Αν ο κ. Γερούν Ντάισελμπλουμ πρόσθεσε ένα πανεπιστημιακό πτυχίο στο βιογραφικό του χωρίς να το έχει αποκτήσει ποτέ, το ξέρουν πολύ καλύτερα από μας οι συμπατριώτες του, ίσως και οι αρμόδιοι των Βρυξελλών που εξετίμησαν τα προσόντα του. Δεν θα ήταν άλλωστε ο μοναδικός Ευρωπαίος αξιωματούχος που φούσκωσε το ιστορικό του ψευδολογώντας, επιδόθηκε σε λογοκλοπή ή ό,τι άλλο από εκείνα τα αλγεινά που συνηθίζεται να αποδίδονται αποκλειστικά στους παμπόνηρους Ελληνες.
Το σίγουρο πάντως είναι ότι ο Ολλανδός επικεφαλής του Eurogroup δεν έχει τιμηθεί (τουλάχιστον μέχρι στιγμής) με το Νομπέλ Οικονομίας. Δεν αντιλέγω ότι ένα βραβείο δεν πιστοποιεί οπωσδήποτε βαθιά σοφία. Και ξέρω, όπως όλοι μας, ότι ο λόγος του κ. Σόιμπλε, για παράδειγμα, έχει ισχύ που δεν θα την ονειρευτούν ποτέ από κοινού ούτε πενήντα νομπελίστες. Αλλά και του κ. Ντάισελμπλουμ ο λόγος μετράει στην αγορά περισσότερο απ’ ό,τι ενός νομπελίστα· όχι χάρη στην αυταξία του αλλά εξαιτίας του θεσμικού του κύρους.
Μολαταύτα, και οι νομπελίστες έχουν ψυχή. Και φωνή. Και επειδή μάλλον δεν έχουμε λόγους να πιστεύουμε ότι ξαφνικά αποφάσισαν να ανανεώσουν τον φιλελληνισμό περασμένων εποχών, κάτι άλλο πρέπει να τους κινεί όταν διατυπώνουν απόψεις που δίνουν δίκιο στις ελληνικές απαιτήσεις και μέμφονται τις Βρυξέλλες ή τη Γερμανία. Ο κ. Τζόζεφ Στίγκλιτζ λ.χ., που δεν φαίνεται να παρακολουθεί επιμελώς τις συνεντεύξεις του κ. Πάγκαλου, δηλώνει πως «θα ήταν ανήθικη η άρνηση της Ευρώπης για αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους». Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον ν’ ακούς χαρακτηρισμούς συναρτημένους με την ηθική από το στόμα ανθρώπων που υποτίθεται ότι δουλεύουν μόνο με αριθμούς, αδιάφοροι για το τίμιο και το ανήθικο. Αλλά επίσης μεγάλο ενδιαφέρον έχει η εξής άποψη του κ. Στίγκλιτζ: «Αν η Ευρώπη πει “όχι” στην απαίτηση των Ελλήνων ψηφοφόρων για αλλαγή πορείας, θα στείλει το μήνυμα πως η δημοκρατία δεν έχει κανένα βάρος όσον αφορά την οικονομική πολιτική».
Η δημοκρατία λοιπόν. Οπως εκφράστηκε πανηγυρικά δέκα ημέρες πριν. Κι ωστόσο, για ορισμένους από τους «Κατεπάνω» της Ευρώπης η λαϊκή ετυμηγορία δεν φαίνεται να μετράει πολύ περισσότερο από ένα πρόχειρο γκάλοπ. Ιδιαίτερα οι διορισμένοι τεχνοκράτες δεν το κρύβουν ότι θα προτιμούσαν να κυβερνούν επίσης τεχνοκράτες και στις «υποδεέστερες» χώρες. Ωστε «να έχουμε κλίμα σταθερότητας» και όχι εκπλήξεις και ανατροπές, που, όσο να ’ναι, χαλάνε την τάξη και τον ρυθμό.
Στην κάλπη (θα το ξέρει αυτό και ο κ. Ντάισελμπλουμ και ο κ. Σόιμπλε και ο κ. Γιουνκέρ) δεν ρίχνουμε ένα ψυχρό χαρτάκι. Καταθέτουμε (προπάντων όσοι δεν έχουν άλλον τρόπο από αυτόν να πουν τη γνώμη τους και να επηρεάσουν) και κάτι από την ψυχή μας· από τους φόβους και τις αξιώσεις μας. Το συνυπολογίζουν άραγε αυτό όσοι αδιαφορούν για την ψήφο μας, λένε όμως με ύφος δραματικό ότι τους πληγώνει η διόγκωση του σκεπτικισμού και της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη;