Και τι δεν έχει γραφτεί αυτές τις μέρες (μετά την επίσπευση των προεδρικών εκλογών), στον ξένο Τύπο. «Ελλάδα, ένας εφιάλτης πάνω από την Ευρώπη» έγραφε η Repubblica, που μας ονομάζει «πυριτιδαποθήκη» της Ε.Ε. Ως την πιο «θανάσιμη» νέα απειλή για το ευρώ, που «ανασταίνει» το θρίλερ του χρέους, χαρακτηρίζει τη χώρα η Telegraph. Οτι τα «ελληνικά πολιτικά προβλήματα απειλούν τη διεθνή χρηματοπιστωτική σταθερότητα», επισημαίνουν οι Financial Times: «Η Ελλάδα στις επόμενες 6 εβδομάδες ίσως αποδειχθεί πιο σημαντική για τις διεθνείς αγορές απ’ όσο ήταν η Ρωσία και η Ουκρανία», λέει. Η Ευρώπη βρίσκεται προ «μιας νέας εκδοχής του ελληνικού δράματος» προειδοποιεί η Deutsche Welle, ενώ η Wall Street Journal, πηγαίνοντάς το λίγο παραπέρα, σχολιάζει ότι το ελληνικό δράμα (που ήταν πάντα εδώ) τείνει τώρα «να εξελιχθεί σε αληθινή τραγωδία». Η ίδια εφημερίδα λέει ότι η χώρα μας αποτελεί για την Ευρωζώνη «το φάντασμα των Χριστουγέννων». Ενώ το Bloomberg φοβάται ότι έφτασε για την Ελλάδα η «Ημέρα της Κρίσης».
Είναι γνωστό πόσο «ευαίσθητες είναι οι αγορές στην πολιτική αστάθεια» (επίτροπος Οικονομίας, Πιερ Μοσκοβισί). Οι μετοχές στο Χρηματιστήριο Αθηνών έχασαν σε δύο συνεδριάσεις σχεδόν 9 δισ. ευρώ, ενώ το κόστος δανεισμού εκτινάχθηκε – το επιτόκιο των τριετών ομολόγων αυξήθηκε από 3,375% σε 9,5%. Το έχουμε εμπεδώσει ότι η Ελλάδα –κατά τη θεωρία του χάους– είναι η πεταλούδα που με ένα της φτερούγισμα μπορεί να καταποντίσει το σύμπαν. Ομως φτάνει πια. Οι οικονομικές διαστάσεις του θέματος είναι ίσως τεράστιες, όμως σε όλα αυτά υπάρχει μια σκληρότητα στους χαρακτηρισμούς, μια πομπώδης θεατρικότητα, ένας εύκολος πανικός – η Ελλάδα δεν είναι τίποτε άλλο από αμέτρητα χείλη αβύσσων όπου οι ταλαίπωροι πολίτες της ίσα ίσα που ισορροπούν, μόλις μόλις που επιβιώνουν, αλλά, προσοχή, όχι για πολύ… Επιπλέον είναι ο μπαμπούλας που στοιχειώνει τις ημέρες και τις νύχτες των ηγετών, το «ατύχημα» στην παγκόσμια σκακιέρα.
Εμφανής η επικερδής κινδυνολογία, τα χοντροκομμένα ευφυολογήματα, που μετατρέπουν το οδυνηρό μερίδιο της αλήθειας σε γενικευμένη πραγματικότητα και διευκολύνουν πλήθος «κοράκια», επενδυτές στην ελληνική χρεοκοπία, κυνηγούς κέρδους από το ελληνικό πρόβλημα («η ταλάντευση της Αθήνας προκαλεί νέο γύρο κερδοσκοπίας», επισημαίνει το Bloomberg)· ευνόητοι οι φενακισμοί, αναμενόμενος ο σαδισμός, η χαιρεκακία που επιδεικνύει πάντα ο ισχυρότερος προς τον ασθενέστερο – η Ελλάδα ένα ευάλωτο θύμα, χωρίς φωνή, χωρίς υπόληψη. Αλλά δεν είμαστε αδιάβροχοι. Μολονότι τα λόγια είναι φθαρμένα καταλήγουν με αντίκτυπο. Και μάλιστα σε μια στιγμή που απαιτείται –για άλλη μια φορά– όχι φόβος αλλά ψυχραιμία και όσο γίνεται σύμπνοια. Οσο γίνεται σύγκλιση, ενάντια στην παλιά μας πολιτική «τέχνη» της ρήξης, που ασκείται και τούτες τις στιγμές. Να βρεθεί από τις πολιτικές δυνάμεις και την κοινωνία ένα σημείο συνεννόησης, συμφιλίωσης, με γνώμονα την επιβίωση, την ειρήνη. Αυτό είναι το όπλο ενάντια στον διασυρμό, την έλλειψη μέτρου, την υπερβολή, την επιβουλή.