Γνωστή εταιρεία στοιχημάτων από την Ιρλανδία δέχεται στοιχήματα για το ενδεχόμενο η Ελλάδα να εγκαταλείψει το ευρώ το προσεχές διάστημα. Το ενδιαφέρον είναι το απλό σκεπτικό με το οποίο προωθούν το στοίχημα στην Ιρλανδία αλλά και στην ευρωπαϊκή αγορά. «Οι άλλες χώρες που υποφέρουν, επίσης, από τις επιπτώσεις της λιτότητας παρακολουθούν με ενδιαφέρον την αντιπαράθεση της ελληνικής κυβέρνησης με την Ευρωπαϊκή Ενωση. Αν οι Ελληνες βγουν νικητές από την αντιπαράθεση αυτή, θα είναι ο μεγαλύτερος θρίαμβός τους στην Ευρώπη μετά την κατάκτηση του Euro 2004».
Με την αγοραία και «ποδοσφαιρική» διατύπωση, ο Ιρλανδός στοιχηματζής περιγράφει την πραγματικότητα της αντιπαράθεσης. Η ελληνική πλευρά, ακόμα κι αν έχει επιχειρήματα, είναι απελπιστικά μόνη. Ολα τα κράτη διαφωνούν με την ελληνική πρωτοβουλία και μπορούμε να τα διαχωρίσουμε σε τρεις ομάδες.
Οι χώρες που κυρίως διαφωνούν με τις ελληνικές θέσεις είναι εκείνες που έχουν υποστεί ανάλογα προγράμματα λιτότητας, όπως η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία. Προφανώς, οι κυβερνήσεις αυτές δεν πρόκειται να συμφωνήσουν στην ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, όταν οι ίδιες εφάρμοσαν ήδη αυστηρά προγράμματα λιτότητας όπως και η Ελλάδα έως τώρα. Αν συμφωνούσαν με τις νέες προτάσεις, θα παραδέχονταν ότι έκαναν λάθος και υπέβαλαν τον λαό τους σε θυσίες που δεν χρειάζονταν. Αυτή είναι η πρώτη ομάδα κρατών που βλέπει αρνητικά τις πρωτοβουλίες της νέας κυβέρνησης. Είναι αυτοί που δεν θέλουν να αποδειχθούν ανόητοι στα μάτια των ψηφοφόρων.
Η δεύτερη ομάδα είναι τα κράτη που έχουν χαμηλότερο επίπεδο διαβίωσης από την Ελλάδα, όπως η Σλοβενία ή η Βουλγαρία. Στις χώρες αυτές, οι συντάξεις και ο κατώτερος μισθός είναι χαμηλότερος, δεν υπάρχει 13η σύνταξη και δεν κατανοούν γιατί πρέπει να «πληρώνουν» για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης στην Ελλάδα, που τις θεωρούν καλύτερες από τις δικές τους. Αυτοί επιθυμούν να φανούν μοχθηροί, αίσθημα που ικανοποιεί τους ψηφοφόρους.
Η τρίτη ομάδα είναι ο σκληρός πυρήνας με κέντρο τη Γερμανία, που θεωρούν ότι ανατρέπεται η «τάξη» που έχουν επιβάλει στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ώστε να μην αναγκάζονται να αναλαμβάνουν περισσότερες ευθύνες για τους «ανεύθυνους του Νότου». Αυτοί αναλαμβάνουν τον ρόλο των αυστηρών, ώστε να δικαιωθούν.
Σε όλες τις ομάδες κρατών, οι κυβερνήσεις βλέπουν με δυσαρέσκεια τη σημερινή ελληνική κυβέρνηση, επειδή ανήκει σε διαφορετικό πολιτικό χώρο και δεν επιθυμούν να πετύχει, και μάλιστα με την έναρξη της διακυβέρνησής της. Αυτό φοβούνται ότι θα ενισχύσει αντίστοιχες πολιτικές δυνάμεις στις δικές τους χώρες. Πιθανοί σύμμαχοι είναι κάποιες χώρες που επιθυμούν να αξιοποιήσουν την «ελληνική ιδιαιτερότητα», ώστε να διαμορφώσουν ένα διαφορετικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα αντιμετωπίσουν τα δικά τους προβλήματα. Αλλά ακόμα κι αυτές, με κορυφαία παραδείγματα τη Γαλλία ή την Ιταλία δεν θα συγκρουστούν με την κυρίαρχη τάση.
Το σκηνικό περιγράφει το μεγάλο μειονέκτημα της ελληνικής κυβέρνησης, που δεν έχει συμμάχους. Η εικόνα μιας χώρας εναντίον όλων των άλλων οδηγεί σε αδιέξοδο. Η κυβέρνηση, αν δεν αναπροσαρμόσει τη στρατηγική της, αλλάζοντας τις προτεραιότητες και τις απαιτήσεις της, θα βρεθεί σε πλήρες αδιέξοδο. Το επιχείρημα ότι η κυβέρνηση δεσμεύεται από τη λαϊκή βούληση δεν ισχύει μόνον για μία χώρα.