλάδος που θα ενδιαφέρεται κυρίως για επιδοτήσεις. Οπως ακριβώς και οι παλιοί που εξαφανίστηκαν ή πρόκειται να εξαφανιστούν τώρα…
Οι νέες επενδυτικές προσπάθειες πρέπει να στραφούν στη χαρά της μεγάλης απόδοσης. Αυτή πρέπει να είναι η κινητήριος δύναμη που θα φέρνει επενδυτές και επιχειρηματίες σε μια δυναμική συνεργασία. Ανάλογες προσπάθειες σε πολλές χώρες χρηματοδοτούνται είτε με ένα μικρό ποσό που προσφέρουν πολλοί είτε με μικρά ποσά που «ρισκάρουν» πολλές τράπεζες. Και φυσικά παντού αξιοποιούν τα γενικά πλεονεκτήματα που προσφέρονται σε όλους, όπως η φθηνή ενέργεια ή τα χαμηλά επιτόκια και οι χαμηλοί φόροι. Αντίθετα, η παράδοση στην Ελλάδα είναι η κρατική επιδότηση. Από τα κεφάλαια του Σχεδίου Μάρσαλ, χάρη στα οποία δημιουργήθηκαν πολλές από τις μεγάλες βιομηχανίες της χώρας, έως τα αναπτυξιακά κίνητρα των τελευταίων δεκαετιών. Φαίνεται ότι ορισμένα πράγματα δεν αλλάζουν εύκολα.