Σημαία του ΣΥΡΙΖΑ είναι η πίστη ότι μπορεί να υποτάξει την πραγματικότητα στις επιθυμίες του, να τηρήσει τις υποσχέσεις που έχει κάνει σε κάθε πληθυσμιακή και επαγγελματική ομάδα της χώρας. Παρατηρώντας, όμως, τις δικές μου σκέψεις τους τελευταίους μήνες, διαπιστώνω ότι και εγώ δυσκολεύομαι να υποτάξω τις επιθυμίες μου στην πραγματικότητα. Δεν παραβλέπω τους κινδύνους που αντιμετωπίζουμε, και ότι η διεθνής πολιτική και οικονομική συγκυρία είναι άκρως επικίνδυνη, αλλά συνεχώς σκέφτομαι ότι αυτός ο λαός έχει ξεπεράσει δυσκολότερες στιγμές στην Ιστορία του. Αυτό, όμως, δεν μπορεί να μας καθησυχάσει: γνωρίζουμε ότι τις μεγαλύτερες δυσκολίες τις προκαλούμε οι ίδιοι, λόγω της εξάρτησής μας από τον φανατισμό και τον διχασμό.
Θα μπορέσουμε σήμερα να ενώσουμε τις δυνάμεις μας σε μια εθνική προσπάθεια, και τα περισσότερα κόμματα να συμφωνήσουν σε ένα πρόγραμμα οικονομικής ανόρθωσης (όπως έκαναν οι Τούρκοι εν μέσω κρίσης το 2001), ή θα κατακερματιστεί το πολιτικό σύστημα περαιτέρω σε συγκρουόμενες ομάδες που το μόνο κοινό τους σημείο είναι η απόλυτη ανικανότητά να δουν τον εθνικό κίνδυνο ώστε να συνεργαστούν; Στην αναζήτηση απάντησης, κάθε θετική σκέψη προσκρούει σε διαπίστωση που προκαλεί απαισιοδοξία· για κάθε ικανό άνθρωπο που εμφανίζεται στο νέο πολιτικό στερέωμα, υπάρχουν περισσότεροι που το μόνο που έχουν να προσφέρουν είναι οι ιδεοληψίες τους και η ακύρωση των έργων άλλων. Ετσι σερνόμαστε από τη μία μέρα στην άλλη, χωρίς να γνωρίζουμε εάν τελικώς πηγαίνουμε εμπρός ή πίσω.
Πριν από τις εκλογές, ήταν φανερό ότι εάν ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδιζε θα έπρεπε είτε να αθετήσει πολλές από τις υποσχέσεις του προς τους ψηφοφόρους ή να προκαλέσει ρήξη στην Ευρωζώνη. Δεν ήταν καθόλου σίγουρο ότι θα πετύχαινε συμβιβασμό που θα επέτρεπε και ουσιαστικές αλλαγές στην οικονομική και κοινωνική πολιτική και συνέχιση της χρηματοδότησης από τους εταίρους. Μετά τις εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ έτυχε μεγάλης αποδοχής σε δημοσκοπήσεις –διπλάσιας του 36% που κέρδισε στις εκλογές– επειδή γεννήθηκε η ελπίδα ότι η νέα κυβέρνηση θα μπορούσε να καταφέρει πολλά απ’ όσα δεν πέτυχαν οι προηγούμενες. Είναι φυσική η τάση να ελπίζουμε ότι αυτοί που κυβερνούν θα πετύχουν, κι ας μην τους έχουμε ψηφίσει οι ίδιοι.
Οταν επιτεύχθηκε η συμφωνία με το Eurogroup και φάνηκε ότι εξαφανιζόταν ο κίνδυνος μιας εξόδου από το ευρώ, οι ελπίδες αναπτερώθηκαν περαιτέρω ότι η κυβέρνηση θα μπορούσε να απαλείψει πολλές από τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι πολίτες αλλά και να εφαρμόσουν μεταρρυθμίσεις που θα περιόριζαν τη φοροδιαφυγή και τη διαφθορά, και θα βελτίωναν τη δημόσια διοίκηση και την καθημερινότητα των πολιτών. Είδαμε κάποια ικανά πρόσωπα στην κυβέρνηση, ανθρώπους που γνωρίζουν καλά το αντικείμενο της ευθύνης τους και από τους οποίους μπορούμε να περιμένουμε θετικά αποτελέσματα. Την ίδια ώρα, συχνά ακούγαμε δηλώσεις υπουργών που αποκάλυπταν άγνοια για το αντικείμενό τους ή αδιαφορία για τις συνέπειες των λόγων τους.
Οταν ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας αντιμετώπισε τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ σε μαραθώνια συνεδρίαση την περασμένη Τετάρτη, φάνηκε ότι για πρώτη φορά καταπιανόταν με το αγκάθι των διαφορών μεταξύ συνιστωσών του κόμματος. Ετσι ελπίσαμε ότι ο κ. Τσίπρας θα πετύχει μια σύνθεση που θα επέτρεπε στην κυβέρνηση να ξεκαθαρίσει ότι επιλέγει πολιτικές που και βελτιώνουν τη ζωή των πολιτών και δεν θα έθεταν σε κίνδυνο τη θέση μας στην Ευρωζώνη. Επειδή και άλλα κόμματα στη Βουλή θέλουν το ίδιο, η κυβέρνηση θα μπορούσε να πετύχει ευρύτερη αποδοχή στο κοινοβούλιο, δημιουργώντας συνθήκες για πολιτική σταθερότητα και –συνεπώς– επιτρέποντας οικονομική ανάπτυξη. Ποιος δεν θα ήθελε τέτοια εξέλιξη;
Η ελπίδα και η ανησυχία, όμως, συνεχίζουν να εναλλάσσονται. Την Παρασκευή, ενώ η γερμανική Βουλή επικύρωνε την παράταση του ελληνικού προγράμματος, ο Ελληνας υπουργός Οικονομικών εξόργιζε τους εταίρους της Ελλάδας, λέγοντας ότι η συμφωνία ήταν σκοπίμως ασαφής ώστε να μπορέσουν άλλες κυβερνήσεις να κοροϊδέψουν τα κοινοβούλιά τους. Την ίδια μέρα, ο κ. Τσίπρας, προανήγγειλε, μαζί με τα πρώτα νομοσχέδια της κυβέρνησης, τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής για τη συμφωνία του Μνημονίου. Εδειξε ότι προτιμά να χαϊδεύει τα αυτιά των «σκληρών» εντός ΣΥΡΙΖΑ, και να αποξενώνει δυνάμεις που θα μπορούσαν να στηρίξουν το έργο της κυβέρνησής του, παρά να επιδιώκει τη συναίνεση και τη σύνεση.
Αντιμέτωποι με όλα αυτά, απορούμε με τους εαυτούς μας όταν συνεχίζουμε να ελπίζουμε ότι θα μπορέσουμε με κάποιον τρόπο να αποφύγουμε την καταστροφή. Σαν τον ΣΥΡΙΖΑ, βάζουμε την επιθυμία μας πάνω από την πραγματικότητα.